Το 1793, πριν από 225 χρόνια, άρχισε να λειτουργεί ως Μουσείο το περίφημο ανάκτορο του Λούβρου στο Παρίσι. Επί Γαλλικής Επανάστασης λοιπόν οριστικοποιήθηκε η μετατροπή του μεγάλου κτιριακού συγκροτήματος σε Μουσείο.
Όταν εγκαινιάστηκε, τα τρία τέταρτα των εκθεμάτων του προέρχονταν από τις βασιλικές συλλογές, πριν την Επανάσταση, ενώ τα υπόλοιπα προέκυψαν από την περιουσία της Εκκλησίας και των αριστοκρατών της Γαλλίας που δημεύτηκε. Αυτή τη στιγμή εκτίθενται γύρω στα 35.000 έργα τέχνης, δηλαδή το 8% των αποκτημάτων του, που υπολογίζονται στα 445.000 κομμάτια. Οι μόνιμες συλλογές του μουσείου καταλαμβάνουν συνολικά έκταση 60.600 τετραγωνικών μέτρων, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και τα ελληνικά αντικείμενα, που καλύπτουν 25 αίθουσες ή χώρους.
Η λέξη «Λούβρο», σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, στα γαλλικά «Louvre», είναι αβέβαιης ετυμολογίας – ίσως προέρχεται από το σαξονικό «Lower», που σημαίνει «οχυρό». Ένα οχυρό, που το εκπόρθησαν μάλλον εύκολα, μέσα σε 7 λεπτά, οι κλέφτες των Κοσμημάτων του Στέμματος πρόσφατα. Είπα «κλέφτες»; Τί είσαι εάν κλέψεις ένα κλέφτη;
Τώρα, για τα ανεκτίμητα αριστουργήματα που εκτίθενται στο Λούβρο, τί να πούμε; Για τον Ναπολέοντα, που είχε ξαμολήσει λόχους αρχαιολόγων, οι οποίοι κατάκλεψαν αναρίθμητες αρχαιότητες σε Ιταλία, Αυστρία, Γερμανία, Ελλάδα, Τουρκία, Αίγυπτο και Μέση Ανατολή; Για τα εκπληκτικά κομμάτια από το Ιράν, το Ιράκ, τη Μεσοποταμία, την Κύπρο, την Παλαιστίνη, τη Συρία, τη Σαουδική Αραβία; Για την Αφροδίτη της Μήλου και τη Νίκη της Σαμοθράκης, που δεν είναι παρά δύο μόνο υπέροχες σταγόνες σε έναν ασύλληπτο ωκεανό αρχαίας τέχνης, η οποία ασφαλώς δεν βλάστησε στα γαλλικά χώματα, αλλά έφτασε εκεί, ως λάφυρο, κλεψιμέικο, ή προϊόν αγοραπωλησίας;
Εντάξει, φωνάζουμε για το λόρδο Έλγιν, και τα Μάρμαρα του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο, και καλά κάνουμε, αλλά εάν με κάποιο μαγικό τρόπο το Λούβρο επέστρεφε στους νόμιμους κατόχους τους όλους τους αλλότριους εκπληκτικούς θησαυρούς που κατέχει, τώρα δεν θα ήταν τίποτα άλλο από ένα πελώριο, άδειο, σκονισμένο κέλυφος.
Παύλος Μεθενίτης
