Ο τελευταίος επιζών της αποστολής που έφθασε για πρώτη φορά στην κορυφή του Έβερεστ το 1953, ο Κάντσα Σέρπα, απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών, όπως ανακοίνωσε σήμερα η οικογένειά του.
«Δεν αισθανόταν πολύ καλά εδώ και μερικές ημέρες. Πέθανε», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο μία εγγονή του, η Τενζίνγκ Τσογκιάλ Σέρπα.
Ο Κάντσα Σέρπα, που γεννήθηκε το 1933, ήταν 19 ετών όταν προσελήφθη ως αχθοφόρος στην ομάδα υπό τον Νεοζηλανδό Έντμουντ Χίλαρι που κατέκτησε την πιο ψηλή κορυφή του κόσμου (8.848 μέτρα) μαζί με τον Νεπαλέζο Τενζίνγκ Νοργκάι Σέρπα στις 29 Μαΐου 1953.
Στη διάρκεια της ανάβασης, ο νεαρός μεταφορέας έφθασε στη διαβόητη “ζώνη του θανάτου” –πάνω από τα 8.000 μέτρα ύψος– χωρίς καμία προηγούμενη εμπειρία στον αλπινισμό.
«’Ηταν ένας ζωντανός θρύλος και πηγή έμπνευσης για όλους τους αλπινιστές και όσους εργάζονται σε αυτό το πεδίο», δήλωσε ο πρόεδρος του συνδέσμου αλπινισμού του Νεπάλ, ο Φουρ Γκέλτζε Σέρπα. «Χάσαμε τον φύλακά μας», πρόσθεσε.
Τα μέλη της νικηφόρας αποστολής του 1953 συναντήθηκαν στην πρωτεύουσα του Νεπάλ Κατμαντού και πορεύθηκαν για δύο εβδομάδες μέχρι να φθάσουν στον καταυλισμό βάσης μεταφέροντας αντίσκηνα, τρόφιμα και εξοπλισμό. Ο Κάντσα Σέρπα ειναι ο μοναδικός γνωστός επιζών εκείνης της θρυλικής ομάδας που στις 11.30 το πρωί της 29ης Μαΐου έστησε την βρετανική σημαία στη κορφή των 8.848 μέτρων, με επικεφαλής τον Νεοζηλανδό σερ Έντμουντ Χίλαρι και τον Σέρπα Τενζίνγκ Νοργκάι.
Ο Κάντσα ήταν ένας από τους πολλούς ντόπιους Σέρπα (ορειβατικούς οδηγούς) που ειχε προσλάβει ο βρετανός επικεφαλής της αποστολής, Τζον Χαντ, προκειμένου να βοηθήσει τους αλπινιστές στην ανάβαση και να μεταφέρει τα εφόδια και τις σκηνές τους. Ο καθένας απ’ αυτους σήκωνε 10 κιλά βάρους κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες και με τεράστια κλίση του ορεινού εδάφους.
Οι βρετανικοί Times τον συνάντησαν σε ένα βουδιστικό μοναστήρι στο Κατμαντού του Νεπάλ, όπου διέμενε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Δέχτηκε να μιλήσει στο βρετανό ρεπόρτερ, αλλά μόνο κάνοντας νεύματα με το κεφάλι και κουνώντας τα χέρια του, καθότι ο όρκος σιωπής που έχει πάρει δεν του επέτρεπε να εκστομίσει τη παραμικρή κουβέντα. Τί θυμάται λοιπόν από εκείνες τις ημέρες, εξήντα χρόνια πριν; Είχε καλές εντυπώσεις από την όλη εμπειρία; Ο Κάντσα σηκώνει τους αντίχειρες του σαν να λέει «όλα ήταν μια χαρά». Οι Βρετανοί του συμπεριφέρθηκαν καλά; Ακόμη δυο αντίχειρες όρθιοι, και το χαμόγελο του φωτίζεται. Ο δημοσιογράφος τον ρωτάει κατόπιν για ποσά χρόνια ακόμη συνέχισε τον αλπινισμό και πόσες ακόμη φορές ακόμη επιχείρησε να ανέβει με επιτυχία. Ο γηραιός ορειβάτης σηκώνει, αντίστοιχα, πέντε και δυο δάκτυλα: πέντε χρόνια και δυο αναβάσεις.
«Όλοι έπρεπε να περπατήσουν γιατί δεν υπήρχε ούτε δρόμος, ούτε αυτοκίνητο, ούτε αεροπλάνο», είχε πει το 2013 ο Κάντσα Σέρπα σε συνέντευξη στο Γαλλικό Πρακτορείο.
Στη διάρκεια των χρόνων, το επώνυμο Σέρπα έγινε κοινό όνομα για τους Νεπαλέζους ορειβάτες οδηγούς που προσλαμβάνονται από ξένους αλπινιστές ώστε να πραγματοποιήσουν τις αναβάσεις τους.
Μέλη της ίδιας εθνοτικής ομάδας μεταφέρουν το υλικό ή συντηρούν τα μονοπάτια, εργασίες χωρίς τις οποίες οι περισσότερες αναβάσεις θα ήταν αδύνατες.
Μετά την αποστολή του 1953, ο Κάντσα Σέρμπα συνέχισε επί είκοσι χρόνια να λαμβάνει μέρος σε αποστολές, προτού τις εγκαταλείψει έπειτα από επίμονη απαίτηση της συζύγου του.
Διηύθυνε στη συνέχεια στη Νάμτσε έναν ξενώνα και ίδρυσε ένα ίδρυμα που χρηματοδοτούσε την εκπαίδευση φτωχών παιδιών.
Πηγή: ΑΠΕ ΜΠΕ
