«Τίποτα όμως δεν φάνταζε τόσο καινούργιο όσο η ιδέα να μην κάνω τίποτα. Ν’ απλώσω τη στολή και μετά να μην κάνω απολύτως τίποτα» (σ. 81).
Ένας άντρας επηρεάζεται έντονα από τη συνάντησή του μ’ έναν Σύριο πρόσφυγα στην Ομόνοια. Ένας τριανταπεντάρης οικογενειάρχης σε χωριό αναπολεί μια παράλογη συνήθεια των παιδικών του χρόνων, ενώ έχει εθιστεί σε εγκλήματα κατά των ζώων. Δύο παιδιά με τους γονείς τους πάνε διακοπές με τροχόσπιτο και σκάβουν εμμονικά μια τρύπα. Μια γυναίκα αδιαφορεί για την πραγματικότητα γύρω της, καθώς ζει το δικό της δράμα, ενώ ένας άλλος σχεδιάζει να στραγγαλίσει 21 χρόνια από σήμερα τη γυναίκα που θα παντρευτεί, την οποία δεν έχει καν ακόμη γνωρίσει.
18 ιστορίες, άλλες εκτενείς, άλλες εξαιρετικά σύντομες, με πρωταγωνιστές πληγωμένους, τραυματισμένους ανθρώπους που, ακόμη και όταν φαίνεται ότι έχουν συμβιβαστεί, η πραγματικότητα τούς παρασύρει. Ένας κόσμος, άγριος, αποξενωμένος σε μια Αθήνα επικίνδυνη, χωρίς όμως να πηγαίνει πίσω κι η επαρχία. Ο Φώτης Μανίκας, σ’ αυτή την πρώτη του συλλογή διηγημάτων, απεικονίζει ανθρώπους που έχουν χάσει προ πολλού την έξοδο διαφυγής, καθώς δεν τους έχει δοθεί κάποια πόρτα κοντά τους. Και με μια ωμότητα στη γραφή και στη θεματολογία, με μια ήρεμη ένταση και σαγηνευτική πυκνότητα λόγου, αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.
«Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να πηδήξω. Οτιδήποτε και να σκέφτηκα στο πάρκο, δεν είχε σε τίποτα να κάνει με θάνατο. Για τη ζωή έκλαιγα» (σ. 153).
Η συλλογή διηγημάτων του Φώτη Μανίκα «Δεν θυμάμαι να υπήρχε κάποια πόρτα κοντά μας» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Loggia, ενώ τιμήθηκε με το λογοτεχνικό βραβείο του ηλεκτρονικού περιοδικού Αναγνώστης στην κατηγορία πρωτοεμφανιζόμενου στην πεζογραφία.
Κώστας Μοστράτος
