Πριν από μερικές ημέρες, πολιτικός παράγων, που προσωπικά έχω βαρεθεί να ασχολούμαι μαζί του, αλλά αναγκάζομαι, καθώς η δημόσια πορεία του, είναι, πώς να το πω, εντελώς flamboyant, (φλαμπόγιαντ) αγγλιστί, δηλαδή επιδεικτική, φανταχτερή, flashy, σε μήνυμά του στα σόσιαλ μίντια απευθύνθηκε στο κοινό του λέγοντας «Είμαι ο Στέφανος. (τελεία). Σκέτο (τελεία).
Ωραιότατα. Αυτός είναι ο Στέφανος, σκέτο, κι εγώ τώρα πρέπει να κατεβάσω τον Μπαμπινιώτη, ο οποίος λέει πως το επίθετο «σκέτος» ετυμολογείται από το ιταλικό «schietto», που σημαίνει αμιγής, γνήσιος, απλός, με προέλευση το αρχαίο γερμανικό «schlecht», που είναι ο ασήμαντος, ο άσχημος, ο κακός!
Εντάξει, καμία σχέση η σημερινή σημασία του σκέτου με τις αρχαίες καταβολές του. «Σκέτος» σήμερα σημαίνει αυτόν που είναι, ή προσφέρεται μόνος του, χωρίς συνοδευτικό, ή χωρίς να έχει αναμιχθεί με άλλη ουσία: λέμε πως θέλουμε τον καφέ μας σκέτο, δηλαδή χωρίς ζάχαρη ή γάλα, ή τα τσιγάρα μας σκέτα, χωρίς φίλτρο. Σκέτος επίσης είναι, μεταφορικά, αυτός που δεν έχει περιττά στολίδια, ή εξεζητημένα στοιχεία, κι εντέλει, αυτός στον οποίο δεν μπορεί να αποδοθεί κάποιος άλλος χαρακτηρισμός, που δεν είναι τίποτα πιο πολύ, ή πιο λίγο, από τη δηλούμενη έννοια. Λέμε πως κάποιος είναι σκέτο ψώνιο, αλλά ο πολιτικός παράγων που είπαμε, είπε πως είναι «σκέτο Στέφανος».
Δηλαδή ο Στέφανος, είναι μόνο Στέφανος. Οκέι. Κι εσείς είστε μόνο εσείς, κι όχι κάποιος άλλος, κι εγώ είμαι μόνο εγώ, δηλαδή είμαι Παύλος και μόνο Παύλος, κι όχι Ασουρμπανιπάλ, ξέρω ‘γω. Όμως εγώ δεν το κάνω θέμα, δεν βγαίνω στις ρούγες και τα στενά των κοινωνικών δικτύων, να πω το αυτονόητο, και να νομίζω από πάνω πως λέω και καμιά φοβερή εξυπνάδα, ναι;
