Προσφάτως, αμετροεπής και θορυβώδης υπουργός, λάτρης της αρχαιοελληνικής γραμματείας και πρώην τηλεπωλητής νανογιλέκων, ενοχλημένος από τη στάση οχληρού και αθυρόστομου βουλευτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εμφορουμένου γενικώς από ένα αντριλίκι κρητικού τύπου, του φώναξε: «Φύγε! Ουστ! Βάλτο στα πόδια!».
Εντάξει, το Κοινοβούλιο μπορεί να μην είναι ακριβώς το ανάκτορο των Βερσαλλιών, αλλά σπανίως ακούγεται εντός του μια τόσο φορτισμένη λέξη, όπως το «ουστ». Με προέλευση από το τουρκικό «ust», αυτό το επιφώνημα το χρησιμοποιούμε για να διώξουμε σκύλο, άλλο ζώο, και κάποιο ενοχλητικό ή επικίνδυνο πρόσωπο, σύμφωνα με το Μείζον Ελληνικό Λεξικό. Είναι εντελώς υποτιμητικό, είναι υβριστικό, είναι προσβλητικό, είναι ό,τι αγενέστερο μπορεί να πει κάποιος για να διώξει κάποιον άλλο, για να καταστήσει απολύτως σαφές πως δεν τον θέλει κοντά του, πως η παρουσία του τον εξοργίζει.
Η ελληνική γλώσσα είναι πολύ πλούσια σε εκφράσεις που αφορούν, πώς να το πω, διαταγή αποχώρησης ενός προσώπου. Πολλές είναι οι σχετικές προστακτικές, εκτός από το μάλλον ήπιο και συγκριτικά ευγενικό «φύγε»: Λέμε «εξαφανίσου!» και «κοπάνα την!», λέμε «άντε χάσου!» και «ξεκουμπίσου!», ενώ στην ηπειρώτικη ιδιόλεκτο υπάρχει το «άει λείψου», δηλαδή, κατά κυριολεξία, να εκλείψεις, να παύσεις να υπάρχεις. Όμως αυτό το μονοσύλλαβο, τραχύ, μαστιγωτικό «ουστ!» τα ξεπερνάει όλα.
Τόσο πολύ, που ακόμα και αυτός ο οργίλος υπουργός που λέγαμε, που πολλά έπη έχουν ξεφύγει, χρόνια τώρα, από το έρκος των οδόντων του, αναγνώρισε πως κακώς είπε το «ουστ!», ζητώντας, κατά κάποιον τρόπο, συγνώμη, κάτι που ασφαλώς δεν το συνηθίζει, όπως άλλωστε και ο ομόλογός του της αντίπερα όχθης.
