Αν έπρεπε να κάνει κάποιος, γράφει η Corriere dela Serra , την ανατομία μιας στιγμής στην πολυτάραχη ζωή του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ίσως θα έπρεπε να επιλέξει το βράδυ της 8ης Νοεμβρίου 2011.
Όχι την ημέρα που άνοιξε το πρώτο του εργοτάξιο, στο Brugherio, το 1964, ή που ίδρυσε τη Fininvest, το 1975, ανοίγοντας το δρόμο για μια τηλεοπτική και οικονομική αυτοκρατορία που τον κατέστησε έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο.
Ούτε την ημέρα που βγήκε στο γήπεδο, συνεχίζοντας να κερδίζει εκλογές και να ηγείται τεσσάρων κυβερνήσεων για τον χρόνο ρεκόρ εννέα ετών. Ούτε τη στιγμή που κατέβηκε με ελικόπτερο στον αγωνιστικό χώρο της Αρένα για να εγκαινιάσει το έπος της Μίλαν, η οποία κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα και οκτώ πρωταθλήματα σε τριάντα ένα χρόνια.
Ο Μπερλουσκόνι χειρίστηκε τόση εξουσία στη ζωή του, ώστε η πραγματικά μαγική στιγμή, η στιγμή που πρέπει να αφηγηθεί κανείς, είναι εκείνη κατά την οποία έχασε την εξουσία τον Νοέμβριοι του 2011. Εκείνη την εποχή Η Ιταλία πήγαινε κατά διαόλου εξαιτίας της επίθεσης των αγορών στο δημόσιο χρέος της . Το spread ξεπερνούσε τις 500 μονάδες. Η Μέρκελ και ο Σαρκοζί γελούσαν δημοσίως μαζί του. Η Ευρώπη φοβόταν μήπως βουλιάξει μαζί με την Ιταλία. Ο Τζανφράνκο Φίνι είχε φτιάξει κόμμα και είχε μεταπηδήσει στην αντιπολίτευση. Οκτώ βουλευτές, όλοι πρώην “πιστοί”, πρόδωσαν τον Καβαλιέρε σε μια αποφασιστική ψηφοφορία, με αποτέλεσμα να χάσει την πλειοψηφία του στο Montecitorio. Ο Μπερλουσκόνι θέλησε να αντισταθεί. Να μην παραιτηθεί από πρωθυπουργός παρότι όλοι του προτείνουν να το κάνει. Δυο τηλεφωνήματα τον κάνουν να αλλάξει γνώμη .
Το πρώτο ήταν από τον ‘Εννιο Ντόρις φίλο και παλιό συνεργάτη στο Mediolanum: ” Σίλβιο αν δεν παραιτηθείς, η Ιταλία θα καταρρεύσει’. Το δεύτερο ήταν από τον γιο του Λουίτζι, που εργάζεται στο Σίτι του Λονδίνου: “Μπαμπά, αν καταρρεύσει η Ιταλία, θα καταρρεύσουν και οι εταιρείες μας”.
Και έτσι ο Μαύρος Ιππότης, ο Καϊμάν που στην ταινία με πρωταγωνιστή τον Νάνι Μορέτι
υποκινεί τη λαϊκή εξέγερση για να μην παραχωρήσει την εξουσία, παραιτείται, αποδεχόμενος την αδυσώπητη λογική της δημοκρατικής πολιτικής. Και μέσα σε ένα μόλις απόγευμα το επιχείρημα που χρησιμοποιείται συχνότερα εναντίον του, η “σύγκρουση συμφερόντων” μεταξύ ιδιωτικών εταιρειών και δημόσιας διοίκησης, αντιστρέφεται. Αφού επιδίωξε την εξουσία, σύμφωνα με τους εχθρούς του μόνο για το δικό του συμφέρον, πρέπει να παραιτηθεί από την εξουσία και για το δικό του συμφέρον.
Ο Μπερλουσκόνι ήταν ένα φαινόμενο: Μια χωρίς όριο θέληση για εξουσία, αλλά ταυτόχρονα και ιστορική αναγκαιότητα. Ο καρπός του ιταλικού κακού και ταυτόχρονα η απόπειρα θεραπείας του. Υπήρξε ο ιδρυτής του Μπερλουσκονισμού, μιας νέας δεξιάς και μιας νέας πολιτικής, με φιλελεύθερες φιλοδοξίες και λαϊκίστικά χαρακτηριστικά που έκαναν τον κόσμο να παραμιλά και κυριάρχησαν στην ιταλική σκηνή για είκοσι χρόνια, ακόμη και όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Και αυτό τελείωσε μαζί του, τόσο πολύ, που για να κερδίσει ξανά έπρεπε να αλλάξει δέρμα, φύλο, ηλικία και να ενσαρκωθεί στην Τζόρτζια Μελόνι, το ανθρωπολογικά αντίθετό του.
Πηγή: Corriere dela Serra
