Το 1985 κυκλοφόρησε ένας από τους εμβληματικότερους δίσκους της ελληνικής τραγουδοποιίας, ο οποίος όρισε και το ξεκίνημα μας νέας εποχής στην ελληνική δισκογραφία.
Ήταν τα «Ζεστά ποτά» του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα.
Τα πρώτα τραγούδια που ακούστηκαν στο ραδιόφωνο και ακούστηκαν πολύ ήταν τα δύο παιχνιδιάρικα τραγούδια του δίσκου, το «Ρίτα Ριτάκι» και το «Μια βραδιά στο Λούκι».
Όταν όμως πήραμε στα χέρια ολόκληρο τον δίσκο, συνειδητοποιήσαμε πως είχαμε να κάνουμε με μία πολύ σπάνια περίπτωση δημιουργών. Ο «Φάνης», το «Για ένα κομμάτι ψωμί», οι «Προσωπικές οπτασίες», «Τα κορίτσια της συγγνώμης» και κυρίως το «Γέλα πουλί μου» ήταν κάτι πραγματικά καινούργιο και ατόφιο στο χάρτη του ελληνικού τραγουδιού. Το τραγούδι που έκλεινε τον δίσκο ήταν μία σπουδαία μελοποίηση του ποιήματος της Ρίτας Μπούμη Παπά, από την συλλογή της «Καινούργια χλόη» του 1952, το «Υπόγειο».
