Ο συνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου φιλοξενείται το βράδυ της Δευτέρας 13 Ιουνίου στις 12 τα μεσάνυχτα στον Αθήνα 9,84, και στην εκπομπή «Τελευταίο βαγόνι» που παρουσιάζει και επιμελείται ο Γιάννης Ξυνόπουλος.
Ο εμπνευσμένος συνθέτης μιλάει για την τελευταία του θεατρική παραγωγή, το μουσικό έργο Moby Dick που έσπασε τα ταμεία, ξεπερνώντας τους 30.000 θεατές στο Παλλάς, το χειμώνα που μας πέρασε. Μας εξηγεί για τις πρόβες, αλλά και όλη την διαδικασία της γένεσης αυτού του μουσικού παραμυθιού με την τεράστια θεατρική επιτυχία.
Θυμάται τα χρόνια που δίδασκε μουσική στα ωδεία, όπως επίσης και τα φοιτητικά του χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου σπούδασε μουσική. Μάλιστα απάντησε και στην ερώτηση αν είναι κλασικός η λαϊκός συνθέτης. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ένα είναι το είδος της μουσικής που υπηρετεί. «Το να γράφεις κλασική μουσική ερήμην των ακροατών, ή να γράφεις λαϊκά τραγούδια ερήμην της τέχνης είναι και τα δύο τεράστια λάθη» δήλωσε με το χέρι στην καρδιά.
Για τις συνεργασίες με τα μεγάλα ονόματα που έχει συνεργαστεί στο χώρο της μουσικής δήλωσε ότι «όσο πιο μεγάλα είναι τα ονόματα που έχω συνεργαστεί, τόσο λιγότερη ψαρωτική είναι η συνεργασία μαζί τους. Όσο πιο ψηλά είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει προχωρήσει στα βήματα του, τόσο πιο ταπεινός καταλήγει. Όσο πιο πολύ ανεβαίνει στην κοινωνική ιεραρχία ένας πραγματικός καλλιτέχνης, τόσο κατεβαίνει στην ταπεινοφροσύνη, τόσο πιο ταπεινός γίνεται» δήλωσε.
Μιλάει επίσης για την φιλία του με τον Μάνο Ελευθερίου, και τα τραγούδια που του άφησε για να τα μελοποιήσει μετά τον θάνατό του. Αποκαλύπτει ότι τραγούδια στο συρτάρι του άφησε και ο Άλκης Αλκαίος, όπως και ότι στην κατοχή του έχει και ορισμένα που του άφησε ενσυνείδητος για το μέλλον ο Σταύρος Κουγιουμτζής.
Αναφέρεται σε ορισμένες άγνωστες πλευρές του, όπως δηλαδή ότι έχει παίξει μουσική σε πολλούς δίσκους, και ότι έπαιξε μπαγλαμά σε ένα έργο του Μάνου Χατζιδάκι, στη γνωστή “Μελισσάνθη”. «Έχω παίξει μπαγλαμά στο έργο “Μελισσάνθη’, είμαι εγώ στο δίσκο» εκμυστηρεύτηκε. «Εκείνη την εποχή ήμουν βοηθός του Χατζηδάκι, και επειδή δεν υπήρχαν πολλοί να παίζουν μπαγλαμά με νότες, έπαιξα εγώ τελικά»
Τέλος αναφέρθηκε στο Ελληνικό τραγούδι και το παρομοίωσε σαν αυτοφυές λουλούδι. «Το τραγούδι δεν έχει ανάγκη καλλιέργειας. Οι παπαρούνες, οι μαργαρίτες και τα χαμομήλια βγαίνουν μόνα τους, έτσι είναι το τραγούδι. Υπάρχει ένα μπλοκάρισμα από τη βιτρίνα. Ο κόσμος βέβαια τη βιτρίνα βλέπει. Όταν βλέπει ότι η βιτρίνα είναι άδεια δεν μπαίνει στο μαγαζί. Εμείς όμως ξέρουμε ότι υπάρχει τεράστια παραγωγή στο Ελληνικό τραγούδι. Αν δεν αποφασίσει κατά κάποιον τρόπο ένα σύστημα το οποίο είναι εμπορικό, και το οποίο με έναν τρόπο ελέγχει τα πράγματα, ότι το τραγούδι χρειάζεται νέους ανθρώπους και ως τραγουδιστές και ως σύνθετες… »
