Η λέξη «μόνιμος», από το ρήμα «μένω», σημαίνει αυτόν που μένει στη ίδια θέση, που δεν μεταβάλλεται, που διατηρείται στη ίδια κατάσταση. Ο μόνιμος υπάλληλος, είναι αυτός που δεν είναι έκτακτος ή εποχικός και υπηρετεί με σύμβαση αορίστου χρόνου. Μ’ άλλα λόγια, κανείς δεν τον κουνάει από τη θέση του, εκτός κι αν αποδειχθεί άτιμος ή επίορκος.

Η μονιμότητα είναι καλή ή κακή; Ίσως και τα δύο. Καλή, γιατί μέχρι το 1911, που την καθιέρωσε ο Βενιζέλος, ο εκάστοτε πρωθυπουργός διόριζε τους δικούς του στο δημόσιο, μέχρι να τους διώξει ο επόμενος. Οι καημένοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, που λιώνουν και τελειώνουν σαν στήλες δύο δύο μές στα γραφεία, που έλεγε κι ο Κώστας Καρυωτάκης, μετά θρηνούσαν σε μια πλατεία της Αθήνας, που έτσι πήρε το όνομά της: πλατεία Κλαυθμώνος.

Οπότε, καλή η λελογισμένη μονιμότητα, διότι έτσι διασφαλίζεται η συνέχεια και η αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης, αλλά ως γνωστόν, ο λύκος από τα μετρημένα τρώει. Το πελατειακό πολιτικό σύστημα τελικά άλωσε το δημόσιο, με αποτέλεσμα φυσικά να χρεοκοπήσει η χώρα, με τις γνωστές τραγικές συνέπειες. Άρα, κακή η άκριτη μονιμότητα.

Όμως, το να εκτοξεύει λογοβομβίδες κρότου – λάμψης υπέρ της κατάργησης της μονιμότητας ο κύριος Μητσοτάκης, μπας και ξεχάσουμε τις μαύρες τρύπες της διακυβέρνησής του, είναι ένα δημαγωγικό καλαμπούρι εις βάρος μας. Άλλωστε επί πρωθυπουργίας του οι μετακλητοί υπάλληλοι διπλασιάστηκαν, ενώ είναι γνωστό πως οι πολιτικοί της παράταξής του διορίζουν διαχρονικά στο δημόσιο πόλεις και χωριά, γεμίζοντας τα υπουργεία και τις ΔΕΚΟ με ημέτερους και ημέτερες, που η μόνη τους προίκα για να παντρευτούν τη μονιμότητα, είναι η ψήφος τους, δηλαδή ό,τι πολυτιμότερο έχουν.

Η μονιμότητα δεν θα χρειαζόταν καν, εάν υπήρχε αξιοκρατία στην Ελλάδα, έντιμοι πολιτικοί, συνεπείς πολίτες, και αν η μετριότητα δεν ήταν η ύψιστη δημόσια αρετή.