Η γυναίκα που ασχολείται επαγγελματικά με το πλύσιμο ξένων ρούχων, ονομάζεται πλύστρα, που παράγεται από το ουσιαστικό «πλύση», του αρχαίου «πλύνω», δηλαδή «καθαρίζω κάτι», ινδοευρωπαϊκής ρίζας, η οποία έχει δώσει και κάποιες άλλες λέξεις, που ουδεμία σχέση έχουν με την πλύστρα, όπως η λέξη «πλούτος».
Ο όρος «πλύστρα», σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, εκφέρεται και μειωτικά, για να περιγράψει το θηλυκό άτομο ταπεινής καταγωγής και κοινωνικής θέσης. Από τη μια είναι οι κυρίες, λοιπόν, κι από την άλλη οι πλύστρες. Και τί λαχταράει μια πλύστρα, έ; Μα τί άλλο, από το να γίνει κυρά στη θέση της κυράς της, και να τη δει εκέινη να πλένει, σκυμμένη και ταπεινωμένη, τα βρόμικα ρούχα της πρώην πλύστρας της.
Ευνόητο είναι το τί επιδιώκει ο γιος της πλύστρας: φυσικά να τα αρπάξει, να τα κονομήσει, να γίνει κάπως σαν τους λαϊκούς ήρωες των κοινωνικών δραμάτων του παλιού ελληνικού σινεμά, που με την αξία και τη λεβεντιά τους ταπείνωναν τα πρώην αφεντικά τους. Η ξενοδουλεύτρα και ο γιος της ο λουστράκος που έγινε δικηγόρος, η πλύστρα και ο γιος της, που έγινε γιατρός κι έσωσε την κόρη του βιομήχανου.
Όμως όλα αυτά είναι βολικά στερεότυπα, πνευματικός σανός για τα αμνοερίφια με δικαίωμα ψήφου, για να τον αναμασούν και να ξεχνούν την θηριώδη αρπακτικότητα αυτών που όντως κατέχουν τον πλούτο, ο οποίος, τί ειρωνεία, έχει την ίδια ρίζα με την πλύστρα. Που ούτε κι η ίδια η δύστυχη, ούτε κι ο γιος της ο καημένος, έχουν κάποια θεία από τη Νιγηρία να τους στείλει δυο-τρία εκατομμύρια ευρώ, να τα βγάλουν πέρα σ’ αυτή τη δύσκολη ζωή.
