του Βασίλη Πάικου
Κάνει άραγε καλά η Πολιτεία που ανοίγει τις διαδικασίες επιστροφής σε μιας μορφής κανονικότητα; Μάλλον ναι.
-Υπάρχει ρίσκο στο εγχείρημα; Ασφαλώς υπάρχει. Γι αυτό άλλωστε και το σταδιακό του πράγματος. Όμως δεν θα μπορούσε επ’ ουδενί να διατηρηθεί περισσότερο η καραντίνα. Σ΄ αυτή την περίπτωση ίσως τα «θύματα» θα ήταν περισσότερα από κείνα της πανδημίας. Τα θύματα των ψυχολογικών, ίσως και ψυχοσωματικών παρακολουθημάτων του εγκλεισμού. Αλλά και κείνα των συνεπειών της πλήρους οικονομικής καταστροφής της Χώρας. Και της απόλυτης, και μάλλον ανεπίστρεπτης κατάρρευσης της κοινωνίας. Τώρα ίσως κάτι μπορεί να προλάβουμε. Κάτι μπορεί, υπό πολλές προϋποθέσεις βεβαίως, να περισωθεί.
-Κάνει άραγε καλά η Πολιτεία που ανοίγει και τα σχολεία; Μάλλον όχι. Εδώ το ρίσκο είναι πολύ μεγαλύτερο, έναντι της μόνον 20ήμερης (κατ’ ουσία 10ήμερης, λόγω των εκ περιτροπής μαθημάτων) επιστροφής των μαθητών στα θρανία. Όσο για τα πορίσματα κάποιων μελετών, σύμφωνα με τα οποία είναι, λένε, μικρές οι πιθανότητες διασποράς του ιού από τους ανήλικους στου ενήλικες, και μόνη η –ομολογημένη- αβεβαιότητα περί την καθολική ισχύ των ως άνω πορισμάτων,περικλείει την έννοια του ρίσκου…
Από την άλλη μεριά, κάνει άραγε καλά η Κυβέρνηση που λαμβάνει μονάχα επί μέρους και μάλλον μίζερα, και όχι οριζόντια και γενναία μέτρα πρόληψης (τα λεγόμενα εμπροσθοβαρή) της οικονομικής κάμψης της «επόμενης μέρας»; Που ακολουθεί δηλαδή τη λογική του «βλέποντας και κάνοντας»; Σίγουρα όχι. Γιατί όταν διαπιστωθεί πως η μετά την κρίση οικονομική ύφεση δεν θα είναι της τάξεως του 4%, όπως προβλέπει ο κεντρικός τραπεζίτης αλλά πάνω από 10%, όπως υπολογίζουν όλοι οι άλλοι, τότε μάλλον θα είναι πολύ αργά. Και τότε αυτά που θα ξοδεύαμε σήμερα για να προλάβουμε, δεν θα φτάνουν ούτε για μανταλάκια.
Κάνει καλά η Κυβέρνηση που, παρ’ ότι αναγνωρίζει την αναντικατάστατη αξία του, ενισχύει με το σταγονόμετρο το δημόσιο σύστημα Υγείας; Ασφαλώς όχι. Πολύ περισσότερο που δεν προχωρεί στην πρόσληψη μονίμου υγειονομικού προσωπικού. Και που επενδύει πολλά, μάλλον περισσότερα, στους ιδιώτες της Υγείας. Με τις ακριβοπληρωμένες ιδιωτικές ΜΕΘ, με τα πανάκριβα τεστ των ιδιωτών, με την επέκταση, εν μέσω πανδημίας, των ΣΔΙΤ (των συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικούτομέα), και με τα λοιπά συναφή «δωράκια».
Κάνει καλά η Κυβέρνηση που ρίχνει όλο το βάρος της υπέρ των πληττομένων ή των δήθεν πληττομένων (αρκετά τα σχετικά παραδείγματα) μεγάλων και πολύ μεγάλων επιχειρήσεων; Σε βάρος των μικρών και των μεσαίων, αλλά και με καταφανή ζημία των συμφερόντων των εργαζομένων; Σίγουρα όχι. Κι ας εκπορεύεται η σχετική επιλογή από τον σκληρό πυρήνα της ιδεολογικής σκευής του κυβερνώντος κόμματος. Στη βάση της άποψης ότι δι’ αυτών, των μεγάλων και των πολύ μεγάλων, επιτυγχάνεται η ανάπτυξη. Μόνο που ιστορικά έχει αποδειχθεί πως οι «μεγάλοι» τα υπερκέρδη τους τα «αξιοποιούν», κατά το πλείστον, για τον προσωπικό τους πλουτισμό, σε φορολογικούς παραδείσους κατά προτίμηση. Και όχι στη βάση επεκτατικής επιχειρηματικής πολιτικής. Ούτε κατά διάνοια δε προς όφελος των εργαζομένων σ’ αυτούς, ή για την αύξηση των θέσεων εργασίας.
Κάνει καλά η Κυβέρνηση που στήνει, έχει ήδη στήσει, υποτίθεται εξ ανάγκης, μια …«πανδημικού» τύπου εργασιακή κανονικότητα; Με την εκ περιτροπής εργασία και τις αμοιβές στο 50%, με παραμερισμό των συλλογικών και των κλαδικών συμβάσεων, με τον «υποκατώτατο» να επανέρχεται στην πράξη, με τις ελεύθερα αναιτιολόγητες απολύσεις, και με ακύρωση κάθε ελεγκτικού μηχανισμού. Εκεί όπου τα εργασιακά δίκαια και τα αντίστοιχα δικαιώματα έχουν ήδη κάνει φτερά. Ή έχει μείνει μονάχα οι σκιά τους. Και βέβαια δεν κάνει καλά. Πολύ περισσότερο που είναι μάλλον απίθανο, να επανέλθουν τα πράγματα την «επόμενη μέρα», στην –έτσι κι αλλιώς κουτσουρεμένη – προ κορονοϊού εργασιακή πραγματικότητα. Δεδομένου μάλιστα, μην το ξεχνάμε, πως αυτή η άνευ δικαιωμάτων «νέα κανονικότητα», λογοδοτεί κι αυτή στον σκληρό πυρήνα της ιδεολογικής σκευής της σήμερα κυβερνώσας Δεξιάς…
