Τι θα γινόταν αν

Σαν σήμερα πριν από δεκάξι χρόνια, στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, ο Ειδικός Φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας, σημάδεψε, πυροβόλησε και σκότωσε εν ψυχρώ τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο.

Εάν ζούσε ο Αλέξης, σήμερα θα ήταν 31 ετών – νέος άντρας στη ακμή του. Κανείς δεν ξέρει πώς θα είχε ζήσει τη ζωή του, εάν βέβαια ο Κορκονέας κρατούσε το υπηρεσιακό του πιστόλι στη θήκη του. Μπορεί να είχε προσχωρήσει στον αντιεξουσιαστικό χώρο, μπορεί να είχε ρίξει νερό στο κρασί του, ή ακόμη και να μην ασχολούνταν καθόλου με την πολιτική. Μπορεί να είχε σπουδάσει, να είχε κάνει καριέρα επιστημονική ή επαγγελματική. Μπορεί ακόμα και να είχε κάνει οικογένεια, να ‘χε αποκτήσει παιδί, ίσως έναν γιο, που θα ήθελε να τον δει να φτάνει στα 15, όσο ήταν κι αυτός όταν η σφαίρα του Κορκονέα έβαλε τελεία και παύλα στη ζωή του.

Κανείς δεν ξέρει τί θα είχε γίνει ο μαθητής, εάν συνέχιζε τη ζωή του. Όμως ένα πράγμα είναι σίγουρο – η κοινωνία δεν κινδυνεύει από τους δεκαπεντάχρονους, αλλά από κάποιους αστυνομικούς, που νομίζουν πως είναι κάτι σαν καουμπόιδες, πιστολέρο, που τραβούν το σιδερικό τους, κι όποιον πάρει ο Χάρος, σαν να ζούνε στο Φαρ Ουέστ.

Η κοινωνία δεν κινδυνεύει από εφήβους, αλλά από τα άξια τέκνα του Ταγματασφαλίτη, του Χίτη, του Παρακρατικού που τσάκισε το κρανίο του Λαμπράκη, και του Εσατζή, που έκανε φάλαγγα στους κομουνιστές επί Χούντας. Η κοινωνία κινδυνεύει από ενόπλους σαν τον Κορκονέα, και από τις δομές και τις ιδεολογίες που τον στηρίζουν και τον οπλίζουν, και όχι από παιδιά που φλέγονται για την ελευθερία – και καλά κάνουν. Αν δεν σταθείς απέναντι στην εξουσία όταν είσαι έφηβος, πότε θα σταθείς;

Μόνο που καμιά φορά αυτή η στάση αποδεικνύεται μοιραία. Και το μόνο που μας μένει είναι η μνήμη και οι υποθέσεις: τι θα γινόταν αν.