Η Καλλιόπη ήταν μία από τις εννέα Μούσες – προστάτιδα της ποιητικής τέχνης, ιδιαίτερα του έπους. Είναι λοιπόν απορίας άξιο, πως μια τέτοια αθάνατη κυρά, από υψηλή γενιά, έγινε συνώνυμη του αποχωρητηρίου, και ιδιαίτερα του στρατιωτικού.
Ακούστε τώρα μια ωραία ιστορία, εντελώς αθηναϊκή: στις αρχές της δεκαετίας του ‘30, ο Ελευθέριος Βενιζέλος εγκαινιάζει τον σταθμό του υπογείου σιδηροδρόμου στην Ομόνοια, που τότε ήταν μια υπέροχη πλατεία, με λουλούδια, φοίνικες, κλπ. Λοιπόν, για τις ανάγκες εξαερισμού του υπογείου χώρου τοποθετήθηκαν περιμετρικά της πλατείας οκτώ μεγάλες κολώνες – αεραγωγοί, οι οποίες, για να μην είναι άσχημες, διακοσμήθηκαν με τα αγάλματα των εννιά Μουσών.
Όμως, η ένατη Μούσα, η Καλλιόπη, περίσσεψε. Οπότε, οι κατασκευαστές αποθήκευσαν το άγαλμά της στα υπόγεια του ηλεκτρικού σταθμού, δίπλα στα δημόσια ουρητήρια. Όταν λοιπόν οι φαντάροι από την επαρχία, ή άλλοι επισκέπτες του άστεως ήθελαν να ανακουφιστούν στον σταθμό της Ομονοίας, και ρωτούσαν πού βρίσκονται τα αποχωρητήρια, οι Αθηναίοι τους έλεγαν “δίπλα στη Καλλιόπη”!
Με τον καιρό, κι από στόμα σε στόμα, η δύσοσμη τουαλέτα του στρατοπέδου έφτασε να ονομάζεται «Καλλιόπη», μία κατάφωρη προσβολή προς την κόρη του Δία και της Μνημοσύνης, και μητέρα του Ορφέα. Να πούμε πως και τα εννιά αγάλματα των Μουσών, γενικώς δεν είχαν καλή τύχη: τέσσερις από αυτές μεταφέρθηκαν στην Καρδίτσα, δύο στις Καρυές Λακωνίας, δύο στην Αμοργό, ενώ η ένατη καταστράφηκε. Δεν ξέρω εάν αυτή ήταν Καλλιόπη, εάν δηλαδή τελικά η ένατη Μούσα προτίμησε τον θάνατο από την ατίμωση.
