«Οι μόνες σημαντικές ερωτήσεις είναι αυτές που κάνει κανείς στον εαυτό του» (σ. 255).

Τη δεκαετία του 1970 σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Αργεντινής, μια ομάδα ανταρτών σχεδιάζει την απαγωγή του Αμερικανού πρεσβευτή, προκειμένου να τον χρησιμοποιήσει για ανταλλαγή με πολιτικούς κρατούμενους στις φυλακές της Παραγουάης. Από τραγικό λάθος όμως στη θέση του απαγάγουν τον επίτιμο πρόξενο της Μεγάλης Βρετανίας Τσάρλι Φόρτναμ, πρόσωπο για το οποίο κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά, ούτε καν η πολύ νεαρή σύζυγός του Κλάρα. Ο μόνος που προσπαθεί πάση θυσία να γλιτώσει τον Φόρτναμ είναι ο νεαρός γιατρός Εδουάρδο Πλαρ, γιος ενός εξόριστου Άγγλου που αγνοείται η τύχη του, εραστής της Κλάρα και γνώστης από την αρχή του σχεδίου απαγωγής.

Ο Γκράχαμ Γκρην σ’ αυτό το διάσημο μυθιστόρημά του, το οποίο εκδόθηκε το 1973, μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 1983 με πρωταγωνιστές τους Μάικλ Κέιν και Ρίτσαρντ Γκιρ και μας παραδίδεται τώρα σε νέα μετάφραση, καταπιάνεται και πάλι με την απαράμιλλη αφηγηματική του δεινότητα με θέματα, όπως η πίστη, ο αγώνας για τα ιδανικά, η ανάγκη ή όχι για χρήση βίας, η ικανότητα για αγάπη και η συσσωρευμένη εξοντωτική μοναξιά της ανθρώπινης φύσης. Οι ήρωες, βαθιά τραυματισμένοι, καταγράφονται απευθείας στη μνήμη μας, καθώς συνεχώς ψάχνουν τη θέση τους σε έναν άγριο, βίαιο, ανοίκειο, ενίοτε όμως και τρυφερό, κόσμο.

«Δεν είχε σημασία; Πώς ν’ αρχίσει να της εξηγεί το τεράστιο εύρος της σημασίας; Η “αγάπη” ήταν μια αξίωση που δεν μπορούσε να ικανοποιήσει, μια ευθύνη που αρνιόταν να δεχτεί, μια απαίτηση… Η μητέρα του χρησιμοποιούσε τη λέξη τόσο πολλές φορές όταν εκείνος ήταν παιδί… Ήταν σαν την απειλή ενός ένοπλου ληστή: “Ψηλά τα χέρια, αλλιώς…”. Πάντα έπρεπε να δώσει κάτι σε αντάλλαγμα: υπακοή, συγγνώμη, ένα φιλί που δεν είχε καμία διάθεση να δώσει. Ίσως αγαπούσε περισσότερο τον πατέρα του επειδή ποτέ δε χρησιμοποιούσε αυτή τη λέξη, ούτε απαιτούσε τίποτα» (σ. 243).

«Ο επίτιμος πρόξενος» του Γκράχαμ Γκρην κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη.

Κώστας Μοστράτος