ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
Και για όσους ακόμη διατηρούσαν αμφιβολίες, εντάξει, καθαρίσανε. Ήρθε η Νίκη Κεραμέως να τους τις διαλύσει. Ναι, καλά καταλάβατε. Αυτή είναι η παλιά καλή, η καθαρόαιμη Δεξιά που όλοι αγαπήσαμε. Παλιά, πιο παλιά δεν γίνεται. Εκεί απ’ τα βάθη της μεταξικής, της εμφυλιακής και μετεμφυλιακής, της χουντικής εθνικοφροσύνης. Έτσι και τόσο ώστε να, εδώ το έχεις να αναφωνήσεις «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», φτύνοντας τον κόρφο σου.
Η νέα φέρελπις Υπουργός Παιδείας έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Με το καλημέρα κιόλας, με το που ανέλαβε το χαρτοφυλάκιό της, είχε σπεύσει να μας εξηγήσει ότι στην αποστολή του σχολείου περιλαμβάνεται και η ενίσχυση της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών. Κάνοντας μάλιστα λόγο περί ιεροδιδασκάλων. Ήταν αμέσως αφού ο αρχηγός της και Πρωθυπουργός είχε διαβεβαιώσει τον Αρχιεπίσκοπο ότι, με την συνταγματική αναθεώρηση, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει το παραμικρό στις σχέσεις Πολιτείας-Εκκλησίας.
Κι έρχεται τώρα να συμπληρώσει το θρησκευτικο-εθνοπρεπές πλαίσιο, με την εξαγγελία της περί αλλαγής προσανατολισμού της Ιστορίας. «Όχι στον κοινωνικό χαρακτήρα του μαθήματος της Ιστορίας, αλλά στην δι αυτής ενίσχυση της εθνικής συνείδησης των ελληνοπαίδων», μας είπε –με δικά της λόγια- η Υπουργός. Μάλιστα, όπως το ακούτε. Λες και η Ιστορία είναι γι αυτό. Για την πριμοδότηση της εθνικής συνείδησης. Και όχι για την μετάδοση της ιστορικής αλήθειας, όποια κι αν είναι αυτή, μας αρέσει δεν μας αρέσει. Κι ας έλεγε ο Διονύσιος Σολωμός πως «Το Έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό, τι είναι αληθές». Ή λες και δεν είναι ακριβώς εξ’ αυτού, εκ του γεγονότος ότι σε πολλές χώρες (κι εδώ σ’ εμάς ως πριν από λίγο), που καλλιεργούνται συστηματικά τα εθνικά στερεότυπα. Και, ως εκ τούτου, παραμένουν και γιγαντώνονται οι παντοειδείς εθνικισμοί, οι φανατισμοί και οι εχθρότητες. Όσο για τον αποκηρυχθέντα από την Υπουργό «κοινωνικό χαρακτήρα» του μαθήματος της Ιστορίας, δεν αποκλείεται να έχει επηρεαστεί από τον συνάδελφό της Άδωνι Γεωργιάδη. Κατά τον οποίο «η κοινωνιολογία καλλιεργεί στα παιδιά τον αριστερισμό». Θα μου πεις άλλο πράγμα η κοινωνιολογία κι άλλο η κοινωνική διάσταση της Ιστορίας. Ε καλά τώρα, ψιλά γράμματα…
Όμως η Νίκη Κεραμέως δεν περιορίστηκε στην «αναμόρφωση» του μαθήματος της Ιστορίας. Παραλλήλως απέφυγε να δεσμευτεί ότι θα εφαρμόσει την απόφαση της Ανεξάρτητης Αρχής προστασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, περί μη αναγραφής του θρησκεύματος και της ιθαγένειας στ’ απολυτήρια των μαθητών. Κι ακόμη σκοπεύει να επαναφέρει το κριτήριο της «αριστείας» για τους σημαιοφόρους των δημοτικών σχολείων. Καταργώντας την κλήρωση.
Έτσι ώστε να μπαίνουν τα παιδιά, από την πολύ τρυφερή ηλικία, σε ανταγωνιστική λογική. Ακόμη και για την διεκδίκηση του κορυφαίου εθνικού συμβόλου. Να ετοιμάζονται δηλαδή νωρίς-νωρίς για τον άγρια ανταγωνιστικό καπιταλιστικό κόσμο.
Άντε τώρα με το καλό και τα πηλίκια για τους μαθητές, οι μπλε ποδιές για τις μαθήτριες, ο υποχρεωτικός εκκλησιασμός, το κατηχητικό με απουσιολόγιο, και… φεγγαράκι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ.
Όχι πως δεν υπάρχουν δηλαδή κι ένα σωρό ακόμη δείγματα γραφής που καθρεφτίζουν το ιδεολογικό πρόσημο της κυβερνώσας Δεξιάς.
Από την υπαγωγή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη δικαιοδοσία της Δημόσιας Τάξης, ως τον πλήρη εξοστρακισμό του πανεπιστημιακού ασύλου. Κι από την «φυσιολογία» των αστυνομικών επιχειρήσεων στα Εξάρχεια, ως την άκρως επεκτατική λογική της νέας ΕΥΠ, κι ως τον τρόπο αντιμετώπισης του μεταναστευτικού-προσφυγικού.
Ως προβλήματος εθνικής ασφάλειας κατά κύριο λόγο. Για να μην αναφερθούμε και στις απεχθείς αντιμεταναστευτικές κραυγές διαπρεπών κυβερνητικών στελεχών.
Θα πρέπει όμως να ομολογήσουμε πως πάνω απ’ όλους και απ’ όλα είναι η Νίκη Κεραμέως που δίνει το στίγμα. Που φιλοτεχνεί πεντακάθαρα το ιδεολογικό πρόσημο της Δεξιάς. Είναι εκείνη που «γράφει» στη μαρκίζα…
