Αγαπούσε με πάθος τη ζωή, την Τέχνη και τη λάτρεψε ο φωτογραφικός φακός. Από καταγωγή αστή, με παππού δήμαρχο της Αθήνας και από επιλογή πολίτης του κόσμου. Μια γυναίκα-σκάνδαλο και ταυτόχρονα ένα εμβληματικό όσο και αμφιλεγόμενο πρόσωπο της νεότερης Ελλάδας. Αγάπησε την πολιτική και εκείνη της το ανταπέδωσε. Έγινε η μακροβιότερη υπουργός Πολιτισμού και ταυτίστηκε με τη διεκδίκηση της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα.
Αυτά και πολλά άλλα θα μπορούσαν να ειπωθούν για ένα μυθικό πρόσωπο όπως η Μελίνα Μερκούρη που φέτος συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννησή της και εικοσιέξι από το θάνατό της.
Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης μίλησε μέσα από την εκπομπή του στον Αθήνα 9.84 για την Μελίνα με μία άλλη διεθνή ελληνίδα που τη γνώρισε και έγινε -και εκείνη- γνωστή με το μικρό της όνομα. Την Νάνα Μούσχουρη.
«Η Μελίνα ήταν από τις γυναίκες που με επηρέασαν, χωρίς ωστόσο να την γνωρίσω απόλυτα. Με ενέπνευσε όχι μόνο ως ηθοποιός, αλλά και ως άνθρωπος. Απέπνεε μια μαγεία με την παρουσία και την προσωπικότητά της.Την αγαπούσαν άντρες και γυναίκες. Εκείνη πάλι αγαπούσε την Ελλάδα σαν τρελή…» λέει σήμερα η Νάνα Μούσχουρη.
-Κάποιοι υποστηρίζουν πως ήταν ανταγωνιστική με τις γυναίκες.
«Δεν είχε καμία αντιπαλότητα μαζί τους. Ηταν δίκαιη, δεν κατηγορούσε κανέναν, αλλά ήθελε να γίνεται πάντα το δικό της και επέμενε στην άποψή της.Υπήρξε από τα πρώτα σπουδαία πλάσματα που συνάντησα στη ζωή μου. Μαζί με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Νίκο Γκάτσο, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Τσαρούχη και τον Ρίτσο».
-Μιλήστε μας για εκείνη την παρέα.
«Την παρέα του Μπραζίλιαν και αργότερα του Φλόκα….Αυτό ήταν το δικό μου Πανεπιστήμιο. Εγώ και η Μελίνα είχαμε την τιμή να είμαστε τα μοναδικά κορίτσια, αλλά αισθανόμουν πως μόνον εκείνη ήταν ανάλογή τους. Εγώ ήμουν ένα κορίτσι που άκουγε και διάβαζε. Αν έγινα κάτι στη ζωή μου το οφείλω σε όλους εκείνους.»
Από τη κουβέντα για τη Μελίνα δεν θα μπορούσε να λείψει η αναφορά στα «Παιδιά του Πειραιά» που κέρδισαν το Όσκαρ Τραγουδιού το 1960, αλλά το έχασε η ταινία «Ποτέ την Κυριακή» του Ζύλ Ντασσέν, για την οποία και το είχε συνθέσει ο Μάνος Χατζιδάκις.
«Ηταν η πρώτη φορά που άνοιξε διάπλατα η πόρτα για την ελληνική μουσική σε διεθνές επίπεδο. Η χώρα μας προβλήθηκε χάρη στον Χατζιδάκι και τη Μελίνα».
Όπως αφηγείται η Νάνα Μούσχουρη, όταν ο Ζύλ Ντασσέν ετοίμαζε ττην ταινία «Ποτέ την Κυριακή», είχε εμπιστευτεί στον Μάνο Χατζιδάκι τη μουσική σύνθεση και τα τραγούδια. Αλλά εκείνος- ως συνήθως – κωλυσιεργούσε με αποτέλεσμα να τρελαίνονται ο Ντασσέν και η Μελίνα που περίμεναν πως και πώς να ολοκληρωθεί το φίλμ που προοριζόταν για το Φεστιβάλ Καννών.
«Επιστρέφοντας στο σπίτι μου στην Πατησίων, ύστερα από μια μακρά βραδιά – ως συνήθως οι συναντήσεις με τον Χατζιδάκι στου Φλόκα- με περίμενε ξύπνια η μητέρα μου για να μου πει ότι εκείνος τηλεφωνούσε συνεχώς, για να πάω σπίτι του στο Παγκράτι. Είχε μόλις ολοκληρώσει το τραγούδι της ταινίας και ήθελε να το τραγουδήσω. Ηταν 5 το πρωί. Πήρα αμέσως ταξί και έφθασα με αγωνία. Ηταν στο πιάνο, σιγομουρμούριζε τη μελωδία και αφού μου την έμαθε, άρχισα να τραγουδώ τους στίχους του…. «Πώς θα θελα να έχω ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά…. Μετά από μια ώρα έφτασαν η Μελίνα με τον Ντασσέν. Στα χείλη της ακούστηκε διαφορετικά όμως γιατί ήταν ηθοποιός. Το έλεγε με τον τρόπο της, ενώ εγώ απλώς τραγουδούσα. Ο Γκάτσος μου εμπιστεύθηκε αργότερα ότι προτιμούσε εκείνην, επειδή εγώ δεν καταλάβαινα τι έλεγα… Είχε δίκιο. Ημουν κορίτσι.»
Τζέλα Παυλάκου
