Πολλά παιδιά προσχολικής ηλικίας παρουσιάζουν υγρό στο αυτί τους, το οποίο δεν προκαλεί συμπτώματα οξείας φλεγμονής αλλά μπορεί να απειλήσει την ακοή τους. Η ανάπτυξή του οφείλεται κυρίως σε λοίμωξη, αλλεργία, κρανιοπροσωπικές ανωμαλίες, περιβαλλοντικούς ή ιδιοπαθείς (αγνώστου αιτιολογίας) παράγοντες.
Μπορεί ακόμα να προκληθεί από δυσλειτουργία της σάλπιγγας ή από μία προηγηθείσα οξεία μέση πυώδη ωτίτιδα. H διάγνωση της διαταραχής γίνεται πάντοτε πρώτα με ωτοσκόπηση και στη συνεχεία με τυμπανομετρία. Η θεραπεία μπορεί να είναι συντηρητική ή χειρουργική.
Η συντηρητική θεραπεία προτεινεται σε απλή παρακολούθηση με χρήση φυσιολογικού ορού καθημερινά. Και αυτό διότι μελέτες για τυχόν αντιμετώπιση με αντιβιοτικά, αντιϊσταμινικά, αποσυμφορητικά φάρμακα, κορτιζόνη, εναλλακτικές θεραπείες, δεν έδειξαν κάποιο αποτέλεσμα.
Η χειρουργική αντιμετώπιση συνήθως συνιστάται όταν η εκκριτική ωτίτιδα προκαλεί επί τρεις μήνες βαρηκοΐα ή συμπτώματα. Συνιστάται επίσης σε παιδιά με υποτροπιάζουσα οξεία μέση ωτίτιδα, με παραμονή υγρού στα μεσοδιαστήματα.
Χειρουργικά αντιμετωπίζονται επίσης τα παιδιά υψηλού κινδύνου, όπως αυτά που έχουν:
Συνυπάρχουσα βαρηκοΐα
Διαταραχές λόγου
Αυτισμό
Σύνδρομα – κρανιοπροσωπικές διαταραχές
Τύφλωση – προβλήματα όρασης και
Διαταραχές ανάπτυξης
