Πολεμιστής ατάκτου, εθελοντικού στρατιωτικού σώματος, που μάχεται εναντίον του καθεστώτος, ή του στρατού κατοχής. Στασιαστής, επαναστάτης, αλλά και απείθαρχος, ταραξίας, ανυπάκουος, ατίθασος.
Θα καταλάβατε φαντάζομαι πως όλα τα προηγούμενα είναι οι σημασίες της λέξης «αντάρτης», με την οποία ορίζουμε, κακώς κατά τη γνώμη μου, και τους βουλευτές ενός κόμματος, οι οποίοι διαφωνούν με την επίσημη κομματική γραμμή. Αυτές και αυτοί, μετά την ανταρσία τους, είτε μπαίνουν στο ψυγείο, περιμένοντας την εκπαραθύρωσή τους εάν δεν μετανοήσουν και δεν ζητήσουν ταπεινά συγνώμη από τον ηγέτη για την αποκοτιά τους, ελπίζοντας στην μεγαλοψυχία του, είτε διαγράφονται με συνοπτικές διαδικασίες, εάν δεν υποχωρήσουν, όπως συνέβη εσχάτως με ένα βουλευτή της κυβερνώσας παρατάξεως, που έβγαλε γλώσσα στην ηγεσία και το πλήρωσε.
Η λέξη «αντάρτης» παράγεται, λέει το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, από το αρχαίο ρήμα «ανταίρω», δηλαδή «εξεγείρω», από το «αντί» και «αίρω», που σημαίνει «σηκώνω». Το Λεξικό λέει πως η λέξη «αντάρτης» πρωτοαπαντά σε εκκλησιαστικούς συγγραφείς, προσδιορίζοντας τον Διάβολο, τον «αρχαίο αντάρτη». Φανταστείτε, λέω εγώ τώρα, τον βουλευτή που λέγαμε ως Εωσφόρο, και τον αρχηγό του Κόμματός του ως Παντοκράτορα, να κατακρημνίζει οργίλος τον άγγελό του στην κόλαση της δυσμένειάς του: μια κωμικοτραγική εικόνα.
Είπα προηγουμένως πως ο χαρακτηρισμός «αντάρτης» για ένα βουλευτή είναι εντελώς υπερβολικός, αδόκιμος, όταν υπάρχει η ιστορική νοηματοδότηση του όρου από τους αντάρτες και τις αντάρτισσες, που τίμησαν την χώρα με την ένταξή τους στην Εθνική Αντίσταση. Ας κάνουμε οικονομία λέξεων και εννοιών, κι ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα: κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες, που λένε.
