Η ανησυχητική μείωση των υδάτινων αποθεμάτων, σε συνδυασμό με την
ξηρασία, τον καύσωνα και τις αφίξεις εκατομμυρίων διψασμένων
τουριστών, την ίδια στιγμή που ο αντικοινωνικός πλούτος κολυμπά σε
θηριώδεις πισίνες εξοχικών επαύλεων και παίρνει το απεριτίφ του σε
καλοποτισμένο, καταπράσινο γκαζόν, όλα αυτά λοιπόν μου θύμισαν μια
απλή λέξη.
Η χημική ένωση δύο ατόμων υδρογόνου και ενός ατόμου οξυγόνου, υγρή
υπό κανονικές συνθήκες, που αποτελεί το 70% του ανθρωπίνου σώματος
και καλύπτει τα τρία τέταρτα της γήινης επιφάνειας, το άχρωμο και
άγευστο στοιχείο που είναι απολύτως απαραίτητο για τη ζωή, το ένα από
τα τέσσερα στοιχεία της Φύσης, μαζί με τη Φωτιά, τη Γη και τον Αέρα,
λέγεται Νερό.
Αυτό, που όταν είναι αμίλητο φέρνει τη σιωπή, όταν είναι αθάνατο
ανασταίνει νεκρούς, όταν του κάνεις μια τρύπα δεν έχεις καταφέρει
τίποτα, αυτό που όταν το βάζουμε στο κρασί μας συμβιβαζόμαστε, που
όταν μπαίνει στ’ αυλάκι τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους. Το νερό, ή
τα νερά, που όταν σπάνε, έχει έλθει η ώρα του τοκετού, το νερό, που
όταν πνιγόμαστε σε μια κουταλιά από δαύτο αδυνατούμε να κάνουμε το
απλό και αυτονόητο, το νερό, που όταν το πίνουμε στο όνομα κάποιου,
τού δείχνουμε την αφοσίωση και τον θαυμασμό μας…
…προέρχεται από τον όρο «νηρόν», με ήτα, το ουδέτερο του «νηρός»,
που είναι ο συνηρημένος τύπος του επιθέτου «νεαρός». Η λέξη «νερό»
απέκτησε την τωρινή σημασία της από τη φράση «νεαρόν ύδωρ», δηλαδή
φρέσκο νερό, το οποίο αποτελεί πλέον, ένα κοινωνικό αγαθό, που ανήκει
σε όλους. Αν λείψει την πατήσαμε – οι πιστωτικές κάρτες και τα
μετρητά δεν πίνονται.
