«Δεν θ’ αργήσω» της Βασιλικής Πέτσα

«Θέλω να θυμάμαι, και ξεχνάω· θέλω να ξεχνάω, και θυμάμαι· δεν θέλω ούτε να ξεχάσω ούτε να θυμάμαι· δεν θέλω τίποτα. Δεν μπορώ τίποτα. Δεν έχω πια δυνάμεις (σ. 115)».

Στο Λίβερπουλ το 2009, ο κεντρικός ήρωας διατηρεί ένα μικρό φωτογραφείο και παλεύει για την καθημερινότητα με την οικογένειά του. Γρήγορα αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι από το παρελθόν τον ταλαιπωρεί, ενώ ένα τηλεφώνημα από την Αυστραλία επιδεινώνει την κατάσταση. Το παρελθόν υπάρχει ήδη εκεί, δεν έχει φύγει ποτέ, κατακλύζοντας τους πάντες. Τον πρωταγωνιστή και τους φίλους του από τα παλιά. Η ποδοσφαιρική τραγωδία του Χίλσμπορο στις 15 Απριλίου 1989 έχει αφήσει τα σημάδια της. Πώς διαχειρίζεσαι την απώλεια και την τραγωδία, πώς είναι να είσαι επιζών όταν αδελφικοί φίλοι χάνονται; Το «Δεν θ’ αργήσω» αποκτά διττή σημασία ανάλογα με το πού απευθύνεσαι.

Η Βασιλική Πέτσα («Θυμάμαι», «Το δέντρο της υπακοής») μας μεταφέρει σε μία μελανή σελίδα της αθλητικής ιστορίας της Βρετανίας, απεικονίζοντας επιτυχημένα το κλίμα και τους χαρακτήρες της εποχής. Με πρωτοπρόσωπη αφήγηση, πυκνότητα ύφους, τη δημιουργία μιας απειλητικής, αγχωτικής ατμόσφαιρας και την ανατριχιαστική κορύφωση των τελευταίων σελίδων, η συγγραφέας μιλάει με σχεδόν ψιθυριστό τρόπο για τη ζοφερή κυριαρχία της μνήμης και την ανησυχητική εξουσία των αναμνήσεων, το στοίχειωμα και την πάλη της επιβίωσης.

«Ήξερα πως κάποτε θα ’ρχόταν η ώρα, ότι θα χρειαζόταν να δώσω εξηγήσεις, να συζητήσω γι’ αυτό, όμως αυτό θα συνέβαινε, έλεγα, όταν εγώ θα το αποφάσιζα, όταν εγώ θα ’νιωθα έτοιμος. Όλα αυτά τα χρόνια έχτιζα μια ζωή μονωμένη, ένα μπούνκερ ψυχικής επιβίωσης απροσπέλαστο, και τώρα εκείνη εισέβαλλε βίαια, γκρέμιζε πόρτες και παράθυρα, μετέτρεπε την παλιά μου ζωή σε μουσείο προς επίσκεψη, σε πτώμα ταριχευμένο που βγαίνει ξαφνικά στο φως (σ. 74)».

Η νουβέλα «Δεν θ’ αργήσω» της Βασιλικής Πέτσα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.

Κώστας Μοστράτος