Με δεδομένο ότι η Μέρκελ δεν έχει προετοιμάσει τη διαδοχή της στην προεδρία της CDU, δεν φαίνεται να υπάρχει αυτή τη στιγμή στις τάξεις των επίδοξων διεκδικητών στέλεχος με το αναγκαίο για τη θέση πολιτικό εκτόπισμα.
Όπως αναφέρει η Deutsche Welle, πολλοί αναλυτές συμφωνούν ότι ο μόνος που διαθέτει την απαιτούμενη εμπειρία, είναι αρκετά δημοφιλής και, κυρίως, έχει τη στήριξη απ’ όλες τις πτέρυγες του κόμματος, είναι ο νυν πρόεδρος της Bundestag Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Εκ των πραγμάτων βέβαια -λόγω ηλικίας και όχι από έλλειψη φιλοδοξίας- ο 76χρονος πρώην υπουργός Οικονομικών είναι εκτός κούρσας. Το όνομά του ακούγεται μεν, εντούτοις μόνον ως μεταβατική λύση σε περίπτωση που υπάρξει κάποια απροσδόκητη εξέλιξη στο επικείμενο συνέδριο της CDU.
Πάντως, σχολιάζοντας την απόφαση της Άγκελα Μέρκελ, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και σε αποκλειστική του συνέντευξη προς τη Deutsche Welle και την εκπομπή Conflict Zone που θα μεταδοθεί την προσεχή Τετάρτη, επισημαίνει ότι η καγκελάριος «έλαβε τη σωστή απόφαση την κατάλληλη στιγμή». Ο ίδιος δεν θέλησε να σχολιάσει την εν εξελίξει διαδοχολογία, παραδέχθηκε όμως ότι η μάχη της διαδοχής έχει ξεκινήσει.
Οι πιθανοί διάδοχοι
Ποιοι είναι λοιπόν στην παρούσα φάση οι πιο πιθανοί διάδοχοι της Αγκ. Μέρκελ στην προεδρία της Χριαστιανοδημοκρατικής Ένωσης και -ψηφοφόρων θέλοντος- και στην καγκελαρία; Μετά τη σημερινή προαναγγελία αποχώρησής της, δυο στελέχη δήλωσαν ήδη παρόν στη μάχη της διαδοχής. Πρόκειται για την «εκλεκτή» της ίδιας της καγκελαρίου, τη γενική γραμματέα της CDU και πρώην πρωθυπουργού του Ζάαρ Ανεγκρέτ Κραμπ-Καρενμπάουερ και τον νυν υπουργό Υγείας και πρώην «δεξί χέρι» του Σόιμπλε στο υπουργείο Οικονομικών Γενς Σπαν.
Στα ονόματα που «παίζουν» επίσης, ο πρωθυπουργός του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας Άρμιν Λάσετ και ο πρώην επικεφαλής της Κ.Ο. της χριστιανικής ένωσης Φρίντριχ Μερτς.
Οι τέσσερις πιθανοί υποψήφιοι έχουν τουλάχιστον ένα κοινό: όλοι θεωρούνται -άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο- πιο συντηρητικοί από την Άγκελα Μέρκελ, κάτι το οποίο σημαίνει ότι θα δρομολογούσαν τη μετατόπιση του κόμματος και πάλι προς τα δεξιά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για το μέλλον του κυβερνητικού συνασπισμού.
