«Για μένα δεν είναι άλλη μια νύχτα. Είναι η ύστατη. Δεν έρχεται για μένα ο λύκος ούτε η αρκούδα. Δεν έρχεται ο λέοντας να με κάνει κομμάτια. Μονάχα ο άνθρωπος έρχεται. Και δεν έρχεται για καλό (σ. 113)».
Μια σειρά από κατακόμβες έρχεται στο φως μετά από βομβαρδισμούς σε μια πόλη κοντά στη Δαμασκό. Μέσα βρίσκονται σκόρπιες περγαμηνές, κρυμμένες εκεί για αιώνες. Σ’ αυτές περικλείονται και οι 26 επιστολές ενός γιου προς τη μητέρα του. Τη γνησιότητά τους αμφισβητεί τόσο η Ρωμαιοκαθολική όσο και η Ορθόδοξη Εκκλησία. Πολλοί όμως διατείνονται το αντίθετο. Οι επιστολές ενός γιου που αναχωρεί για την έρημο, γιατί «πρέπει να θαφτεί στη σιωπή για να δικαιούται να έχει φωνή». Που μιλάει για παλιούς θεούς, την αναζήτηση μιας νέας γλώσσας, για αποτυχίες και ανησυχίες, για προδοσίες και την πολιτεία των νεκρών, για την ευθύνη και την επιθυμία ή όχι να ακολουθήσεις τον δρόμο που σου έχει επιβληθεί.
Ο Κυριάκος Χαρίτος χρησιμοποιεί έναν ποιητικό, ώριμο και συμπυκνωμένο λόγο για να αποδώσει όλους τους σχετικούς προβληματισμούς. Έναν λόγο ιδανικό να διαβαστεί φωναχτά, σε συνδυασμό με θαυματουργή οικονομία και αφθονία συναισθημάτων. Στο επίκεντρο του βιβλίου εντοπίζεται το βάρος της ανάθεσης μιας σημαντικής αποστολής στους ώμους μιας ύπαρξης που καλείται να βοηθήσει την ανθρωπότητα, να παραμερίσει κάθε προσωπική ευχαρίστηση για το αφηρημένο και ιδεατό, να μη διαψεύσει κανενός τις ελπίδες.
«Αυτό που βρίσκω πιο δύσκολο και ξένο είναι που δεν έχω δικαίωμα σε μια δική μου αγάπη. Που δεν κάνει να ξεχωρίζω. Να συνδέομαι. Να αναπτύσσω δεσμό προσωπικό. Που πρέπει η καρδιά μου να λειτουργεί καθολικά. Σα μηχανή ή αλέτρι. Αυτό μου μοιάζει ό,τι πιο δύσκολο. Η μετατροπή του συναισθήματος σε επιστήμη. Ο άνθρωπος διαλέγει, μάνα. Επιλέγει. Συνδέεται με τον καιρό. Βάσει συγκεκριμένων κριτηρίων χτίζει συναισθηματικές εγγύτητες που δεν έχουν ανάλογο. Πρόκειται για μια προσωπική επιλογή βασισμένη στην αφοσίωση. Σε ένα επίμονο και πιστό βλέμμα. Κάτι τέτοιο σ’ εμένα λογίζεται ως αμαρτία. Εγώ πρέπει να βιώνω τον κόσμο με έννοιες αφηρημένες. Να νιώθω τον κάθε άνθρωπο αδερφό. Την κάθε πόλη γενέτειρα. Τον κάθε οίκο πατρικό μου. Και στο τέλος να μην έχω παρά τα σκισμένα μου ιμάτια και το ταγάρι μου. Λοιπόν, αυτό θα μου φαίνεται για πάντα ξένο. Λάθος δεν τολμάω να πω. Φοβάμαι μη διαψεύσω τις ελπίδες σας σ’ εμένα (σσ. 97-98)».
Το βιβλίο του Κυριάκου Χαρίτου «Γράμματα στην Παναγία» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Κώστας Μοστράτος
