back to top
20.5 C
Athens
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

20.5 C
Athens
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΑΜΕ: “Ρωμαίο και Ιουλιέτα” στο Εθνικό Θέατρο

Διαβάστε επίσης

“Γιατί να είσαι ο Ρωμαίος;”

Ο χρόνος είναι πάντα το τώρα. Είχε υπογραμμίσει ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καρατζάς για τον τρόπο που διαβάζει και σκηνοθετεί τα έργα, με αφορμή τότε τον “Θείο Βάνια” του Τσέχωφ. (Αν το σκεφτεί κανείς δεν ξέρω αν υπάρχει και άλλος χρόνος στο θέατρο). Βασική προϋπόθεση όμως, είναι η σύγχρονη εκδοχή του τώρα, να συναντάει τον σύγχρονο θεατή. Έτσι όταν η Ιουλιέτα πει: “Γιατί να είσαι ο Ρωμαίος;” να βγάζει νόημα, να μην είναι παράταιρο ή αναχρονιστικό. Να έχουν χειραγωγηθεί όλες οι δυνάμεις, να έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες, ώστε ο θεατής να ευθυγραμμιστεί, να αισθανθεί ή έστω να κατανοήσει (Ένα παράδειγμα με αυτήν την λειτουργία είναι όταν η κεντρική ηρωίδα στο Drive my car του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι λέει “Θα ζήσουμε. Θα περάσουμε μέρες και μέρες αμέτρητες…”)

Το δύσκολο με τα λεγόμενα “κλασικά” έργα είναι ότι κάθε παράσταση είναι σταθμός μιας αλυσίδας, ότι φέρει το προηγούμενο και το επόμενο ταυτόχρονα. Και οι συντελεστές μιας παράστασης, πρέπει να έχουν υπόψιν τους, ότι απευθύνονται σε ένα κοινό που είναι και αυτό μέρος της αλυσίδας. Έχει δει, ξέρει τον Ρωμαίο. Και την Ιουλιέτα. Πιθανά να δυσπιστεί, ή έχει στερεοτυπικές απόψεις για τα πρόσωπα, τις δράσεις και τις λέξεις του έργου. Γνωρίζει τι και πως θα γίνει, πριν καν πάει στο θέατρο, έχει συγκεκριμένες προσδοκίες (που πιστεύω με χαρά αναμένει να διαψευστούν).

Ο Δημήτρης Καρατζάς με τον Ρωμαίο και η Ιουλιέτα του στο Εθνικό Θέατρο, επιχείρησε να προσεγγίσει την ιστορία ανοιχτά και ακομπλεξάριστα, και μάλλον αντικρύζοντας καταρχήν την ουσία του έργου στο εξής απλό σχήμα: δύο νέοι που αγαπιούνται ενάντια σε ένα σύγχρονο κατεστημένο δύο αντίπαλων οικογενειών. Παρά την ομορφιά και τις χάρες που είχε αυτή η παράσταση, ως ένα queer “πανηγύρι” που σιγα-σιγά αποσυντίθεται σε έναν παγερό και σκληρό κόσμο, αστόχησε κυρίως σε αυτό: να πιστέψουμε ότι αυτοί οι δύο νέοι πράγματι αγαπιούνται.

Το μπαλκόνι της Ιουλιέτας είναι η ταράτσα ενός μεγαλοαστικού σύγχρονου ακινήτου, που εξυπηρετεί στην ανάδειξη μιας κινησιολογίας έλξης και απώθησης, ένωσης και χωρισμού, του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας- με το πάρτυ να συνεχίζεται από κάτω σε μια παράλληλη δράση. Δεν είναι τόσο ότι το σκηνικό αποπνέει γεωμετρία, αλλά νεοπλουτισμό, διαφθορά και υποχθόνιο εκφυλισμό.

Ο αίθριος χώρος έχει την μορφή ενός οστεοφυλακίου, σαν μια οπτική ηχώ των νεκρών σωμάτων που θα στοιβαχθούν μέχρι το τέλος του έργου. Η κουρτίνα του σπιτιού, ένα σκηνικό αντικείμενο με απλή λειτουργία στην αρχή, που εντέλει οπτικοποιεί όμως τον θάνατο της Ιουλιέτας.

Θα ήθελα να ξεχωρίσω έναν ηθοποιό, και αυτός είναι ο Έκτορας Λιάτσος στον ρόλο του Ρωμαίου για την εφηβική-νεανική διάσταση που του προσδίδει αλλά και για απροσδόκητη φυσικότητα που αποκτά στο στόμα του (χωρίς όμως να φτηναίνει) το έμμετρο κείμενο του Σαίξπηρ.

Βάσια Μπακετέα

 

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Σκηνικά: Μαρία Πανουργιά
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος
Μουσική: Γιώργος Πούλιος
Φωτισμοί: Δημήτρης Κασιμάτης
Σχεδιασμός βίντεο: Γρηγόρης Πανόπουλος
Δραματολόγος παράστασης: Έρι Κύργια
Βοηθός σκηνοθέτη: Κέλλυ Παπαδοπούλου
Β΄ βοηθός σκηνοθέτη: Αντώνης Αντωνόπουλος
Β΄ βοηθός σκηνοθέτη: Μάριος Κακουλλή
Βοηθός σκηνογράφου: Σοφία Θεοδωράκη

Διανομή αλφαβητικά

Πατήρ Λαυρέντιος: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης
Μονταίγος / Καλεσμένος: Γιώργος Γιαννακάκος
Κυρία Καπουλέτου: Άννα Καλαϊτζίδου
Μερκούτιος: Γιάννης Κλίνης
Γρηγόρης / Υπηρέτης / Καλεσμένος: Αντώνης Κολοβός
Σαμψών / Υπηρέτης / Καλεσμένος: Θάνος Κόνιαρης
Πέτρος / Πατήρ Ιωάννης / Υπηρέτης / Καλεσμένος: Γιάννης Κόραβος
Ρωμαίος: Έκτορας Λιάτσος
Κυρία Μονταίγου / Καλεσμένη: Ρίτα Λυτού
Μπενβόλιο: Άρης Μπαλής
Ιουλιέττα: Ηρώ Μπέζου
Τυβάλδος: Άρης Νινίκας
Καπουλέτος: Γιάννης Νταλιάνης
Πάρις: Μάνος Πετράκης
Νένα: Ρένη Πιττακή
Έσκαλος (Πρίγκιπας )/ Καλεσμένος: Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπης
Βαλτάσαρ / Υπηρέτης / Καλεσμένος: Γιάννης Χαρκοφτάκης

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
ΑΘΗΝΑ +
spot_img

Συμβαίνει στην Αθήνα