Όταν φεύγει ένας αγαπημένος άνθρωπος τα λόγια έρχονται δύσκολα και τα βαραίνουν τα συναισθήματα και οι μνήμες.
Και στο κάτω κάτω ποιος είμαι εγώ που θα μιλήσω για τον Βασίλη Πάικο; Έναν άνθρωπο που διέγραψε μια ξεχωριστή πορεία στην δημοσιογραφία. Κυριολεκτικά δίδαξε δημοσιογραφία. Όχι μόνο ως καθηγητής στο Εργαστήρι Δημοσιογραφίας. Δάσκαλο τον αποκαλούσαν όσοι είχαν την τύχη να είναι σπουδαστές του. Και ο ίδιος χαιρόταν να το ακούει.
Δίδασκε δημοσιογραφία κάθε μέρα. Δεν ήταν μόνο το εύρος των γνώσεων του -από την πολιτική ιστορία έως την τέχνη- και η βαθιά του καλλιέργεια που έκαναν τον λόγο του στο ραδιόφωνο και τα γραπτά του να ξεχωρίζουν. Δίδασκε καθημερινά δημοσιογραφία αρχών, αξιών και ήθους απέναντι στο χυδαίο που κέρδιζε έδαφος στον χώρο των μέσων ενημέρωσης.
Είχε τον σεβασμό και την αναγνώριση από πολιτικούς όλων των χώρων -πλην ακροδεξιάς. Ευγενής αλλά αιχμηρός απέναντι στους συνεντευξιαζόμενους. Ο διάλογος και τα επιχειρήματα κυριαρχούσαν έναντι της ατάκας, της συνθηματολογίας, των φτηνών επιχειρημάτων και του λαϊκισμού.
Για την συμβολή του στην ίδρυση και την εδραίωση του Αθήνα 9,84 υπάρχουν πιο κατάλληλοι να γράψουν, άνθρωποι που ήταν παρόντες στα πρώτα βήματα της ελεύθερης ραδιοφωνίας.
Ακούραστα δούλευε πολλές ώρες μέσα στην ημέρα, είτε ετοιμάζοντας την εκπομπή του στο ραδιόφωνο είτε γράφοντας για την εφημερίδα, είτε διορθώνοντας γραπτά των σπουδαστών του. Και διαρκώς τόνιζε πόσο απολάμβανε αυτό που έκανε. Εργατικός και αντίστοιχα απαιτητικός με τους συνεργάτες του.
Είχα την τύχη, όχι μόνο να είμαι σπουδαστής του, όπου αποτέλεσε πηγή γνώσεων και έμπνευσης για να ακολουθήσει κανείς την δημοσιογραφία. Ήταν ο επαγγελματικός μου πατέρας, ο άνθρωπος που με έβαλε στη δουλειά, δίπλα στον οποίο μαθήτευσα στα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα.
Άνθρωπος ευγενής και γλυκός. Πάντα πρόθυμος να σου μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις και την πείρα του. Ακέραιος, υπερασπιστής της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και αυστηρός απέναντι στο ευτελές. Και αυτή η προσήλωσή του, χωρίς να δεχθεί ποτέ να κάνει εκπτώσεις, με καθόρισαν ως δημοσιογράφο.
Πάνω απ’ όλα αισθάνομαι τυχερός γιατί με τίμησε με την φιλία του. Και οι βαθιά δημοκρατικές του απόψεις, η εναντίωσή του απέναντι στον ρατσισμό, τον εθνικισμό, τη μισαλλοδοξία με καθόρισαν ως άνθρωπο. Ήταν μοντέλο ζωής για μένα. Και γι’ αυτό θα του είμαι για πάντα ευγνώμων.
Καλό ταξίδι δάσκαλε