Του Βασίλη Πάικου
Δεν ξέρω αν κανείς θυμάται παρόμοια περίπτωση. Περίπτωση ρήξης σε ηγετικό επίπεδο σ’ ένα κόμμα, στο παρά πέντε μιας κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης. Μόλις πέντε εβδομάδες πριν από τις εθνικές εκλογές. Ε λοιπόν συμβαίνει εδώ σ’ εμάς σήμερα, με το -διόλου συναινετικό- διαζύγιο του Ευάγγελου Βενιζέλου με το ΚΙΝΑΛΛ. Άντε και να δούμε που θα βγάλει…
Υψηλού ρίσκου ασφαλώς, ιδιαιτέρως υψηλού ρίσκου η κίνηση της Φώφης Γεννηματά. Η εξώθηση προς έξοδο του πρώην Προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Προκειμένου για ένα κόμμα που μόλις πριν από μιάμιση εβδομάδα, στην ευρωκάλπη, κατέγραψε το μάλλον μίζερο ποσοστό του 7,72%. Που δεν έπιασε κανέναν απολύτως από τους στόχους του. Και που τώρα τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα, εν όψει των εθνικών εκλογών. Μια κίνηση, που αν επιχειρείτο κάποιους μήνες νωρίτερα (υπήρχαν και τότε οι ίδιοι ακριβώς λόγοι και οι ίδιες ακριβώς αφορμές), ίσως θα είχε άλλα αποτελέσματα, μπορεί και ευεργετικά για τις επιδιώξεις της Προέδρου του ΚΙΝΑΛΛ. Σήμερα όμως όχι, με τίποτα.
Ναι πράγματι, ο Ευάγγελος Βενιζέλος λειτουργούσε σταθερά εκτός κομματικής γραμμής . Συχνά και κόντρα σ’ αυτήν. Ναι πράγματι, ο Ευάγγελος Βενιζέλος επιχειρούσε να στρέψει το κόμμα προς τα δεξιά, σε πλήρη πολιτική συμπόρευση με τη ΝΔ. Σε τροχιά παλινόρθωσης της αλήστου μνήμης συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Ναι πράγματι, ο Ευάγγελος Βενιζέλος επιχειρούσε διαρκώς να καπελώσει την Φώφη Γεννηματά. Και συνήθως τα κατάφερνε. Όμως αυτά δεν είναι πράγματα σημερινά, ούτε καν χθεσινά. Οπότε προς τι η τόσο όψιμη αντίδραση; Και γιατί τώρα;
Φαίνεται πως, σύμφωνα με κάποιες εκείθεν πληροφορίες, ήταν κάποια μάλλον περίεργα «παιχνίδια» του πρώην Προέδρου στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ιδίως σε περιοχές όπου υπήρχε από κοινού στήριξη των υποψηφιοτήτων, από τον ΣΥΡΙΖΑ και από το ΚΙΝΑΛΛ. Ήταν αυτά που έκαναν το ποτήρι να ξεχειλίσει. Προπάντων όμως κάποιες βαθύτερες και ευρύτερες σκέψεις, σε σχέση με τον μετεκλογικό ρόλο του ΚΙΝΑΛΛ. Μ’ άλλα λόγια η Πρόεδρός του εκτίμησε πως μόνο έτσι εξασφαλίζει τον έλεγχο του κόμματός της την αυριανή μέρα. Τον έλεγχο του κόμματός της ως προς τον χαρακτήρα και, προπάντων, ως προς τον προσανατολισμό του. Προκειμένου δηλαδή να διασφαλίσει την δυνατότητα επιλογής του ρόλου της αντιπολίτευσης (αν αυτό προκρίνει), σε περίπτωση εκλογικής νίκης της ΝΔ.
Η ημιεπίσημη αιτιολογία της πρωτοβουλίας Γεννηματά είναι πως έτσι, χωρίς τον Βενιζέλο, διευκολύνεται η «επιστροφή» κεντροαριστερών πρώην πασόκων, οι οποίοι βρίσκονται πλέον στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ. Ο συλλογισμός θα είχε ίσως κάποια βάση, αν παραλλήλως η Φώφη Γεννηματά άλλαζε ρητορική. Αν δεν επέμενε ακριβώς στην γραμμή Βενιζέλου, αναγορεύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στον ένα και μοναδικό στόχο, στον ένα και μοναδικό εχθρό. Επιδιώκοντας την «στρατηγική του ήττα». Τώρα, έτσι, δεν μπορεί να προσδοκά τίποτα απολύτως. Αντιθέτως θα πρέπει να θωρείται βέβαιο ότι θα βρεθεί μπροστά σε πολύ δυσάρεστες για κείνη εκπλήξεις, στην αναμέτρηση της 7ης Ιουλίου. Καθώς ένα μεγάλο μέρος (μήπως το μεγαλύτερο;) του κομματικού της ακροατηρίου, εμπνέεται ακριβώς από την γραμμή Βενιζέλου. Έχοντας, όλ’ αυτά τα χρόνια, «διαπαιδαγωγηθεί» σε σκληρή, σε εμμονικά αντι-ΣΥΡΙΖΑ πολιτική λογική. Ε λοιπόν τι πιο φυσικό από το να περιμένει κανείς πως στις επικείμενες εκλογές θα την τιμωρήσει. Επιλέγοντας, κατά πάσαν λογική πρόβλεψη, την κάλπη της ΝΔ. Ενώ η εικόνα αποσυσπείρωσης που, πιθανότατα, θα χαρακτηρίσει το ΚΙΝΑΛΛ κατά την αρξάμενη προεκλογική περίοδο, δεν αποκλείεται να οδηγήσει και σε ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ…
Κανείς, αυτή την ώρα, δεν ξέρει κάτι για τις επόμενες κινήσεις και τις αντίστοιχες φιλοδοξίες του Ευάγγελου Βενιζέλου. Τις άμεσες ή τις απώτερες. Το λογικά πιθανό πάντως είναι πως το ΚΙΝΑΛΛ θα κινδυνεύσει σοβαρά στις επικείμενες εθνικές εκλογές. Ίσως καθοριστικά για την περαιτέρω πορεία του…
