Ο καλός μου φίλος ο Γιάννης, μού έμαθε τις προάλλες μία καινούρια λέξη: την πάριζα. Όχι, δεν εννοώ εκείνο το θερμικά επεξεργασμένο αλλαντικό, το συσκευασμένο σε ειδικό πλαστικό περίβλημα. Δεν μιλώ για την λέξη «πάριζα», που, όπως λέει το Βικιλεξικό, είναι μεταφραστικό δάνειο από το γερμανικό Pariser, δηλαδή το «λουκάνικο των Παρισίων», που ελληνοποιήθηκε ως «πάριζα».
Λοιπόν, δεν εννοώ το αλλαντικό. Η πάριζα, για την οποία θα σας μιλήσω, είναι αρκτικόλεξο, και είναι η σωτηρία της Αριστεράς, και του τόπου γενικότερα, και μη γελάτε παρακαλώ – τουλάχιστον όχι πριν με αφήσετε να ολοκληρώσω.
Η λέξη Πάριζα αποτελείται από το «Πα», από το «Πασόκ», και το «ρίζα», καλά το μαντέψατε, από τον Σύριζα. Τρομερό; Χώρια που ενυπάρχει στο νεολογισμό κι άλλο επίπεδο συμβολισμού: για να υπάρξει αυτή η νέα Πάριζα, αρκεί το μισό Πασόκ, όπως δηλώνεται από την πρώτη συλλαβή, και τα δύο τρίτα του Σύριζα, όπως προκύπτει από τις δυο τελευταίες! Ιδού η Μεγάλη Προοδευτική Παράταξη!
Και τώρα που τεκμηριώσαμε την ιδεολογική της ταυτότητα, το μόνο που απομένει για να φτάσει στο λαό η Πάριζα, με το πι κεφαλαίο, είναι το πολιτικό μάρκετινγκ αυτού του νέου κομματικού προϊόντος: τα χρώματά του, ένας συνδυασμός, υποθέτω, του πράσινου με το κόκκινο, ή το κοκκινωπό, καθώς και το σήμα του, το λόγκο. Που μπορεί να είναι βέβαια η γνωστή πάριζα, αυτό το στρουμπουλό και νόστιμο αλλαντικό, στεφανωμένο με ακτίνες, σαν ήλιος ή σαν αστέρι, που θα λάμπει πάνω από την επιτέλους ενωμένη Κεντροαριστερά…
