«Έχει αποδεχθεί ότι ζει σε μια πολιτεία υποσχέσεων, όπου η μόνη του επιλογή είναι να διαλέγει την πιο ωραία πρόταση» (σ.111).
Η νέα συλλογή διηγημάτων του γνωστού συγγραφέα. Η φωνή της πεθαμένης μητέρας από το διπλανό δωμάτιο δεν στέκεται δυνατή να συγκινήσει και να οδηγήσει σε δράση. Η επιστροφή στο εξοχικό μετά τον θάνατο του πατέρα μοιάζει κενή ουσιαστικού περιεχομένου. Η απώλεια ενός δοντιού φέρνει στο νου μνήμες από το παρελθόν. Η μανία για την ανάγνωση της λογοτεχνίας στο κρεβάτι καταλήγει σε εμμονή. Η σχολαστική σύσταση για την τήρηση ημερολογίου συνοδεύεται από την οδηγία να μη χρησιμοποιείται συχνά η φράση «ουδέν το αξιόλογον». Τι όμως, από την άλλη, είναι ιδανικό, κατάλληλο, άξιο για αφήγηση και εξιστόρηση;
Είκοσι πέντε σύντομες εξομολογητικές αφηγήσεις, στις οποίες κυριαρχεί πρωτίστως η αγωνία για την αναζήτηση της έμπνευσης, της ιδέας ή της ιστορίας, της σωστής λέξης και πρότασης, η αγωνία για τη δημιουργία και τη γραφή, ακόμη και πριν από το σημείο μηδέν. Ο Τάσος Γουδέλης με στοχαστική διάθεση σκάβει στα συρτάρια του παρελθόντος και του παρόντος, ερευνά τη σχέση μας με τη γενεαλογία της μνήμης και τις υποσχέσεις που πρέπει πάντα να υπάρχουν σε αφθονία, χωρίς όμως και να μας δεσμεύουν. Από τα συνεχή παιχνίδια με τον λόγο και τη σκέψη δεν μπορούν να απουσιάζουν κατασκευασμένες επιστολές, όπως αυτή του Ρέιμοντ Τσάντλερστον συγγραφέα ή του Ρόμπερτ Λιούις Στήβενσον στον Άρθουρ Κόναν Ντόυλ για την αμφισβήτηση της ειδωλοποίησης. Αυτό όμως που πάντα επικρατεί τελικά είναι η αμφισβήτηση από τον ίδιο μας τον εαυτό.
«Κάποιες φορές ένιωθε την ανάγκη να διηγηθεί όσα του συνέβησαν αλλά αμέσως το μετάνιωνε, γιατί δεν ήξερε τι να περιγράψει παραδεχόταν καθώς άλλαζε πλευρό στο κρεβάτι ή κάπου σε μια χλόη με κλειστά μάτια: έτσι και αλλιώς όλα έμοιαζαν στην αληθινή σιωπή, τη μόνη που εμπιστευόταν» (σ. 80).
Η συλλογή διηγημάτων «Η γοητεία των υποσχέσεων» του Τάσου Γουδέλη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Κώστας Μοστράτος
