Του Βασίλη Πάικου
Το Ζάππειο έχει συνδεθεί, στην πρόσφατη πολιτική ιστορία του τόπου, αφ’ ενός με το αρχηγικό άγχος του Ευάγγελου Βενιζέλου, και αφ’ ετέρου με την –πολύ σύντομη- αντιμνημονιακή φάση του Αντώνη Σαμαρά. Το 2007, οπότε ο πρώτος επεχείρησε (ανεπιτυχώς βέβαια) μέσω του Ζαππείου να καταλάβει εξ εφόδου την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, μετά την εκλογική ήττα του Γιώργου Παπανδρέου. Και το 2010 οπότε ο δεύτερος επέλεξε τον χώρο για να ξεδιπλώσει, σε αλλεπάλληλες εμφανίσεις, την αντιμνημονιακή του ατζέντα. Υποσχόμενος ότι αυτός μπορεί μέσα σε ένα-δυο χρόνια να φέρει τα πάνω-κάτω. Πριν προσγειωθεί στη ζεστή αγκαλιά της υπερμνημονιακής Κυβέρνησης Παπαδήμου. Και πριν από το αισχυντηλό mea culpa ενώπιον της Άγγελα Μέρκελ. Έτσι, για να θυμούνται οι παλαιότεροι, και να μαθαίνουν οι νεώτεροι…
Το «άλλο» Ζάππειο, εκείνο του Αλέξη Τσίπρα το ζήσαμε προχθές. Αμέσως μετά από το Eurogroup της 21ης Ιουνίου, εκείνο της ελάφρυνσης του χρέους.
Θα μπορούσε ο Τσίπρας να έχει στήσει τη σύνοδο των κοινοβουλευτικών ομάδων της συμπολίτευσης στο Ζάππειο, μονάχα για λόγους επικοινωνιακούς. Προκειμένου να προσδώσει πανηγυρικό χαρακτήρα στην επιτυχία της απομείωσης του χρέους. Αλλά θα μπορούσε και μόνο προκειμένου να θωρακίσει την δοκιμαζόμενη σήμερα δικομματική κυβερνητική συνοχή. Απ’ ό, τι φαίνεται είναι και για τους δυο λόγους που το αποφάσισε. Απευθυνόμενος αφ’ ενός στο ευρύτερο ακροατήριο (εξ’ ου και το προσωρινό συμβολικό γραβάτωμα), αφ’ ετέρου στο θυμικό του κυβερνητικού του εταίρου. Εξ αυτού οι εγκωμιαστικές αναφορές στην εντιμότητα της συνεργασίας. Εξ αυτού οι ενέσεις αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης. Εξ αυτού η επισήμανση ότι εκκρεμεί η ολοκλήρωση της κάθαρσης του δημόσιου βίου. Που πάει να πει ότι «έχουμε ακόμη πολύ δουλειά μαζί». Εξ αυτού και το μικρόφωνο στον Πάνο Καμένο για τα δικά του εγκώμια. Είναι, βλέπετε, που η περί το Μακεδονικό συμφωνία παρ’ ολίγο να οδηγήσει στα όριά της τη συμμαχία. Κι αυτό έπρεπε ν’ αντιμετωπισθεί επειγόντως…
Το Ζάππειο του Τσίπρα εξυπηρετούσε όθεν βραχυμεσοπρόθεσμες ανάγκες. Άμεσα ορατές και κατεπείγουσας αποτελεσματικότητας. Είναι παρ’ όλ’ αυτά απολύτως σαφές ότι η κολεγιά ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ δεν μπορεί να πάει παραπέρα. Έχει πολύ συγκεκριμένο ορίζοντα, εκείνον των επόμενων εκλογών. Και τούτο ακόμη κι αν το κόμμα του Πάνου Καμένου εκπροσωπηθεί στην επόμενη Βουλή. Η Αριστερά είναι, εκ των πραγμάτων, υποχρεωμένη να αναζητήσει από κει και πέρα πιο έλλογες, πιο «φυσιολογικές» πολιτικές συμμαχίες. Δεδομένου ότι η προσεχής περίοδος, θα χαρακτηριστεί από μεγάλες τομές προοδευτικού χαρακτήρα. Ας μην λησμονείται, εκτός των άλλων, ότι θα πρόκειται για Βουλή αναθεωρητική. Και είναι μάλλον απίθανο να μπορεί να «παρακολουθήσει» ο Καμένος αυτές τις τομές. Με μείζονα θεσμική μεταρρύθμιση το ξεκαθάρισμα των σχέσεων Πολιτείας-Εκκλησίας.
Είναι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός εξ άλλου που έχει από καιρό μιλήσει για την ανάγκη διαμόρφωσης «προοδευτικών συμμαχιών». Και είναι λογικό να περιμένει κανείς ότι σύντομα θα αναλάβει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες ώστε να τις προκαλέσει, να τις διευκολύνει, να τις προωθήσει. Το αν και τι θα καταφέρει τελικά, μένει να το δούμε. Πάντως προς τα εκεί πάει το πράμα.
Το Ζάππειο του Τσίπρα λοιπόν, κατά το δεύτερο τουλάχιστον σκέλος της στόχευσής του, «έβλεπε» σίγουρα στο αύριο. Δεν είχε όμως να κάνει με το μεθαύριο…
