«Είσαι καταδικασμένος να μείνεις ξύπνιος. Καταδικασμένος να κοιτάζεις αλλά ποτέ να μην αγγίζεις, να βλέπεις αλλά ποτέ να μην καταγράφεις» (σ. 56).
Στην κορύφωση των εμφύλιων συγκρούσεων στη Σρι Λάνκα το 1990, ένας πολεμικός φωτογράφος και τζογαδόρος, ο Μάαλι Αλμέιντα, ξυπνάει σε έναν χώρο που θυμίζει Καθαρτήριο ή αλλιώς γραφειοκρατικό εφιάλτη. Έχει στη διάθεσή του εφτά φεγγάρια προτού οδηγηθεί στο Φως και χάσει όλες τις αναμνήσεις του, προκειμένου να ανακαλύψει τους δολοφόνους του, όπως και να σώσει και να φέρει στη δημοσιότητα το πολύτιμο αρχείο φωτογραφιών του που αποκαλύπτουν εγκλήματα και ενόχους. Για να το καταφέρει αυτό, ο Μάαλι θα πρέπει να καθοδηγήσει σωστά τους αγαπημένους του, την κολλητή του φίλη και τον εραστή του, αλλά και να γλιτώσει από κακόβουλα πνεύματα εκδίκησης, τα οποία θέλουν να τον στρατολογήσουν για δικό τους σκοπό.
Ο Σέχαν Καρουνατίλακα, σ’ αυτό το μυθιστόρημα που του χάρισε το βραβείο Booker, συγχωνεύει τον κόσμο των ζωντανών με τον κόσμο των νεκρών, τη φαντασία και το μεταφυσικό στοιχείο με τον αποτρόπαιο ρεαλισμό, την αγάπη και τη συγχώρεση με το μίσος και τη φρίκη. Μιλάει για την πολιτική διαφθορά, τον εμφύλιο και τη βία σε μια απόλυτα πρωτότυπη μορφή, σε ένα «αστυνομικό μυθιστόρημα όπου ένας δολοφονημένος δημοσιογράφος λύνει τον ίδιο του τον φόνο» όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας. Πνεύματα που ψιθυρίζουν, καταδικασμένοι ήρωες που ψάχνουν τη λύτρωση, ζωντανοί που προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα σύμπαν όπου ο μεγαλύτερος δολοφόνος είναι το «τυχαίο ρίξιμο των ζαριών. Απλή βρομερή ατυχία. Αυτό που μας σκοτώνει όλους» (σ. 83).
«Όλες οι ιστορίες ανακυκλώνονται και όλες οι ιστορίες είναι άδικες. Πολλοί αποκομίζουν τύχη και πολλοί αποκομίζουν δυστυχία. Πολλοί γεννιούνται σε σπίτια με βιβλία, πολλοί μεγαλώνουν στους βάλτους του πολέμου. Στο τέλος, όλα γίνονται σκόνη. Όλες οι ιστορίες καταλήγουν σε μια μαύρη εικόνα» (σ. 251).
«Τα εφτά φεγγάρια του Μάαλι Αλμέιντα» του Σέχαν Καρουνατίλακα κυκλοφορούν από τη σειρά Aldina των εκδόσεων Gutenberg σε μετάφραση Ρένας Χατχούτ.
Κώστας Μοστράτος
