Τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με τον κίνδυνο να σκάσει η φούσκα του υπερτουρισμού, μαζί με αυτή των πολυτελών τουριστικών ακινήτων και να οδηγηθούμε σε μια κρίση ανάλογη του 2010, ανέλυσε ο δημοσιογράφος και πρώην υπουργός , Νίκος Ξυδάκης, μιλώντας στον Αθήνα 9,84 και στον Κώστα Ράπτη, επισημαίνοντας ότι κάτω από την επιφάνεια του υπερτουρισμού, κρύβεται μια τερατώδης αναδιάρθρωση κεφαλαίου.
Όπως τόνισε, η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού, οι μαζικές μεταβιβάσεις γης και επιχειρήσεων, η απώλεια πατροπαράδοτων ιδιοκτησιών ιδίως στα νησιά, η αδυναμία διατήρησης μικρομεσαίων μονάδων από ντόπιους επιχειρηματίες, η επέλαση των funds, το ξέπλυμα χρήματος αλλά και ο υπερκορεσμός που μειώνει κατακόρυφα την προσελκυστικότητα των τουριστικών ναυαρχίδων της χώρας όπως η Μύκονος, Σαντορίνη ή η Πάρος, αφήνουν πίσω τους μια τεράστια φούσκα.
«Τα τελευταία χρόνια, γίνονται τεράστιες μεταβιβάσεις ενώ την περίοδο της οικονομικής κρίσης κορυφώθηκαν και οι μεταβιβάσεις πολλών μικρομεσαίων τουριστικών μονάδων οι οποίες λύγισαν, υπό το βάρος του τραπεζικού δανεισμού τον οποίο δεν μπορούσαν να εξυπηρετήσουν. Πλέον, παρατηρείται μια τεράστια συγκέντρωση κεφαλαίου και από τη γη και από τις επιχειρήσεις που οδεύει σε funds, συχνά αγνώστου προελεύσεως», ανέφερε αρχικά.
Σύμφωνα με τον κ. Ξυδάκη «δεν ξέρουμε τι μέρος από το χρήμα που τζιράρεται στη χώρα μας από τον τουρισμό (περίπου 20 δισ. ευρώ τις προηγούμενες χρονιές) καταλήγει σε ελληνικές επιχειρήσεις, τι μένει στη χώρα , τι φορολογείται πλήρως και νομίμως και δημιουργεί τις προστιθέμενες αξίες που περιμένουμε από κάθε τέτοιο επενδεδυμένο κεφάλαιο».
«Δεν έχει γίνει καμία σοβαρή μελέτη, με εξαίρεση κάποιες πιλοτικές του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου, προ πολλών ετών, με τη μέθοδο των δορυφόρων λογαριασμών, προκειμένου να δούμε από που προέρχονται οι πόροι που καταναλώνονται και που καταλήγουν τα χρήματα που δαπανώνται σε μια μεγάλη ξενοδοχειακή αλυσίδα ή σε περιοχές με μεγάλη συγκέντρωση τουρισμού ώστε να γνωρίζουμε εν τέλει ποιο είναι το συνολικό εθνικό όφελος. Ταυτόχρονα, τα τελευταία χρόνια είδαμε μαζικές πωλήσεις και εκποιήσεις υπερδανεισμένων μικρομεσαίων τουριστικών μονάδων και μια τεράστια συγκέντρωση και σε επίπεδο ακινήτων. Αν κάποιος ρωτήσει έναν σοβαρό οικονομολόγο τι ακριβώς παραγωγική επένδυση και τι προστιθέμενη αξία διαρκείας αφήνει σε μια χώρα η αγορά γης και ακινήτων, θα απαντήσει ότι πρόκειται για μια φούσκα η οποία εξορίζει τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, τους νοικοκυραίους της μικρομεσαίας τάξης και κάνει άπιαστο όνειρο την απόκτηση στέγης ή να το να διατηρείς ένα μαγαζί», επισήμανε.
«Την ίδια στιγμή, η υφαρπαγή των δημόσιων αγαθών και του δημόσιου χώρου, το σύνολο των υποδομών που είναι προορισμένες να στηρίζουν μια χώρα και τις τοπικές κοινωνίες όπως το νερό, η ενέργεια, τα οδικά δίκτυα, βρίσκονται λυγισμένες κάτω από το βάρος μιας σεζόν 40 ή 60 ημερών και κανείς δεν θα επενδύσει για να τις επεκτείνει», πρόσθεσε και εκτίμησε ότι «οι δημοφιλείς τουριστικοί προορισμοί, θα γίνοται όλο και λιγότερο δημοφιλείς ως ακριβοί και αφόρητοι λόγω της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών, του συνωστισμού και της άναρχης ανάπτυξης», πρόσθεσε.
Όσο για την συνεχιζόμενη λειψυδρία, εκτίμησε ότι δεν είναι μόνο ευκαιριακή, λόγω ανομβρίας αλλά και δομική, εξαιτίας της αύξουσας ασυμμετρίας μεταξύ αυξημένης ζήτησης και κατανάλωσης σε σχέση με τους διαθέσιμους πόρους.
