Ο Αλέξης Τσίπρας, με το φερώνυμο ινστιτούτο του να μεγεθύνει το θεσμικό του κύρος, επανακάμπτει δριμύτερος μετά τη διετή σιωπηλή του αγρανάπαυση, που άρχισε μετά την εκλογική του συντριβή και συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια της κατακρήμνισης του κόμματος που ο ίδιος είχε απογειώσει. Ο πρώην πρωθυπουργός προσφάτως έκανε λόγο για «πατριωτισμό», αποφεύγοντας επιμελώς άλλους –ισμούς, όπως «σοσιαλισμός», ή «κομουνισμός», λέμε τώρα. Τη λέξη «Αριστερά», ούτε καν τη ξεστόμισε.

Ο πατριωτισμός λοιπόν, είναι η αγάπη προς την πατρίδα, και διακρίνεται από τον εθνικισμό, που είναι μεν η φιλοπατρία, συνδυασμένη ωστόσο με επεκτατικές βλέψεις και την πεποίθηση πως η δική σου πατρίδα είναι η ανώτερη όλων.

Το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας λέει πως πατρίδα είναι η χώρα καταγωγής ή γεννήσεως, από το «πατήρ», τον πατέρα, που στην αρχαιότητα σήμαινε τον αρχηγό της οικογένειας. Ο πατήρ είναι μια πανάρχαια λέξη: «pa-te» για τους Μυκηναίους, «pater» στα λατινικά, «fater» για τους αρχαίους Γερμανούς, «father» αγγλικά, κλπ. Στην πατριαρχική κοινωνία είναι επόμενο πως η γη, που ανήκει στον πατέρα, τον αρχηγό της πατριάς, της οικογένειας, της φυλής, ή του έθνους, θα λέγεται «πατρίδα», και όχι μητρίδα…

Ωστόσο, η πρώτη γλώσσα που μιλάμε όλες και όλοι, είναι η μητρική, γιατί το μωρό από τη μητέρα μαθαίνει να μιλάει. Κάποιοι λένε πως πατρίδα τους είναι τα παιδικά τους χρόνια, κι ίσως αυτές οι αξίες, δηλαδή η πολύτιμη παιδικότητα και αθωότητά μας, η γλώσσα, το δίκιο, η ανθρωπιά κι η ελευθερία, όλα αυτά ίσως να είναι η αληθινή πατρίδα μας, που η υπεράσπισή της, αυτό το «αμύνεσθαι περί πάτρης», να είναι ο είς άριστος οιωνός, που έλεγε κι Όμηρος.

Τώρα, τί οιωνός είναι το πατριωτικό come back του κυρίου Τσίπρα, αυτό θα το δούμε. Θέλοντας και μη, υποθέτω.