Ο Διονύσης Σαββόπουλος θα γέλαγε πολύ με όλη αυτή τη φασαρία, μ’ όλο αυτό το ξεμάλλιασμα και το ξεκατίνιασμα που ξεσήκωσε στην ελληνική κοινωνία ο θάνατός του – ύμνοι και εξιδανίκευση από τη μια, κατάρες και αποδόμηση από την άλλη. Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν έχει την παραμικρή σημασία – ο Σαββόπουλος, για τους ψυχραιμότερους, ήταν μόνο τα τραγούδια του, κι ίσως όχι όλα, αλλά κάποια, που άλλαξαν τη ζωή εκείνων των ανθρώπων που τα λάτρεψαν και μεγάλωσαν μαζί τους.

Κι αυτό ήταν το βασικό έργο του Σαββόπουλου, να φτιάχνει τραγούδια, που λες και τα έγραψε για τον καθένα και την καθεμιά μας ξεχωριστά. Ο Διονύσης ήταν ένας τροβαδούρος.

Το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας λέει πως «τροβαδούρος» είναι ο περιπλανώμενος λυρικός ποιητής και τραγουδιστής του Μεσαίωνα στη Δυτική Ευρώπη του 11ου – 13ου αιώνα, και ιδιαίτερα στη Γαλλία. Οι τροβαδούροι συνέθεταν τραγούδια για τα κατορθώματα των ιπποτών, αλλά «τροβαδούρος» λέει το Λεξικό, είναι γενικότερα ο τραγουδοποιός, αυτός που συνθέτει τραγούδια και τα ερμηνεύει κιόλας – όπως έκανε, όντως, ο Σαββόπουλος. Η λέξη «τροβαδούρος» είναι ένα αντιδάνειο: Μας έρχεται μεν από τα γαλλικά (troubadour), από το ρήμα «trobar», που σημαίνει στη προβηγκιανή διάλεκτο «βρίσκω», («trouver» στα σημερινά γαλλικά), το οποίο όμως προέρχεται από το ρήμα «tropare» της δημώδους λατινικής γλώσσας, με καταγωγή από την ελληνική λέξη «τρόπος»!

Ο Σαββόπουλος ήταν ένας αληθινός τροβαδούρος, που βρήκε τον τρόπο να ξεκινήσει από τους ήχους και το Λόγο της ελληνικής παράδοσης, να φτάσει μετά στα ευρωπαϊκά και αμερικανικά ηχοχρώματα, για να κλείσει τον κύκλο ξαναγυρίζοντας στην Ελλάδα και στους Έλληνες, που τους αγάπησε πολύ, ακόμα κι όταν τους έβριζε  – ιδιαίτερα τότε. Ο Νιόνιος ήταν ίσως ο τελευταίος Έλληνας τροβαδούρος. Καλό του ταξίδι.

Παύλος Μεθενίτης