Τι φιγούρα είναι αυτός ο εκδρομέας του Πάσχα; Αυτός ο ανθρωπότυπος που μετεωρίζεται ανάμεσα στην ύπαιθρο και στα αστικά κέντρα όπου ζούμε οι περισσότεροι; Αναζητώντας μια αυθεντικότητα η οποία δεν είναι ξεκάθαρο που μπορεί πλέον να βρεθεί. Ειδικά μέσα στις ανοιξιάτικες ημέρες της Ανάστασης και της προσμονής για μια ανάσα, έστω μικρή, από την καθημερινότητα.
Το Πάσχα είναι ταυτισμένο στη συλλογική συνείδηση, εκτός από την έξοδο, με τη γιορτή της φύσης. Μιας φύσης που αγκομαχάει από το αποτύπωμα της ανθρώπινης παρουσίας. Με την ευκαιρία της επιστροφής στα άστεα περισσότερων από 450 χιλιάδες οχημάτων, ο διδάκτωρ Βιολογίας Νίκος Νικήσιανης συζήτησε στον αέρα του Αθήνα 984 καλεσμένος του Κώστα Ράπτη, για τη βαριά βιομηχανία του τουρισμού, το ζητούμενο της βιώσιμης ανάπτυξης και της λύσης μπροστά στα περιβαλλοντικά αδιέξοδα.
Τι γίνεται και τι θα μπορούσε να γίνει με τον τουρισμό; Είναι άραγε η αυθεντική επαφή με τη φύση μια αποστολή που δεν μπορεί να εκπληρωθεί ή μήπως όχι;
*ΤΑ ΔΆΣΗ ΕΙΝΑΙ ΝΕΑΡΌΤΕΡΑ ΑΠ ΌΣΟ ΦΑΝΤΑΖΌΜΑΣΤΕ
Για τον ίδιο είναι ξεκάθαρο. «Πρόκειται για ένα εφεύρημα των τελευταίων δεκαετιών. Μαζί του δημιουργήθηκε το εφεύρημα της αυθεντικής φύσης που περιμένουμε να δούμε, αλλά δεν έχει σχέση με το τοπίο εκεί έξω. Η ελληνική επαρχία αποκλίνει σε πολλά ως προς τις δικές μας προβολές και προσδοκίες. Στις εκδρομές μας σε οροσειρές της Ροδόπης ή της Πίνδου μιλάμε συχνά είναι αλήθεια για παρθένα δάση και φύση. Όταν όμως ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στο γύρω περιβάλλον θα παρατηρήσουμε τις πεζούλες των ανθρώπων που ζούσαν εκεί μέχρι και τη δεκαετία του 60. Με τα σπίτια και τα βοσκοτόπια τους. Με άλλα λόγια, το δάσος είναι νεαρότερο από όσο φανταζόμαστε και αποτελεί προϊόν της ερήμωσης της υπαίθρου».
*Η ΑΠΕΡΗΜΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΙ ΑΠΌ ΤΟ ΔΑΣΩΔΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Ο κ. Νικήσιανης μιλά για το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν στην πλειονότητά τους τα δυτικά κράτη, ενώ προειδοποιεί ότι η απερήμωση της ελληνικής υπαίθρου είναι εδώ. Γίνεται μάλιστα ορατή, όπως λέει, από την ενίσχυση του δασώδους περιβάλλοντος, στις ορεινές και ημιορεινές περιοχές, αφού «δεν υπάρχουν πια καλλιέργειες και κυρίως βοσκοτόπια, που άλλοτε καταλάμβαναν το τοπίο»
*ΜΥΘΟΣ Η ΖΩΗ ΣΕ ΑΡΜΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗ ΦΥΣΗ
«Η χρήση των φυσικών πόρων με τα μέσα και του 20ού αιώνα, μαρτυρά ότι τα δασάκια ήταν περιορισμένα γύρω από οικισμούς και εκκλησίες. Ακόμα και με τις τότε συνθήκες υπήρχε μια περιβαλλοντική κρίση».
Εδώ, θα μπορούσε όχι άδικα ίσως , να αναρωτηθεί κανείς μήπως η μετατροπή ενός οικολογικού συνόλου σε σκηνικό θεάτρου που το απολαμβάνουμε κάποια λίγα 24ωρα το χρόνο, συνιστά την αποθέωση της πλαστότητας;
*Ο ΟΙΚΟΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗΣ ΧΩΡΑΣ- ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ
Ο διδάκτωρ Βιολογίας Νίκος Νικήσιανης όμως υποστηρίζει μια διαφορετική, λιγότερο απαισιόδοξη άποψη. «Όσο λανθασμένο είναι να αξιοδοτούμε θετικά και με απόλυτο τρόπο το δάσος σε σχέση με ένα αγροκτηνοτροφικό τοπίο με όλες τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές αρετές του, άλλο τόσο είναι λάθος να το κρίνουμε ως πλαστό. Πρόκειται για μια νέα χρήση που έχουμε δώσει ως σύγχρονες κοινωνίες στους συγκεκριμένους τόπους, τους οποίους πλέον δεν χρειαζόμαστε για αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή.. Κάποιοι από αυτούς έχουν αποκτήσει νέα χρήση ως τουριστικοί προορισμοί κι αυτή ακριβώς είναι που τους δίνει τον σημερινό τους χαρακτήρα… Ο οικοτουρισμός είναι μια καλή πρόταση χωρικά και χρονικά, όπως την βλέπουμε κυρίως στα χωριά μας, που ζωντανεύουν το Πάσχα».
Συνεχίζοντας και χωρίς περιστροφές χτυπά καμπανάκι για την κατάσταση από τον υπερτουρισμό στα νησιά.
«Στη νησιωτική χώρα, αλλά και στις παραθαλάσσιες ζώνες της Αττικής και της Χαλκιδικής η καταστροφή από τον τουρισμό είναι ασύγκριτη σε σχέση με το αποτύπωμα οποιασδήποτε άλλης παραγωγικής δραστηριότητας του ανθρώπου. Δύσκολα ανατάσσονται οι πόροι, οι τόποι, οι άνθρωποι, οι κοινωνικές σχέσεις που έχει αλώσει, αλλοιώσει και καταστρέψει ο τουρισμός».
