Στις δύο τα ξημερώματα της 24ης Ιουλίου του 1974, πριν από μισό αιώνα ακριβώς, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προσγειώνεται στο αεροδρόμιο του Ελληνικού με το προσωπικό αεροπλάνο του Γάλλου Προέδρου Βαλερί Ζισκάρ ντ’Εστέν, εν μέσω ουρανομήκων πανηγυρισμών. Η μεσσιανική υποδοχή που επιφυλάσσει ο ελληνικός λαός στον δεξιό πολιτικό, ολοκληρώνεται δυο ώρες αργότερα, όταν ο ιδρυτής της ΕΡΕ ορκίζεται πρωθυπουργός, επικεφαλής της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, σημαίνοντας έτσι την έναρξη της Μεταπολίτευσης.
Η Δικτατορία των συνταγματαρχών έχει μόλις καταρρεύσει, οι Τούρκοι έχουν εισβάλει στην Κύπρο, και το Κομουνιστικό Κόμμα παραμένει ακόμα παράνομο. Η Δημοκρατία συνέρχεται από ένα επτάχρονο κώμα, κι ακόμα οι ζωτικές της λειτουργίες δεν έχουν αποκατασταθεί πλήρως. Ο εκδημοκρατισμός παραμένει ζητούμενο, ειδικά στο Στρατό και τα Σώματα Ασφαλείας, αλλά όπως και να’ χει, η Μεταπολίτευση, η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, έχει αρχίσει να λαμβάνει τα πολιτικά, κοινωνικά, αλλά και αισθητικά της χαρακτηριστικά.
Το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας λέει πως «μεταπολίτευση» σημαίνει, πρώτον, την πολιτειακή μεταβολή, τη μετάβαση από ένα είδος πολιτεύματος στο άλλο, και δεύτερον, ειδικότερα, την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη Ελλάδα, τη Μεταπολίτευση με κεφαλαίο μι. Για την οποία έχουν εκπονηθεί ένα σωρό ιστορικές, πολιτικές και κοινωνικές μελέτες.
Προσωπικά, μόνο βιωματικά μπορώ να μιλήσω γι’ αυτήν, εγώ και οι ανήκοντες στης «Μεταπολίτευσης τη χαμένη γενιά», που έλεγε κι ο Πορτοκάλογλου, όλες και όλοι εμείς, που εκείνο τον Ιούλιο του 1974, πριν από πενήντα χρόνια, στο κατώφλι της εφηβείας, βιώναμε σωματικά την μεθυστική έκρηξη της Δημοκρατίας μετά τη Χούντα…
Που νιώθαμε κάπως σαν το φελό, που τινάζεται από το μπουκάλι.
