«Ντόμινο. Η τέχνη των αλυσιδωτών πτώσεων» της Έλενας Μαρούτσου

«Η μάνα μου είναι πολύ μικρή ή, μάλλον, πολύ μεγάλη για να ξέρει ότι ελευθερία δεν υπάρχει. Κοιτάξτε εμένα. Έχω την ελευθερία να μη γεννηθώ; Θα είμαι ελεύθερη να μην πεθάνω; Δεν είμαι καν ελεύθερη να μην την αγαπώ (σ. 168)».

Επτά ιστορίες, όπου το τέλος της μιας πυροδοτεί την έναρξη της επόμενης, με διαδοχικές τις πτώσεις των ηρώων να οδηγούν άλλοτε σε τέλμα και άλλοτε σε επανεκκίνηση. Ο τριανταπεντάρης Μίλτος βρίσκεται στα δικαστήρια για την επιμέλεια του γιου του, ξαναρχίζει το αλκοόλ και συχνάζει στο καζίνο της Πάρνηθας. Η Κριστιάνε, σκηνοθέτης και σεναριογράφος, αναλαμβάνει τη φροντίδα ενός σκύλου που βρίσκει ο Μίλτος, αλλάζοντας τα σχέδια να γίνει με τη φίλη της η ανάδοχη οικογένεια ενός οκτάχρονου αγοριού. Μία κοινωνική λειτουργός αναγκάζεται να προβεί σε μεγάλες αλλαγές. Ένα στρώμα σε πολυτελές εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο της Μυτιλήνης έχει τις δικές του ιστορίες να αφηγηθεί. Ο Άλκης γνωρίζει έναν νέο μεγάλο έρωτα, αλλά το τραυματικό παρελθόν τον κυνηγάει. Ο έφηβος Τζουλιάνο έχει το μυαλό του στο σεξ, ενώ ένα αγέννητο παιδί ετοιμάζεται να έρθει στο φως.

Η Έλενα Μαρούτσου αφηγείται ιστορίες όπου οι πρωταγωνιστές αφήνονται στις περιστάσεις, επηρεάζονται από την τύχη και η επικαιρότητα συνεχώς παρεισφρέει στην καθημερινότητα. Αγωνίζονται να βρουν διέξοδο στα προβλήματά τους, παλεύουν γι’ αυτό ή παραιτούνται, ζουν με μία λέξη. Και πάντα από πίσω υπάρχει η τρυφερή ματιά της συγγραφέως να τους συνοδεύει στο δύσκολο ταξίδι τους.

«Δεν ήθελε να εμφανιστεί με ανθοδέσμη σαν γαμπρός. Θα ήταν γελοίο· γελοίο για τους άλλους, γιατί μέσα του είχε γεννηθεί η ιδέα πως η Ιωάννα ήταν η γυναίκα της ζωής του. Τι κι αν είχε αργήσει να τη βρει; Δεν υπήρχαν ζευγάρια που ένωναν τις ζωές τους σε προχωρημένη ηλικία; Για να λέμε την αλήθεια, εκείνος ήταν σε προχωρημένη, αυτή ήταν στη μέση ηλικία, και φαντάστηκε ξάφνου τις ηλικίες σαν δρομείς που ενώ στην αρχή τρέχουν με φόρα κι ενθουσιασμό, στη συνέχεια κόβουν ταχύτητα, κι όσο πλησιάζουν προς το τέρμα, τόσο χάνουν την ανάσα τους, τόσο επιβραδύνουν, αφού το βλέπουν το τέρμα εκεί μπροστά και καθόλου δεν βιάζονται πια να το φτάσουν, ευχαρίστως θα έδιναν τη θέση τους στον διπλανό τους, ευχαρίστως θα σταματούσαν εκεί που βρίσκονται, ξέπνοοι, διαλυμένοι, όμως αυτό δεν επιτρέπεται, ο τερματισμός δεν είναι προαιρετικός. Ο Άλκης, λίγο πριν φτάσει στο τέρμα, είχε βρει στον δρόμο του αυτό το λαχείο. Δεν θα το άφηνε απ’ τα χέρια. Άξιζε κι αυτός μια μικρή επιβράβευση (σ. 122)».

Το «Ντόμινο. Η τέχνη των αλυσιδωτών πτώσεων» της Έλενας Μαρούτσου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κίχλη.

Κώστας Μοστράτος