Το πρώτο της φύλλο κρεμάστηκε στα μανταλάκια στις 24 Αυγούστου του 1952. Ταραγμένα χρόνια. Δεν ήταν καθόλου αυτονόητο να κυκλοφορεί τότε μια Αριστερή εφημερίδα. Σ’ αυτή την παρθενική της έκδοση, οι Έλληνες διάβασαν για τη δήλωση που είχαν καταθέσει τότε οι Βουλευτές της ΕΔΑ για τη υπεράσπιση της Ανεξαρτησίας και της Δημοκρατίας, κι ένα άλλο άρθρο για την οικονομική πολιτική της κυβερνήσεως της Δεξιάς.
Κι ένα ακόμα για την «πείνα και τον φόβο που κατέχουν ακόμα τον κόσμο», αυτόν το μεταπολεμικό κόσμο, που στην Ελλάδα ήταν ο κόσμος των νικητών του Εμφυλίου, ο κόσμος, όπου ο χαφιές της γειτονιάς, που είχε βάρδια στη γωνιά του δρόμου μπροστά στο περίπτερο, σε κατέγραφε πάραυτα στο μπλοκάκι του εάν σε έβλεπε να αγοράζεις την Αυγή, την «Εβδομαδιαία Δημοκρατική Εφημερίδα του Λαού». Γι’ αυτό και οι αναγνώστες της τότε αγόραζαν και την εθνικόφρονα Ακρόπολη, τύλιγαν μ’ αυτή την μιαρή Αυγή, και την έβαζαν στην τσέπη του σακακιού, με τον τίτλο της Ακροπόλεως να φαίνεται. Μάταιος κόπος – ο ασφαλίτης ήξερε και τί βρακί φορούσαν οι Αριστεροί τότε.
Αυγή: το διάστημα κατά το οποίο διαδέχεται η ημέρα τη νύχτα, το ξημέρωμα, το χάραμα, το λυκαυγές, ή μεταφορικά το ξεκίνημα, αβέβαιης ετυμολογίας, που προσωποποιήθηκε από την πανέμορφη θεά Ηώ, την αδελφή του Ήλιου και της Σελήνης, τη ροδοδάκτυλο, τη χρυσόθρονη, που δεν θα μας χαμογελάει πια κάθε πρωί, κρυμμένη στον τίτλο μιας εφημερίδας, που έβγαλε το τελευταίο καθημερινό της φύλλο εβδομήντα δύο χρόνια μετά το πρώτο.
