«Πάντα καταλάβαινα τις γυναίκες αλλά με πνίγανε. Δεν ήθελα τη μοίρα τους. Δεν άντεχα τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους» (σ. 21).
Η ασθμαίνουσα φωνή και οι πολλαπλές εκδοχές μιας γυναίκας που μετατράπηκε σε διαχρονικό σύμβολο. Η Μελίνα Μερκούρη αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο -μέσω του συγγραφέα- στιγμές από τη ζωή και την καριέρα της στο θέατρο, το σινεμά και την πολιτική, τους έρωτες, τις συναντήσεις με κορυφαίες προσωπικότητες, την αγάπη της για την Ελλάδα και τις δυσκολίες σε μια εποχή «όπου οι άντρες έκαναν ό,τι ήθελαν» (σ. 123). Σ’ έναν τόπο πλημμυρισμένο από αίμα και διχόνοια, μια γυναίκα βάζει στόχο να την κοιτάζουν σαν μακρινό αστέρι, να κάνει τα πάντα για να βοηθήσει και να ξεχωρίσει. Κι όποτε φεύγει για το εξωτερικό, αυτή θα θέλει πάντα να επιστρέφει εδώ, στο γαλάζιο και τον ανοιχτό ορίζοντα.
Ο γνωστός συγγραφέας και σεναριογράφος Γιάννης Σκαραγκάς καταπιάνεται και πάλι, μετά την «Κυρά της Ρω» και τη Δέσποινα Αχλαδιώτη, με μια δυναμική, επιβλητική γυναικεία φυσιογνωμία, δίνοντάς της την ευκαιρία της προσωπικής εξιστόρησης. Σαν σκόρπια κομμάτια ημερολογίου και θραυσματικές εικόνες, σαν μια διακεκομμένη ροή συνείδησης, σαν ποιητική πρόζα, η Μελίνα μιλάει για όλα αυτά που τη σημάδεψαν και την απασχόλησαν, τις αντιφάσεις και τις ανησυχίες της. Μια γυναίκα μπροστά από την εποχή της, η αιώνια Φαίδρα, Στέλλα, Ίλια, μα πάνω από όλα η Μελίνα ως παντοτινό καθοριστικό ορόσημο μιας εποχής.
«Μια μέρα θύμωσα πολύ. Με τους ανθρώπους, με τα όνειρα, με τους πλανήτες και τα φτερά. Ή χέρια θα ’χεις ή φτερά, είπα στον εαυτό μου. Γιατί εγώ ήθελα πάντα να έχω χέρια. Να μπορώ να αγγίζω τα πάντα, να πιάνω και να μην αφήνω κανέναν να μου φύγει. Τι να την κάνω την πτήση σκέφτηκα, αν δεν μπορώ να κρατηθώ από πουθενά; Τι σόι ζωή θα ήταν αυτή χωρίς να σε πληγώνει η βαρύτητα. Με τι να συγκρίνεις τη ζωή, αν είναι να την κοιτάζεις σαν κουκκίδα στο άπειρο; Τι να την κάνεις την προοπτική χωρίς αφή;» (σσ. 105-106).
Η νουβέλα «Μελίνα» του Γιάννη Σκαραγκά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική.
Κώστας Μοστράτος
