Η πολλή λογική, ο υπερβάλλων ορθολογισμός, η ακραία περίσκεψη βλάπτουν – χρειαζόμαστε ενίοτε κι ένα φτερό στο καπέλο μας, ειδικά αυτές τις μέρες τις ζεστές, που ακόμα και οι επαγγελματίες σοβαροφανείς έχουν πάψει, αφήνοντας τα τζιτζίκια να πουν τα τραγούδια του θέρους. Με δυο λόγια, χρειαζόμαστε λίγο παραπάνω ρομαντισμό στη ζωή μας.
Σήμερα, όταν λέμε “ρομαντισμός” εννοούμε το λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό κίνημα του 19ου αιώνα, που έδωσε έμφαση στο συναίσθημα, τη φαντασία, τον αυθορμητισμό, το συγκινησιακό, το εξωτικό ή και ονειρικό στοιχείο, αντλώντας τα θέματά του από τη φύση, τον έρωτα, την περιπέτεια, την ελευθερία, τον ηρωισμό. Όμως, ο «ρομαντικός» είναι ο ιδεαλιστής, ο συναισθηματικός, ο ονειροπόλος, που στέκεται στην απέναντι όχθη του ρεαλιστή. Αναλόγως σε ποια όχθη βρίσκεται κάποιος, ο ρομαντισμός είναι είτε βρισιά, είτε έπαινος…
Η λέξη παράγεται από το γαλλικό romantisme, από το romant, δηλαδή το ρομάντζο, το μεσαιωνικό μυθιστόρημα, με ηρωικές και λυρικές πράξεις, όπως ας πούμε η εξολόθρευση δράκων και η συνακόλουθη διάσωση πριγκιπισσών. Το ρομάντζο με τη σειρά του προκύπτει από το romans, που σημαίνει τη λαϊκή γλώσσα, τη δημώδη λατινική, σε αντίθεση με τα κλασικά Λατινικά, αλλά και το κείμενο που είναι γραμμένο σε αυτή τη λατινογενή γλώσσα, όπως είναι τα ιταλικά, τα γαλλικά ή τα ισπανικά.
Για να κλείσουμε με μια ποιητική εικόνα, να παρομοιάσουμε τον ρομαντισμό με τον άνεμο που φουσκώνει τα πανιά της ζωής μας, όταν ο ρεαλισμός είναι το τιμόνι της. Και τα δύο είναι απαραίτητα…
