Του Βασίλη Πάικου
Ναι λοιπόν, φαίνεται πως κάποιοι βλέπουν πράγματι την κρίση ως ευκαιρία. Ως ευκαιρία για να περάσουν «τα δικά τους», εύκολα και ανέξοδα. Πολιτικά «ανέξοδα». Με υπολειτουργούσα την Βουλή, με τους πολίτες φοβισμένους σε καραντίνα, με τα κινήματα σε αναγκαστική αργία. Και αν τα voucher της αρπαχτής ξεμπροστιάστηκαν (χάρις στο διαδίκτυο κατά κύριο λόγο), δεν θα μπορούσε να γίνει το ίδιο με τα πάντα. Οπότε να η ευκαιρία. Ευκαιρία για την Υπουργό Παιδείας να νομοθετήσει το «όπισθεν ολοταχώς». Το ιδεολογικό «όπισθενολοταχώς», σε ό, τι αφορά στην αγωγή των ελληνοπαίδων. Με την επιστροφή στην εκπαιδευτική κουλτούρα της δεκαετίας του ’50. Στις πολυήμερες αποβολές, στην κλίμακα χαρακτηρισμού της «διαγωγής» των μαθητών (κοσμιοτάτη, κοσμία, καλή, μετρία, κακή, θυμάστε;), στην αντικατάσταση της Κοινωνιολογίας από τα Λατινικά. Της επάρατης Κοινωνιολογίας που, κατά τον Άδωνι, στέλνει τα παιδιά στην Αριστερά!
Ευκαιρία και για μπίζνες όμως, προπάντων για μπίζνες. Εκεί όπου το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Ενέργειας και Περιβάλλοντος όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει. Και καθαρίζει για πάρτη των συμφερόντων, των πολύ μεγάλων συμφερόντων κατά προτίμηση. Το νομοθέτημα που φέρει τον τίτλο «Εκσυγχρονισμός της περιβαλλοντικής νομοθεσίας». Και τα κάνει όλα καλοκαιρινά. Προπάντων το περιβάλλον. Σε μια στιγμή μάλιστα που περισσεύουν οι διεθνείς σοβαρές μελέτες, σύμφωνα με τις οποίες και για την πρόκληση και για την εξάπλωση των ιογενών επιδημιών, είναι η καταστροφή του περιβάλλοντος που, κατά κύριο λόγο, ενοχοποιείται…
«Εκσυγχρονισμός της περιβαλλοντικής νομοθεσίας» λοιπόν. Καθώς μάλιστα από τα χρόνια της οικονομικής κρίσης μάθαμε καλά πως όταν ακούμε για «εκσυγχρονισμό» ή για «μεταρρυθμίσεις», καλύτερα να κουμπωνόμαστε. Όπου εν προκειμένω ο εν όψει «εκσυγχρονισμός της περιβαλλοντικής νομοθεσίας» προβλέπει αποχαρακτηρισμό δασικών εκτάσεων. Προβλέπει έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα ακόμη και σε ζώνες NATURA, στις πιο προστατευόμενες δηλαδή περιοχές. Προβλέπει την ανάθεση των περιβαλλοντικών ελέγχων σε ιδιώτες ελεγκτές, της επιλογής των ίδιων των επενδυτών παρακαλώ. Και γενικώς δεν αφήνει τίποτα όρθιο.
Το νομοθέτημα με τα 129 άρθρα, έναντι των αρχικών 66, δίχως μάλιστα δημόσια διαβούλευση για τα περισσότερα απ’ αυτά. Και με την διαδικασία του κατεπείγοντος, έτσι για να μάθει να φέρεται. Αν τώρα από κάποιους (πολλούς…) υποστηρίζεται πως τα περισσότερα απ’ αυτά στήθηκαν «φωτογραφικά», προπάντων για την διευκόλυνση των δραστηριοτήτων της «Ελληνικός Χρυσός», μικρή σημασία έχει. Καθρεφτίζει, εξάλλου, στο σύνολό του, τους ιδεολογικούς προσανατολισμούς του σήμερα κυβερνώντος κόμματος. Του κόμματος που, καθώς φαίνεται, δεν ιδρώνει το αφτί του μπροστά σε τίποτα, ούτε και στην πανδημία. Βλέποντάς την, αντιθέτως, ως ευκαιρία, να περάσουν όπως- όπως και αντιστάσεως μη ούσης, τα πάντα όλα.
Ευκαιρία για την «τηλεκατάρτιση» της ντροπής. Ευκαιρία για τα δωράκια στους καναλάρχες (11 συν 9 εκατομμύρια μετράμε ήδη, μαζί και την επ’ αόριστον αναστολή καταβολής της οφειλομένης δόσης), εξ’ ου και η αιδήμων σιωπή επί των πάντων. Ευκαιρία για το ιδεολογικό (και αισθητικό…) «όπισθεν ολοταχώς» της Κεραμέως. Ευκαιρία για τον βάρβαρο βιασμό του περιβάλλοντος, για χάρη των αδηφάγων επιχειρηματικών συμφερόντων. Κι ακόμη είμαστε στην αρχή…
