Μέμφομαι, στα αρχαία ελληνικά, σημαίνει «κατακρίνω», «αποδίδω σε κάποιον κάτι αξιοκατάκριτο». Η λέξη έχει ινδοευρωπαϊκή ρίζα, και πάντα, σε όλες τις γλώσσες που προέκυψαν από αυτή την κοινή καταγωγή, η σημασία της ήταν αρνητική: αίσχος, ντροπή κλπ. Από αυτό το μέμφομαι παράγεται και η λέξη μομφή.
Μομφή είναι η επικριτική παρατήρηση, και μάλιστα σε έντονο ύφος, είναι η επίπληξη, η επιτίμηση, ο ψόγος, σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας. Είναι επίσης η κατηγορία, η αιτίαση. Εάν μιλάμε για πρόταση μομφής κατά ενός αιρετού, θεσμικού προσώπου, σημαίνει πως αμφισβητείται η συμπεριφορά του, οι πράξεις του, σημαίνει πως η Βουλή, ή το Κόμμα, στο οποίο ανήκει αυτός, και του οποίου μάλιστα προΐστατο, δυσπιστεί στο πρόσωπό του.
Όπως καληώρα, που για πρώτη φορά στα χρονικά της πολιτικής ιστορίας από τη Μεταπολίτευση και δώθε, εκλεγμένος αρχηγός χάνει την εμπιστοσύνη των συλλογικών οργάνων του κόμματος, μετά από πρόταση μομφής. Αυτό είναι κακό, αυτό είναι σύμπτωμα πολιτικής παθογένειας, αυτό είναι ντροπή, όχι μόνο για το συγκεκριμένο κόμμα, αλλά για την ίδια τη δημοκρατία.
Ας φανταστούμε τη μομφή ως ένα υψωμένο δάχτυλο που κατηγορεί. Μετά, αυτό το δάχτυλο οριζοντιώνεται, δείχνοντας κάποιον ως υπαίτιο για κάτι πολύ σοβαρό, ώστε να καταντήσει δακτυλοδεικτούμενος. Αυτός, για να φτάσει εκεί, έχει απωλέσει την εμπιστοσύνη του πολιτικού σώματός του, έχει απαξιωθεί. Και αν οι κατηγορίες εναντίον του τελικά επαληθευτούν, εάν η πρόταση μομφής ψηφιστεί, τότε αυτό το χέρι που λέγαμε, ρίχνει ένα μεγαλοπρεπή κόλαφο στον πρώην πρώτο μεταξύ ίσων. Ναι, δυστυχώς συμβαίνουν κι αυτά, και μάλιστα στις καλύτερες οικογένειες.
