Ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία και η σιωπή μιας ολόκληρης κοινωνίας μπροστά στο κακό.
Σ’ ένα ημιορεινό χωριό της Κρήτης, ένας ηλικιωμένος αγρότης πεθαίνει. Σύμφωνα με το ντόπιο έθιμο, ο νεκρός πρέπει να ξενυχτηθεί. Κανείς όμως δεν φαίνεται να είναι πρόθυμος να λάβει μέρος στην αγρυπνία – ούτε καν τα τρία παιδιά του νεκρού, χρόνια ξεριζωμένα από τον τόπο τους. Ένας καταδικασμένος έρωτας, ένα άγριο φονικό, καλά κρυμμένα μυστικά, άνθρωποι έγκλειστοι σε έναν ασφυκτικό κώδικα, δομημένο πάνω στην υποκρισία.
Η συγγραφέας με το πρώτο της μυθιστόρημα σκιαγραφεί μια ιστορία ενδοοικογενειακής βίας και την τρομακτική καταπίεση του ατόμου από την κοινότητα. Ζωές κατεστραμμένες από τον κοινωνικό περίγυρο με τις πέτρες να αντικαθιστούν τη θέση της καρδιάς. Και απέναντι σε ένα αφόρητο παρελθόν, η συγγραφέας οραματίζεται μια αισιόδοξη φωτεινή τελευταία πράξη σε ένα ονειρικό παρόν.
«Η Αρετή βγήκε στο κατάστρωμα και παρακολουθούσε τον Πειραιά να χάνεται στο βάθος. Το πλοίο την πήγαινε σε έναν τόπο που λαχταρούσε και μισούσε ταυτόχρονα. Όσες φορές, λόγω του επιθέτου της, τη ρωτούσαν αν καταγόταν από την Κρήτη, δεν ήξερε αν έπρεπε να το κρύψει ή όχι. Κουβαλούσε μια ντροπή γι’ αυτό τον τόπο κι ας μην της έφταιγε το μέρος σε τίποτα. Θα ήθελε να είναι από τη Σαντορίνη όπως η φίλη της η Ελένη, ή από τη Θεσσαλονίκη όπως δύο από τις συναδέλφους της, από άλλο τόπο τέλος πάντων, που οι άνθρωποι είναι ήπιοι και μιλούν σιγανά. Της εξηγούσε η ψυχολόγος πως αυτά είναι κατάλοιπα του τραύματός της και πως κάθε μέρος έχει τα ωραία και τα άσχημά του, μα εκείνη, κάθε φορά που αναφερόταν σε συζητήσεις η Κρήτη, ένιωθε το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι της».
Το μυθιστόρημα «Μέσα Πέτρα» της Μαρίας Μανωλέλη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.
Κώστας Μοστράτος
