Η αγάπη της για το βιβλίο, το θέατρο, τον κινηματογράφο και γενικότερα τις Τέχνες, είναι γνωστή!
Δεν είναι λίγες οι φορές που κάνει βιβλιοφιλικές αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ όσοι την έχουν γνωρίσει, μιλούν για μια γυναίκα που πέραν των απαιτητικών καθηκόντων της και του βεβαρημένου προγράμματός της, θα ξεκλέψει λίγο χρόνο προκειμένου να παρακολουθήσει μια ταινία, να απολαύσει μια θεατρική παράσταση ή να επισκεφτεί μια ενδιαφέρουσα έκθεση.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, από την αρχή της ανάληψης των καθηκόντων της, φάνηκε ότι θα έφερνε έναν διαφορετικό, ανανεωμένο αέρα στον θεσμό, πιο ανοικτό στην κοινωνία.
Για πρώτη φορά Πρόεδρος της Δημοκρατίας έρχεται στο στούντιο του σταθμού της πόλης και μιλά για τα ενδιαφέροντά της που άπτονται του πολιτισμού.
Στο πλαίσιο μιας αναγνωστικής και ευρύτατα πολιτισμικής αυτοβιογραφίας στον ραδιοφωνικό αέρα του Αθήνα 9.84 και στην εκπομπή «Αθήνα το Φελέκι σου», μοιράστηκε με τον Κώστα Μοστράτο, τον Φίλιππο Παππά και με τους ακροατές του σταθμού της πόλης τη σχέση-ζωής με τα βιβλία, μίλησε για συγγραφείς και ποιητές που αγαπά, για τίτλους βιβλίων που σημάδεψαν τη σκέψη, την καρδιά και τον χρόνο.
Και δεν έμεινε εκεί!
Συζήτησαν για παραστάσεις που της κέντρισαν το ενδιαφέρον, για αγαπημένες κινηματογραφικές ταινίες του χθες και του σήμερα καθώς και για σκηνοθέτες που θαυμάζει σε μια αποκλειστική συνέντευξη με άρωμα…πολιτισμού!
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου στις 23 Απριλίου αλλά και την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου που προηγήθηκε, έστειλε το δικό της μήνυμα: «Είναι πολύ σημαντικό να μαθαίνουμε από μικροί να έχουμε πάντα ένα βιβλίο δίπλα μας γιατί είναι ο καλύτερος σύντροφος. Το βιβλίο δεν θα σε προδώσει ποτέ, δεν θα σε αφήσει ποτέ, δεν μπορείς να συγκρουστείς μαζί του, δεν έχεις τίποτα να μοιράσεις, έχεις μόνο να πάρεις. Και αν δεν σε καλύπτει, το αφήνεις και πιάνεις κάτι άλλο. Είναι ο πιο σίγουρος φίλος».
Άλλωστε, όπως η ίδια είχε αναφέρει σε παλαιότερη ανάρτησή της «μπορεί οι αργοί ρυθμοί που προϋποθέτει η ανάγνωση να συγκρούονται με την ταχύτητα της συνεχόμενης και κάποτε ανατρεπτικής ροής των γεγονότων τα οποία απαιτούν την προσοχή και την παρέμβασή μας, ωστόσο μέσω της ανάγνωσης προσδίδουμε διαύγεια και νόημα στην μαρτυρία των πραγμάτων».
Δίχως δεύτερη σκέψη, πρόσθεσε: «Πιστεύω στη δύναμη του βιβλίου και της λογοτεχνίας, στο τι μηνύματα έχει να περάσει»».
Επισήμανε πόσο σημαντικό είναι να περνάει το βιβλίο και στις επόμενες γενιές, τόσο από τους ίδιους τους γονείς όσο και μέσω του σχολείου, λέγοντας: «Θεωρώ ότι αν κάποιος μάθει να ”αγκαλιάζει” το βιβλίο από παιδί, δεν θα το αφήσει ποτέ γιατί καταλαβαίνει πόσο ζωογόνος είναι η ανάγνωση, πόσο τον στηρίζει. Οι γονείς και το σχολείο μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο. Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να πολεμήσει την εξέλιξη αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και το χαρτί. Προσωπικά, θέλω να κρατώ το βιβλίο στα χέρια μου, να το έχω δίπλα μου, να χαίρομαι και μόνο που το βλέπω. Ακόμα και αν δεν προλάβω να το ανοίξω να είναι πάντα δίπλα μου στο κομοδίνο. Επομένως, θα μπορούσαν να μάθουν και τα παιδιά έτσι. Για παράδειγμα, η κόρη μου με έβλεπε από πολύ μικρή να κρατώ ένα βιβλίο στο χέρι οπότε ήθελε και εκείνη να έχει τα δικά της βιβλία. Είναι κάτι που το έμαθε και δεν το εγκατέλειψε ποτέ».
Παράλληλα, εξέφρασε την ανάγκη στήριξης του βιβλίου και των βιβλιοπωλείων καθώς «στην περίοδο της κρίσης δοκιμάστηκαν και αυτά».
Συμπλήρωσε ότι «είναι εντυπωσιακό το ότι στην πανδημία οι πωλήσεις των βιβλίων, όπως διάβασα με μεγάλη χαρά, ενισχύθηκαν. Είναι εύλογο όταν κάποιος απομονώνεται. Όπως εγώ που δεν είχα αδέρφια ή άλλα παιδιά για να παίξω και το διάβασμα ενίσχυε την συντροφικότητα. Με ένα βιβλίο δεν είσαι ποτέ μόνος. Έτσι ένιωθα».
Ως μοναχοπαίδι, τα βιβλία ήταν για εκείνη εξαιρετική συντροφιά: «Ήρθαμε από νωρίς από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Πηγαίνοντας σε ιδιωτικό σχολείο και συγκεκριμένα στο Αρσάκειο που τότε ήταν σχολείο θηλέων, οι φίλες μου ήταν διασκορπισμένες σε όλη την Αθήνα. Δεν είχα τη γειτονιά ή τους συμμαθητές μου παρέα για να βγούμε, να παίξουμε στον δρόμο, όπως γινόταν ακόμα εκείνα τα χρόνια στις γειτονιές. Επομένως, νομίζω ότι και αυτό έπαιξε ρόλο στο να στραφώ στο διάβασμα. Είχα μια γωνιά στο παιδικό μου δωμάτιο που είχε φως, κοντά στο παράθυρο και με θυμάμαι καθισμένη εκεί με ένα βιβλίο πάντα δίπλα μου. Έτσι μεγάλωσε η γενιά μου. Αγαπώ πάρα πολύ το βιβλίο και ανταποκρίνομαι με χαρά σε ο,τιδήποτε έχει να κάνει με αυτό».
Μίλησε για την ιδιαίτερη αγάπη της στην κλασική λογοτεχνία και ανέτρεξε στα πρώτα της αναγνώσματα στα σχολικά της χρόνια από την οικογενειακή βιβλιοθήκη, την «ΜΙΚΡΗ ΝΤΟΡΙΤ» του Ντίκενς, την ΕΥΓΕΝΙΑ ΓΚΡΑΝΤΕ» του Μπαλζάκ και την «ΤΖΕΗΝ ΕΥΡ» της Σάρλοτ Μπροντέ.
«Εκείνη την εποχή οι εκδόσεις των παιδικών βιβλίων δεν είχαν τον πλούτο που βλέπει κανείς σήμερα, που εντυπωσιάζεται, που θέλεις να πηγαίνεις να αγοράζεις παιδικά βιβλία ακόμα και όντας ενήλικος. Στην παιδική μου ηλικία αυτό που πρωτίστως θυμάμαι -εκτός από κάποια βιβλία πολύ νωρίς- είναι η Γαλάζια Βιβλιοθήκη. Από εκεί γνώρισα τον Ντίκενς, για παράδειγμα τη «ΜΙΚΡΗ ΝΤΟΡΙΤ» και τον Μπαλζάκ με την «ΕΥΓΕΝΙΑ ΓΚΡΑΝΤΕ». Επίσης, υπήρχαν οι εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ με τα έργα του Ιουλίου Βερν. Βέβαια, ως κορίτσι, προτιμούσα άλλα μυθιστορήματα, περισσότερο ρομαντικά από τον Ιούλιο Βερν. Επίσης, θυμάμαι το περιοδικό «Διάπλασις των Παίδων»- είμαι αρκετά μεγάλη και την πρόλαβα- και είδα με χαρά και συγκίνηση ότι «ΤΑ ΝΕΑ» εξέδωσαν και πάλι κάποιους τόμους. Από τη βιβλιοθήκη του παππού μου διάβαζα τους «ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΥΣ» του Ντοστογέβσκι από τις εκδόσεις ΓΚΟΒΟΣΤΗ που ομολογώ ότι τότε, ως νεαρή μαθήτρια και μετά ως φοιτήτρια, δυσκολεύτηκα να τους παρακολουθήσω. Είναι ένα περίπλοκο έργο, ακόμα και τώρα, για πολλούς. Επίσης, την «ΑΝΝΑ ΚΑΡΕΝΙΝΑ», «ΤΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ» και την ΤΖΕΗΝ ΕΥΡ». Η βιβλιοθήκη του παππού μου είχε μερικά κλασικά έργα, γι’ αυτό λατρεύω την κλασική λογοτεχνία στην οποία επανέρχομαι κάθε τόσο».
Θυμήθηκε τις έντονες επιρροές από Έλληνες συγγραφείς στα βιβλιοπωλεία της εποχής των φοιτητικών της χρόνων, τον Τσίρκα, τον Ταχτσή, τον Φραγκιά, τον Πλασκοβίτη.
«Φοιτήτρια βρέθηκα στη Μεταπολίτευση. Στο πρώτο έτος του Πανεπιστημίου μπήκα το 1974. Έδινα εξετάσεις την περίοδο που γύριζε ο Καραμανλής, που υπήρχε όλη αυτή η ενθουσιώδης αναστάτωση στη χώρα. Εμείς είχαμε αγωνία να διαβάσουμε, να δώσουμε εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, αλλά ζούσαμε αυτές τις στιγμές, τις μοιραστήκαμε όλοι. Αυτό σημαίνει ότι τότε υπήρξε ένας «οργασμός» και στον εκδοτικό κόσμο και στα βιβλιοπωλεία της Αθήνας, κυρίως στην ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ όπως και σε άλλα, στο βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ, στον ΙΚΑΡΟ. Εκεί υπήρχαν πολύ έντονες οι επιρροές από τον Τσίρκα, τον Ταχτσή, τον Φραγκιά, τον Πλασκοβίτη. Αυτά ήταν τα διαβάσματα εκείνης της περιόδου γιατί είχαν να κάνουν με την εποχή που ζούσαμε. Απελευθερώθηκαν κατά κάποιον τρόπο και οι άνθρωποι. Είχαν τη χαρά ότι μπορούσαν να διαβάσουν πράγματα που δεν κυκλοφορούσαν ή ήταν απαγορευμένα ή να διαβάσουν για περιόδους που δεν είχαν ακούσει πολύ, όπως ο εμφύλιος. Η δική μου γενιά αυτά τα έζησε μέσα από διαβάσματα. Στραφήκαμε πάρα πολύ στην ελληνική λογοτεχνία γιατί διψούσαμε γι’ αυτό».
Έκανε αναφορά σε βιβλία νομικού ενδιαφέροντος που τη συντρόφευαν στα χρόνια του Πανεπιστημίου και την καθόρισαν ως φοιτήτρια όπως το «ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ» και «ΑΙ ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ ΤΗΡΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ» του Μάνεση ή τα συγγράμματα του Μπαλή και του Σβώλου από τη βιβλιοθήκη του πατέρα της.
Υπογράμμισε την ιδιαίτερη αγάπη της στον Μπαλζάκ: «Στην Ντιζόν, ένας καταπληκτικός καθηγητής μας έκανε μια απίστευτη μαρξιστική ανάλυση του έργου του Μπαλζάκ. Όπως ξέρουμε, ο Μπαλζάκ αναλύει με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο την παρισινή αλλά και γενικότερα την γαλλική κοινωνία και την κοινωνία της επαρχίας. Μου έχουν μείνει αυτές οι αναλύσεις από εκείνο το καλοκαίρι. Στη συνέχεια διάβασα αρκετά από τα έργα του. Κάθε καλοκαίρι είχα και από ένα συντροφιά στις διακοπές. Είναι ένας από τους συγγραφείς που αγαπούσα πολύ. Σκοπεύω στο μέλλον να διαβάσω, αν μπορέσω, όλη την «ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΩΜΩΔΙΑ» του Μπαλζάκ. Έχω διαβάσει αρκετά, αλλά προφανώς όχι όλα τα έργα, είναι περίπου 90».
Στους συγγραφείς στους οποίους ανατρέχει συγκαταλέγονται Έλληνες και ξένοι: «Αγαπούσα και αγαπώ τις δύο Μαργκερίτ, τη Γιουρσενάρ και την Ντυράς. Από τους πιο σύγχρονους, μου αρέσει ο Μουρακάμι, ο οποίος είναι σχεδόν κλασικός πια γιατί τον αγαπούν όλοι και έχει έναν πολύ ωραίο τρόπο γραφής. Επίσης, μου αρέσει πάρα πολύ ο τρόπος που γράφει ο Ζουμπουλάκης. Από τους Έλληνες πεζογράφους ήταν εξαιρετική η σειρά της «ΕΣΤΙΑΣ». Εκεί διαβάσαμε στα νιάτα μας όλον τον Καραγάτση, και εγώ όπως και πολλoί άλλοι. Επίσης, τον Μυριβήλη, τον Θεοτοκά, τον Βιζυηνό. Βέβαια υπάρχουν και οι νεότεροι που μου αρέσουν, πολύ σημαντικές γυναίκες, όπως η Ζατέλη, η Μάρω Δούκα, που αγαπώ τα γραπτά τους και προσπαθώ να τα παρακολουθώ όσο γίνεται».
Η λογοτεχνία αποτελεί για εκείνη μια δημιουργική διέξοδο: «Επειδή διαβάζω πολλά απαιτητικά κείμενα από τον διπλωματικό χώρο, στη λογοτεχνία θέλω να ξεφεύγω, όσο μπορώ. Διάβασα αρκετά κομμάτια από τον τελευταίο Μαζάουερ, αλλά βγαίνουν συνεχώς νέα βιβλία. Αυτό που θέλω να διαβάσω είναι «Η ΕΝΔΟΞΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» του Χατζή. Αυτή την περίοδο, διαβάζω ένα πολύ συμπαθητικό βιβλίο το οποίο μου πρόσφεραν, «Ο ΦΙΛΟΣ» της Σίγκριντ Νιούνεζ από τις εκδόσεις GUTENBERG. Έχω δίπλα μου «ΤΑ ΑΘΗΝΑΪΚΑ» του Παπαδιαμάντη ο οποίος είναι απόλυτα συνδεδεμένος με το Πάσχα και προσφέρει συγκίνηση. Επίσης, είδα μια πολύ καλή έκδοση από το ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ με έργα του Μολιέρου και το «ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ» σε μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη που έχει πολύ ενδιαφέρον, αλλά και το «ΖΗΤΗΜΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΖΩΗΣ» του Γιάλομ. Αυτά τα έχω στο πλάι και περιμένω την ευκαιρία για να τα διαβάσω. Επίσης, το «ΛΥΚΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΛΥΚΟΥΣ» του Φάλαντα για τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης».
Από τη σύγχρονη παραγωγή επιλέγει -μεταξύ άλλων- και βιβλία σύγχρονων καθηγητών και στοχαστών όπως αυτό του Γιάννη Βούλγαρη για το κράτος ή το ημιαυτοβιογραφικό του Αλεβιζάτου.
«Είναι βιβλία ειδικού ενδιαφέροντος. Επίσης, πρόκειται για ανθρώπους που τυχαίνει να γνωρίζω και να εκτιμώ και όταν ξέρεις και τον συγγραφέα καταλαβαίνεις καλύτερα και τα κείμενά του. Εξαιρετικές εκδόσεις προέκυψαν και με την αφορμή τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Σε αυτά τα έργα καταγράφεται η νεότερη ιστορία της Ελλάδος , οπότε τα παρακολουθώ αρκετά».
Στα ενδιαφέροντά της και η ποίηση, το πιο αξιόπιστο εργαλείο για την αποκρυπτογράφηση των συναισθημάτων: «Πιο εύκολα επιστρέφεις στην ποίηση παρά ξαναδιαβάζεις ένα κλασικό μυθιστόρημα, όσο και αν το έχεις αγαπήσει», είπε χαρακτηριστικά και αναφέρθηκε σε αγαπημένους ποιητές και ποιήματα στα οποία επιστρέφει.
«Έχω συνδέσει τον Λειβαδίτη με στιγμές που μου κράτησε συντροφιά σε δύσκολες περιόδους, σε εποχές που ενδεχομένως δεν ήμουν τόσο ευτυχής ή χαλαρή. Είναι από τους πολύ αγαπημένους μου. Υπάρχουν στίχοι του που με συγκινούν πάρα πολύ. Είχε αυτή την ευαισθησία, την αγάπη, την αλληλεγγύη. Επειδή είχε και τις αριστερές του καταβολές, έβγαζε μερικές φορές τον πόνο της ήττας στην ποίησή του, γεγονός το οποίο τον έκανε πολύ ανθρώπινο. Με συγκινεί. Δεν παύω να επανέρχομαι στον Λειβαδίτη. Επίσης, αγαπώ πάρα πολύ τον Γκανά. Μου αρέσει ο Αναγνωστάκης. Με συγκινούσαν και οι Θεσσαλονικείς ποιητές όπως και ο Χριστιανόπουλος που είναι πολύ ιδιαίτερος. Είχε αυτό το θέμα της ταυτότητάς του που περνούσε πάντα στην ποίησή του. Ταυτόχρονα, αγαπούσε πάρα πολύ την πόλη, με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο και τις γάτες στις οποίες είχαμε κοινή αγάπη. Τον έχω συντροφιά τον Χριστιανόπουλο. Και βεβαίως, στο σχολείο είχαμε περάσει από τους κλασικούς, τον Σεφέρη, τον Καβάφη και φυσικά τον Ελύτη. Τα διδαχτήκαμε, τα αγαπήσαμε, επανερχόμαστε σε αυτά».
Μάλιστα, αποκάλυψε μερικούς από τους αγαπημένους της στίχους από τον Λειβαδίτη όπως «γι’ αυτό και μέσα σε κάθε ζωή υπάρχει πάντα κάτι πιο βαθύ από τον εαυτό της, η ζωή των άλλων» αλλά και «το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι, τους συγχωρώ έναν έναν όλους».
Ερωτηθείσα εάν υπάρχουν αναγνωστικά απωθημένα, βιβλία που συνεχώς αναβάλει την ανάγνωσή τους λόγω πίεσης χρόνου, δεν δίστασε να απαντήσει: «Θα έλεγα πολλά, γιατί τώρα πια ο χρόνος είναι ακόμη λιγότερος και έχω αναγκαστεί να στραφώ λίγο περισσότερο σε κείμενα διπλωματών, Διεθνών Σχέσεων και άλλα, πιο ειδικού ενδιαφέροντος. Ένα βιβλίο που δυσκολεύτηκα να προσεγγίσω είναι ο «ΟΔΥΣΣΕΑΣ» του Τζόυς και το έχω αφήσει για το μέλλον. Σκέφτομαι ότι οι Ιρλανδοί διάλεξαν να έχουν ως Εθνική τους Ημέρα, την ημέρα της πρώτης κυκλοφορίας ενός βιβλίου. Αυτό είναι συγκλονιστικό και πολύ σημαντικό. Δείχνει κάτι γι’ αυτόν το λαό. Επίσης, στο πλαίσιο του Γαλλικού Ινστιτούτου διάβασα τον Προυστ, τον οποίο μετέφρασε καταπληκτικά ο Παύλος Ζάννας μέσα από τη φυλακή. Στο Γαλλικό Ινστιτούτο είχαμε διδαχτεί έναν τόμο, το «ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΣΟΥΑΝ». Είναι και αυτός πάρα πολύ αναλυτικός αλλά έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο τρόπος που γράφει ο Προυστ. Υπάρχουν οι τόμοι στο σπίτι από τις εκδόσεις «ΗΡΙΔΑΝΟΣ» και έχω αφήσει να τους διαβάσω μελλοντικά. Και όπως σας προανέφερα, λατρεύω τον Μπαλζάκ και σκοπεύω να τον ξαναδιαβάσω στο μέλλον, όταν θα έχω περισσότερο χρόνο».
Παράλληλα, εξομολογήθηκε πως ο πατέρας της ήταν εκείνος ο οποίος της μεταλαμπάδευσε την αγάπη του για το θέατρο και την όπερα. Μεταξύ των πρώτων θεατρικών ερεθισμάτων ως παιδί, ο Δημήτρης Χορν και ο Χριστόφορος Νέζερ.
«Ο πατέρας μου αγαπούσε τη Λυρική Σκηνή και το Εθνικό Θέατρο και έτσι πηγαίναμε όταν ήμουν μικρή. Θυμάμαι ότι πρόλαβα να δω τον Χριστόφορο Νέζερ στο Εθνικό στο ρόλο του «Φιλάργυρου» και τον Χορν ως «Ιβάνοφ. Έχω περάσει και στην κόρη μου αυτή την αγάπη. Στο θέατρο νιώθει κανείς ότι μπορεί να βγει καλύτερος άνθρωπος. Όταν ήμουν μικρή, ομολογώ ότι παρακολουθούσα λίγο ”βαρυγκωμώντας” όπερα. Πλέον μου αρέσει πάρα πολύ και σαν άκουσμα αλλά και να την βλέπω. Είναι εξαιρετική συντροφιά, ιδίως ο Πουτσίνι. Είχα δει κάποιο καλοκαίρι και την «Αΐντα» στην Αρένα της Βερόνα και ήταν μια πολύ εντυπωσιακή παράσταση».
Η διαχρονική μαγεία του κινηματογράφου την γοητεύει και την ταξιδεύει. Εντυπωσιάστηκε από ταινίες που παρακολούθησε πρόσφατα όπως «Η Ζωή Συνεχίζεται» με τον Χοακίν Φινιξ και το «Μπέλφαστ».
«Εκείνη που δεν με ενθουσίασε, εντυπωσιάστηκα μεν από την σκηνοθεσία, αλλά όχι συνολικά ως ταινία ήταν «Η Εξουσία του Σκύλου» της Τζέιν Κάμπιον. Δεν έχω δει ακόμη το «CODA», αν και είχα δει την πρωτότυπη γαλλική, την «Οικογένεια Μπελιέ», σημείωσε.
Δήλωσε λάτρης του ευρωπαϊκού κινηματογράφου και έφερε στο νου της αφιερώματα σε θερινούς κινηματογράφους, τον Τρυφώ, τον Γκοντάρ, το «Πέρσι στο Μαρίενμπαντ» του Αλέν Ρενέ.
«Μου αρέσει πάρα πολύ ο Κουροσάβα. Επίσης, ο ‘Οζου. Το «Ταξίδι στο Τόκιο» είναι ίσως η μόνη ταινία ασιατικού κινηματογράφου που έχω δει 4-5 φορές. Τη λατρεύω αυτήν την ταινία, με συγκινεί ιδιαίτερα ο τρόπος που παρουσιάζει την κοινωνία της Ιαπωνίας. Αγαπώ όμως και τον αμερικάνικο κινηματογράφο, ιδίως της δεκαετίας του ’70. Επίσης, τις ταινίες του Γούντι Άλεν, τον Μπέργκμαν για τον οποίο ο Γούντι Άλεν έχει πει ότι τον θεωρεί τον μέγιστο. Όλα αυτά τα βλέπαμε τότε σε Φεστιβάλ στην ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ και στο STUDIO. Παλαιότερα, μια από τις ταινίες που είχα δει και μου άρεσε πολύ ήταν η «Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ».
Κλείνοντας την αποκλειστική συζήτηση με τους Κώστα Μοστράτο και Φίλιππο Παππά στον Αθήνα 9.84, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε ειδική μνεία στις δύσκολες ώρες που περνά ο ουκρανικός λαός, εκφράζοντας την ελπίδα να τελειώσουν άμεσα οι πολεμικές συγκρούσεις: «Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει στη μεγάλη γειτονιά της Ευρώπης και πώς ένας ευρωπαϊκός λαός μετατρέπεται σε πρόσφυγα. Να τελειώσει για τους ίδιους πρώτα απ’ όλα, αλλά και για όλους εμάς. Να τελειώσει όσο γίνεται νωρίτερα, πιο άμεσα. Η κατάσταση είναι απογοητευτική. Να μπορέσουμε να συνεχίσουμε αντιμετωπίζοντας τις προκλήσεις του καιρού που δεν είναι λίγες, η οικονομική κρίση, η πανδημία, η κλιματική αλλαγή. Είναι τόσα πολλά αυτά που έχουμε να διαχειριστούμε. Το τελευταίο που έλειπε ήταν ένας πόλεμος και μάλιστα στην Ευρώπη».
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο και το ηχητικό της συνέντευξης:
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΑΠΠΑΣ: Kαλημέρα. Ένα διαφορετικό «Αθήνα το Φελέκι σου» ξεκινά με Κώστα Μοστράτο και Φίλιππο Παππά στο μικρόφωνο και με μια καλεσμένη που κανείς δεν θα φανταζόταν ότι θα αποδεχόταν μια δική μας πρόσκληση με αφορμή τις Ημέρες Βιβλίου που εντάσσονται πάντα στον Απρίλιο, πρώτα η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου και μετά η Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου, η οποία φέτος είναι το Μ. Σάββατο. Με αφορμή διάφορες συνεντεύξεις που διαβάσαμε τελευταία αλλά και αναρτήσεις, τολμήσαμε και καλέσαμε την εξοχότατη Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου για μία αναγνωστική και ευρύτατα πολιτισμική αυτοβιογραφία στο μικρόφωνο του Αθήνα 9.84.
Δεν φανταζόμασταν ότι θα αποδεχόταν ασμένως την πρόσκληση και φυσικά είναι πάρα πολύ μεγάλη χαρά και τιμή μας που την έχουμε δίπλα μας στο στούντιο. Καλημέρα, κ. Πρόεδρε.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Καλημέρα.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΣΤΡΑΤΟΣ: Κυρία Πρόεδρε, από τις συνεντεύξεις, τις δηλώσεις και τις αναρτήσεις σας, νιώθουμε ότι το βιβλίο σημαίνει πολλά για εσάς. Από το γεγονός ότι μια από τις πρώτες δημόσιες αναρτήσεις που κάνατε από τη στιγμή που αναλάβατε την Προεδρία αφορούσε την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου, αλλά και από το ότι ανοίξατε τις δύο τελευταίες Διεθνείς Εκθέσεις Βιβλίου Θεσσαλονίκης. Τι σημαίνει, λοιπόν, για εσάς το βιβλίο;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Είναι μεγάλη χαρά που βρίσκομαι στον Αθήνα 9.84 και στη συγκεκριμένη εκπομπή, γι’ αυτό και αποδέχτηκα με μεγάλη χαρά την πρόσκλησή σας, γιατί αγαπώ το βιβλίο από παιδί. Ήρθαμε από νωρίς από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Πήγαινα σε ένα ιδιωτικό σχολείο, άρα δεν είχα τη γειτονιά ή τους συμμαθητές μου παρέα για να βγούμε, να παίξουμε στον δρόμο, όπως γινόταν ακόμα εκείνα τα χρόνια στις γειτονιές. Πηγαίνοντας σε ιδιωτικό σχολείο και συγκεκριμένα στο Αρσάκειο που τότε ήταν σχολείο θηλέων, οι φίλες μου ήταν διασκορπισμένες σε όλη την Αθήνα. Επομένως, νομίζω ότι και αυτό έπαιξε ρόλο. Από εκεί και πέρα, είναι και επιλογή του κάθε ανθρώπου. Είχα μια γωνιά στο παιδικό μου δωμάτιο, που είχε φως, κοντά στο παράθυρο, και με θυμάμαι καθισμένη εκεί με ένα βιβλίο πάντα δίπλα μου. Έτσι μεγάλωσε η γενιά μου. Αγαπάμε πάρα πολύ το βιβλίο. Είναι ο καλύτερος σύντροφος και ανταποκρίνομαι με χαρά σε ο,τιδήποτε έχει να κάνει με αυτό. Έτσι, έκανα συμβολικά μια από αυτές τις πρώτες αναρτήσεις, στις οποίες αναφερθήκατε, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι πολύ σημαντικό να περνάει το βιβλίο και στις επόμενες γενιές, στους νέους ανθρώπους, να στηρίζονται η πολιτική του βιβλίου, τα βιβλιοπωλεία. Στην περίοδο της κρίσης δοκιμάστηκαν και αυτά. Είναι εντυπωσιακό ότι στην πανδημία οι πωλήσεις των βιβλίων, όπως διάβασα με μεγάλη χαρά, ενισχύθηκαν. Είναι εύλογο όταν κάποιος απομονώνεται. Όπως εγώ που ήμουν μοναχοπαίδι, ζούσα μόνη, δεν είχα αδέλφια και άλλα παιδιά να παίξω και το διάβασμα ενίσχυε την συντροφικότητα. Με ένα βιβλίο δεν είσαι ποτέ μόνος. Έτσι ένιωθα.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΣΤΡΑΤΟΣ: Μια αγαπημένη σας φράση που αναφέρατε πρόσφατα σε συνέντευξή σας στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» είναι αυτή του Ρολάν Μπαρτ «πραγματική πατρίδα μας είναι η παιδική μας ηλικία». Αυτά που κάνουμε, βιώνουμε, διαβάζουμε στα παιδικά μας χρόνια είναι εκείνα που μας καθορίζουν, μας επηρεάζουν, μας διαμορφώνουν. Ανατρέχουμε, λοιπόν, στα δικά σας παιδικά χρόνια. Τι θυμάστε από την οικογενειακή βιβλιοθήκη; Ποια ήταν τα πρώτα σας αναγνώσματα;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Τότε, οι εκδόσεις των παιδικών βιβλίων δεν είχαν τον πλούτο που βλέπει κανείς σήμερα, που εντυπωσιάζεται, που θέλεις να πηγαίνεις να αγοράζεις παιδικά βιβλία ακόμα και όντας ενήλικος. Στην παιδική μου ηλικία αυτό που πρωτίστως θυμάμαι -εκτός από κάποια βιβλία πολύ νωρίς- είναι η Γαλάζια Βιβλιοθήκη. Από εκεί γνώρισα τον Ντίκενς, για παράδειγμα τη «ΜΙΚΡΗ ΝΤΟΡΙΤ» και τον Μπαλζάκ με την «ΕΥΓΕΝΙΑ ΓΚΡΑΝΤΕ». Επίσης, υπήρχαν οι εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ με τα έργα του Ιουλίου Βερν. Εγώ ως κορίτσι προτιμούσα άλλα μυθιστορήματα, περισσότερο ρομαντικά από τον Ιούλιο Βερν. Επίσης, θυμάμαι το περιοδικό «Διάπλασις των Παίδων»- είμαι αρκετά μεγάλη και την πρόλαβα- και είδα με χαρά και συγκίνηση ότι «ΤΑ ΝΕΑ» εξέδωσαν και πάλι κάποιους τόμους. Αυτά είναι τα πρώτα διαβάσματα, όπως και η «ΤΖΕΗΝ ΕΥΡ», δηλαδή η κλασική λογοτεχνία στην οποία επανέρχομαι κάθε τόσο. Αυτά είναι τα διαβάσματα εκείνης της εποχής που θυμάμαι.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΑΠΠΑΣ: Υπάρχει κάποια ανάμνηση βιβλιοφιλικού περιεχομένου από τη Θεσσαλονίκη, κάποιο στέκι, κάποιο βιβλιοπωλείο, κάποιος χώρος;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Φύγαμε πολύ νωρίς και δεν υπάρχουν. Για παράδειγμα, τον ΙΑΝΟ τον βρήκα αργότερα γιατί φύγαμε από τη Θεσσαλονίκη μετά την υπόθεση Λαμπράκη, το 1963, όταν ο πατέρας μου μετατέθηκε στην Αθήνα. Οπότε δεν έχω μνήμες. Οι μνήμες μου είναι κυρίως από εκεί και πέρα, όταν ήρθαμε στην Αθήνα.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΑΠΠΑΣ: Άρα, πιάνοντας το «νήμα» από αυτή την πληροφορία, φοιτήτρια Νομικής, μια απαιτητική σχολή, φαντάζομαι αναγνώσματα διαπρεπών Συνταγματολόγων συν τις συμβατικές υποχρεώσεις της σχολής. Ποια είναι η νομική και φιλοσοφική σκέψη που σας καθόρισε ως φοιτήτρια και λίγο πριν την αρχή της καριέρας σας και ποια ήταν η λογοτεχνική πλευρά της φοιτήτριας Κατερίνας Σακελλαροπούλου;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Φοιτήτρια βρέθηκα στη Μεταπολίτευση. Στο πρώτο έτος του Πανεπιστημίου μπήκα το 1974. Έδινα εξετάσεις την περίοδο που γύριζε ο Καραμανλής, που υπήρχε όλη αυτή η ενθουσιώδης αναστάτωση στη χώρα. Εμείς είχαμε αγωνία να διαβάσουμε, να δώσουμε εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, αλλά ζούσαμε αυτές τις στιγμές, τις μοιραστήκαμε όλοι. Αυτό σημαίνει ότι τότε υπήρξε ένας «οργασμός» και στον εκδοτικό κόσμο -το θυμάμαι πολύ καλά- στα βιβλιοπωλεία της Αθήνας, κυρίως στην ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ όπως και σε άλλα, στο βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ, στον ΙΚΑΡΟ. Εκεί υπήρχαν πολύ έντονες οι επιρροές από τον Τσίρκα, τον Ταχτσή, τον Φραγκιά, τον Πλασκοβίτη. Αυτά ήταν τα διαβάσματα εκείνης της περιόδου γιατί είχαν να κάνουν με την εποχή που ζούσαμε. Απελευθερώθηκαν κατά κάποιον τρόπο και οι άνθρωποι. Είχαν τη χαρά ότι μπορούσαν να διαβάσουν πράγματα που δεν κυκλοφορούσαν ή ήταν απαγορευμένα ή να διαβάσουν για περιόδους που δεν είχαν ακούσει πολύ, όπως ο εμφύλιος. Η δική μου γενιά αυτά τα έζησε μέσα από τα διαβάσματα εκείνης της περιόδου. Στραφήκαμε πάρα πολύ στην ελληνική λογοτεχνία γιατί διψούσαμε γι’ αυτό. Ως προς τα νομικά, χαρισματικός σε ύφος γραφής ήταν ο Μάνεσης, το «ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ» του Μάνεση, «ΑΙ ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ ΤΗΡΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ» ή ο Σβώλος, από τους παλαιότερους. Είναι πολύ πιο γοητευτικό το Συνταγματικό από το Αστικό. Εξαιρετικά συγγράμματα από το Αστικό, που τα έχω από τη βιβλιοθήκη του πατέρα μου, ήταν του Μπαλή. Ναι μεν το Αστικό έχει τη μορφή που έχει, είναι πολύ πιο δεδομένο και διαθέτει ένα ασφαλές περίγραμμα ως Δίκαιο, δεν έχει την ελευθερία και το «πέταγμα» που Συνταγματικού, παρόλα αυτά, ο Μπαλής κατάφερνε να γράφει εξαιρετικά κείμενα που μου έχουν μείνει στη μνήμη από τα χρόνια του Πανεπιστημίου.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΣΤΡΑΤΟΣ: Στη μετέπειτα πορεία σας ως δικαστικού, η ανάγνωση ήταν ένα καταφύγιο; Ήταν η λογοτεχνία ένας τρόπος ξεκούρασης;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Ναι, πάντα. Θα ήθελα να φέρω το «νήμα» της συζήτησης από εκεί που ξεκινήσαμε, στον Μπαλζάκ, γιατί τον «ξαναβρήκα» αργότερα, τον κράτησα συντροφιά μου και σκοπεύω και στο μέλλον να διαβάσω αν μπορέσω όλη την «ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΩΜΩΔΙΑ». Έχω διαβάσει αρκετά, αλλά προφανώς όχι όλα τα έργα, είναι περίπου 90. Στο τέλος του πρώτου έτους του Πανεπιστημίου έκανα μαθήματα -όπως πολλοί της γενιάς μου- σε ξένα Πανεπιστήμια. Είχα πάει στην Ντιζόν όπου ένας καταπληκτικός καθηγητής, μας έκανε μια απίστευτη μαρξιστική ανάλυση του έργου του Μπαλζάκ. Όπως ξέρουμε, ο Μπαλζάκ αναλύει με έναν πολ,ύ ιδιαίτερο τρόπο την παρισινή αλλά και γενικότερα την γαλλική κοινωνία και την κοινωνία της επαρχίας. Μου έχουν μείνει αυτές οι αναλύσεις από εκείνο το καλοκαίρι. Στη συνέχεια διάβασα αρκετά από τα έργα του Μπαλζάκ. Κάθε καλοκαίρι είχα και από ένα συντροφιά στις διακοπές. Είναι ένας από τους συγγραφείς που αγαπούσα πολύ. Από τη βιβλιοθήκη του παππού μου διάβαζα τους «ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΥΣ» του Ντοστογέβσκι από τις εκδόσεις ΓΚΟΒΟΣΤΗ που ομολογώ ότι τότε, ως νεαρή μαθήτρια και μετά ως φοιτήτρια, δυσκολεύτηκα να τους παρακολουθήσω. Είναι ένα περίπλοκο έργο, ακόμα και τώρα, για πολλούς. Επίσης, την «ΑΝΝΑ ΚΑΡΕΝΙΝΑ», «ΤΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ». Η βιβλιοθήκη του παππού μου είχε μερικά κλασικά έργα, γι’ αυτό λατρεύω την κλασική λογοτεχνία. Οι Ρώσοι συγγραφείς ήταν σε μεταφράσεις του Άρη Αλεξάνδρου. Αυτά θυμάμαι από εκείνη την περίοδο. Σιγά σιγά προχωρούσε κανείς σε διαβάσματα από πολύ ενδιαφέροντες συγγραφείς.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΣΤΡΑΤΟΣ: Υπάρχουν κάποια βιβλία που τα συνδέσατε με κάποιες σημαντικές στιγμές της ζωής σας;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Επειδή είχα πάντα συντροφιά ένα βιβλίο, δεν τα έχω απομονώσει έτσι ώστε να τα συνδέσω με συγκεκριμένες στιγμές.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΑΠΠΑΣ: Η καθημερινότητα ανώτατων θέσεων στο Συμβούλιο της Επικρατείας επέβαλε από ό,τι καταλαβαίνω δύο ειδών αναγνώσεις, μία για όλες τις κρίσιμες υποθέσεις στις οποίες συμμετείχατε και μία fictional, λογοτεχνική κλπ. Προσπαθώντας να φανταστώ τον αναγνωστικό κόσμο της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, ισορροπούσε ακόμα και στην καθημερινότητα ανάμεσα σε αυτά τα δύο ή υπήρχαν ζώνες σαββατοκύριακου και διακοπών;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Η αλήθεια είναι ότι λόγω της οικογένειας, των μεγάλων ευθυνών που έχει παράλληλα κάποιος αλλά και της δουλειάς του δικαστή, η οποία είναι πολύ απαιτητική αν θέλεις να την κάνεις καλά καθώς είναι πάρα πολύς ο όγκος της δουλειάς και μεγάλη η ευθύνη, δεν κατάφερνα εύκολα να βρω χρόνο. Υπάρχει και η κόπωση. Διάβαζα κυρίως στις διακοπές. Η χαρά στις διακοπές ήταν να πηγαίνει κάποιος στο βιβλιοπωλείο και να παίρνει μια στοίβα από βιβλία που ήξερε ότι θα τον συντροφεύουν στην καθημερινότητα των διακοπών, όσες μέρες κι αν ήταν αυτές. Ήμουν φανατική οπαδός της λογοτεχνίας. Διάβαζα και ποίηση. Πλέον και αυτά έχουν περιοριστεί, γιατί έχουμε περάσει σε άλλα ενδιαφέροντα.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΑΠΠΑΣ: Παρόλα αυτά, μιας και το αναφέρατε, είναι πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι γράψατε ένα κείμενο με αφορμή την επέτειο των 50 χρόνων από τον θάνατο του Γιώργου Σεφέρη και είχατε αναρτήσει και ένα μικρό κομμάτι από το «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ» του Μιχάλη Γκανά, από τα «ΓΥΑΛΙΝΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ». Καταλαβαίνω ότι έστω σε ορισμένες φάσεις της ζωής σας, υπάρχουν αγαπημένοι ποιητές και αγαπημένα ποιήματα στα οποία επιστρέφετε.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Ναι. Η αλήθεια είναι ότι η ποίηση- έχω ακούσει και από άλλους ότι μεγαλώνοντας στρέφονται στην ποίηση- είναι πιο ελλειπτική, αλλά καλύπτει περισσότερες ανάγκες. Για παράδειγμα, έχω συνδέσει τον Λειβαδίτη με στιγμές που μου κράτησε συντροφιά σε δύσκολες περιόδους, σε εποχές που ενδεχομένως δεν ήμουν τόσο ευτυχής ή χαλαρή. Επίσης, αγαπώ πάρα πολύ τον Γκανά. Πιο εύκολα επιστρέφεις στην ποίηση παρά ξαναδιαβάζεις ένα κλασικό μυθιστόρημα, όσο και αν το έχεις αγαπήσει. Επειδή η ποίηση έχει αυτή τη μορφή, αυτή τη φόρμα, μπορείς πολύ πιο εύκολα να επιστρέφεις σε αυτήν. Μου αρέσει ο Λειβαδίτης και ο Αναγνωστάκης. Με συγκινούσαν και οι Θεσσαλονικείς ποιητές, όπως και ο Χριστιανόπουλος που είναι πολύ ιδιαίτερος. Ο Χριστιανόπουλος είχε αυτό το θέμα της ταυτότητάς του που περνούσε πάντα στην ποίησή του. Ταυτόχρονα, αγαπούσε πάρα πολύ την πόλη, με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο και τις γάτες στις οποίες είχαμε κοινή αγάπη. Τον έχω συντροφιά τον Χριστιανόπουλο. Ο Λειβαδίτης, όμως, είναι από τους πολύ αγαπημένους μου. Υπάρχουν στίχοι του που με συγκινούν πάρα πολύ. Είχε αυτή την ευαισθησία, την αγάπη, την αλληλεγγύη. Επειδή είχε και τις αριστερές του καταβολές, έβγαζε μερικές φορές τον πόνο της ήττας στην ποίησή του, γεγονός το οποίο τον έκανε πολύ ανθρώπινο και συγκινητικό. Με συγκινεί. Δεν παύω να επανέρχομαι στον Λειβαδίτη.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΑΠΠΑΣ: Έρχεται κάποιος στίχος από όλους στο μυαλό σας;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Μερικούς στίχους του που θυμάμαι είναι «γι’ αυτό και μέσα σε κάθε ζωή υπάρχει πάντα κάτι πιο βαθύ από τον εαυτό της, η ζωή των άλλων». Επίσης, κάτι που μου είχε κάνει εντύπωση όταν το πρωτοδιάβασα είναι: «το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι, τους συγχωρώ έναν έναν όλους». Ομολογώ ότι με είχε εντυπωσιάσει ιδιαίτερα. Είχε την ταπεινότητα, την αλληλεγγύη και ό,τι άλλο διέθετε ως άνθρωπος. Ήταν μια εξαιρετική φυσιογνωμία. Και βεβαίως, στο σχολείο είχαμε περάσει από τους κλασικούς, τον Σεφέρη, τον Καβάφη και φυσικά τον Ελύτη. Τα διδαχτήκαμε, τα αγαπήσαμε, επανερχόμαστε σε αυτά. Ο Σεφέρης είναι καταπληκτικός, πολύ σημαντικός.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΑΠΠΑΣ: Χαίρομαι που τον ανακαλύπτετε διαρκώς και στο ημερολογιακό και στο ποιητικό του έργο, οπότε θεωρώ ότι ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η συμβολή σας και σε αυτά τα αφιερώματα που είδαμε πέρυσι .
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Χαίρομαι αν από τη θέση στην οποία βρίσκομαι σήμερα μπορώ να βοηθήσω στο να αναδειχτούν κάποια πράγματα.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΣΤΡΑΤΟΣ: Υπάρχουν κάποια αναγνωστικά απωθημένα, βιβλία που συνεχώς αναβάλατε την ανάγνωσή τους λόγω πίεσης χρόνου;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Θα έλεγα πολλά, γιατί τώρα πια ο χρόνος είναι ακόμη λιγότερος και έχω αναγκαστεί να στραφώ λίγο περισσότερο σε κείμενα διπλωματών, διεθνών σχέσεων και άλλα, πιο ειδικού ενδιαφέροντος. Ένα βιβλίο που δυσκολεύτηκα να προσεγγίσω είναι ο «ΟΔΥΣΣΕΑΣ» του Τζόυς και το έχω αφήσει για το μέλλον. Σκέφτομαι ότι οι Ιρλανδοί διάλεξαν να έχουν ως εθνική τους μέρα τη μέρα της πρώτης κυκλοφορίας ενός βιβλίου. Αυτό είναι συγκλονιστικό και πολύ σημαντικό. Δείχνει κάτι γι’ αυτόν τον λαό. Επίσης, κάτι που διάβασα και πάλι στο πλαίσιο του Γαλλικού Ινστιτούτου είναι ο Προυστ, τον οποίο μετέφρασε καταπληκτικά ο Παύλος Ζάννας μέσα από τη φυλακή. Στο Γαλλικό Ινστιτούτο είχαμε διδαχτεί έναν τόμο, το «ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΣΟΥΑΝ». Είναι και αυτός πάρα πολύ αναλυτικός, αλλά είναι πολύ ενδιαφέρων ο τρόπος που γράφει ο Προυστ. Υπάρχουν οι τόμοι στο σπίτι από τις εκδόσεις «ΗΡΙΔΑΝΟΣ» και έχω αφήσει να τους διαβάσω μελλοντικά. Και όπως σας προανέφερα, λατρεύω τον Μπαλζάκ και σκοπεύω να τον ξαναδιαβάσω στο μέλλον, όταν θα έχω περισσότερο χρόνο.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΑΠΠΑΣ: Καταλαβαίνω ότι γαλλικά διαβάζετε και από το πρωτότυπο. Πηγαίνοντας στη σύγχρονη παραγωγή, είχατε αναρτήσει μια φράση από τη Γιουρσενάρ. Φεύγοντας από τους κλασικούς και πηγαίνοντας στους πιο σύγχρονους κλασικούς ή στους εντελώς σύγχρονους, υπάρχουν κάποιες ανακαλύψεις των τελευταίων χρόνων ή δεκαετιών που να λέτε «αυτός ή αυτή η συγγραφέας με ενδιέφεραν πάρα πολύ»;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Των τελευταίων δεκαετιών, ναι. Όχι πολύ πρόσφατα. Αγαπούσα και αγαπώ τις δύο Μαργκερίτ, τη Γιουρσενάρ και την Ντυράς. Και τις δύο. Η φράση που αναφέρετε είναι από τα «ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΔΡΙΑΝΟΥ», έτσι δεν είναι; Αλλά και η Ντυράς που είναι τελείως διαφορετική, μου αρέσει πολύ, είναι πολύ κινηματογραφική σαν συγγραφέας. Γι’ αυτό, άλλωστε, γυρίστηκαν και ταινίες βασισμένες σε έργα της. Από εκεί και πέρα, από τους πιο σύγχρονους, μου αρέσει ο Μουρακάμι, ο οποίος είναι σχεδόν κλασικός πια γιατί τον αγαπούν όλοι και έχει έναν πολύ ωραίο τρόπο γραφής.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΣΤΡΑΤΟΣ: Μας έκανε εντύπωση πρόσφατα η αναφορά σας στα τελευταία βιβλία της Σοφίας Νικολαϊδου, του Σταύρου Ζουμπουλάκη, στην αυτοβιογραφία του Γιάννη Μπουτάρη το «60 ΧΡΟΝΙΑ ΤΡΥΓΟΣ». Παρακολουθείτε τη σύγχρονη ελληνική γραφή;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Κατάφερα να πάω στο βιβλιοπωλείο «ΕΠΙ ΛΕΞΕΙ» στις γιορτές, σε μια έξοδο με συνεργάτες, όπως πηγαίνουμε πάντα τις παραμονές των γιορτών για το καλό. Δεν έχω τον χρόνο πια δυστυχώς να πηγαίνω σε βιβλιοπωλεία. Βέβαια, μου στέλνουν πάρα πολλά βιβλία και γι’ αυτό προσπαθώ να παρακολουθώ και τη σύγχρονη γραφή. Μου αρέσει πάρα πολύ ο τρόπος που γράφει ο Ζουμπουλάκης. Από τους Έλληνες πεζογράφους ήταν εξαιρετική η σειρά της «ΕΣΤΙΑΣ». Εκεί διαβάσαμε στα νιάτα μας ίσως όλον τον Καραγάτση, και εγώ όπως και πολλoί άλλοι. Επίσης, τον Μυριβήλη, τον Θεοτοκά, τον Βιζυηνό, αυτοί είναι οι Έλληνες κλασικοί και βέβαια υπάρχουν και οι νεότεροι που μου αρέσουν. Υπάρχουν πολύ σημαντικές γυναίκες, όπως είναι η Ζατέλη, η Μάρω Δούκα, που αγαπώ τα γραπτά τους και προσπαθώ να τα παρακολουθώ όσο γίνεται.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΑΠΠΑΣ: Ταυτόχρονα στη σύγχρονη παραγωγή διαβάζατε βιβλία σύγχρονων καθηγητών και στοχαστών, όπως το βιβλίο του Γιάννη Βούλγαρη για το κράτος, όπως είχατε αναφέρει, ή το ημιαυτοβιογραφικό του Αλεβιζάτου.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Αυτά είναι και ειδικού ενδιαφέροντος, είναι η εξέλιξη της νεότερης ιστορίας. Επίσης, είναι άνθρωποι που τυχαίνει να γνωρίζω και να εκτιμώ και όταν ξέρεις και τον συγγραφέα καταλαβαίνεις καλύτερα και τα κείμενά του. Είναι ακριβώς η νεότερη ιστορία της Ελλάδος μέσα από αυτά τα έργα, οπότε τα παρακολουθώ αρκετά.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΣΤΡΑΤΟΣ: Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης στις συναντήσεις του με τον Στρατή Μπουρνάζο λέει ότι δεν ανήκει στις αρμοδιότητες της λογοτεχνίας να κάνει ηθικότερους τους ανθρώπους. Άλλωστε, έχουμε άφθονα ιστορικά παραδείγματα. Εσείς πιστεύετε ότι η ανάγνωση και η λογοτεχνία μπορούν να μας αλλάξουν;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Ναι, σαφώς. Δεν είναι μύθος ότι και η μουσική και η λογοτεχνία επηρεάζουν. Είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση γιατί, πράγματι, ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου εξαρτάται από πάρα πολλά, από την κληρονομικότητα, από το DNA, από τον τρόπο που μεγαλώνει, από τη θέση του στη κοινωνία. Είναι πάρα πολλά και μπορεί κανείς να πει -και ίσως αυτό να εννοεί ο κ. Ζουμπουλάκης- ότι ένας άνθρωπος που δεν έχει λύσει τα βασικά του βιοτικά προβλήματα δεν μπορεί να επηρεαστεί από τη λογοτεχνία και να βελτιώσει τη θέση του ή να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Αυτό, όμως, είναι σχετικό. Εγώ πιστεύω στη δύναμη του βιβλίου και της λογοτεχνίας, στο τι μηνύματα έχει να περάσει.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΑΠΠΑΣ: Έχω μια πολύ «ρηχή» απορία για τη ζωή μιας Προέδρου της Δημοκρατίας. Αφήνω κατά μέρος τι εισερχόμενα υπάρχουν στο Προεδρικό Μέγαρο, πώς γεμίζει η βιβλιοθήκη, πώς αλλάζει, αν έχετε κάποια έξτρα αρμοδιότητα στη συλλογή, ή αν διαχειρίζεστε κάποια απλά βιβλία. Σε όλους αυτούς τους ωραίους τόπους που πηγαίνετε, στα ελληνικά νησιά και στις χώρες του εξωτερικού, παίρνετε καμιά φορά πληροφορίες, βιβλία ή τόμους ή ο,τιδήποτε είτε από τους επισήμους είτε από κατοίκους;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Ναι, βέβαια. Άλλωστε, όπως κάνουμε και εμείς στους ξένους επισκέπτες ή στα ταξίδια που πηγαίνουμε, προσφέρουμε βιβλία, συνήθως εκδόσεις που έχουν ιστορικό περιεχόμενο. Φοβερές εκδόσεις προέκυψαν και τώρα με την αφορμή τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Υπήρξαν πάρα πολύ ενδιαφέρουσες εκδόσεις- και όχι μόνο σε βιβλία για την Ιστορία και την Επανάσταση- αλλά γενικότερα.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΣΤΡΑΤΟΣ: Γενικά, πως βλέπετε το σύγχρονο ελληνικό εκδοτικό τοπίο, ίσως και σε σύγκριση με αυτό του εξωτερικού;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Δεν έχω ζήσει από πολύ κοντά την εκδοτική κατάσταση, γιατί η κρίση πρέπει να επηρέασε το τοπίο, αλλά υπάρχουν εξαιρετικές εκδόσεις. Για παράδειγμα, οι εκδόσεις «ΑΓΡΑ» είναι καταπληκτικές, ομοίως εξαιρετικές είναι και οι εκδόσεις του «ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ». Διαβάζω τώρα «ΤΑ ΑΘΗΝΑΪΚΑ» του Παπαδιαμάντη.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΣΤΡΑΤΟΣ: Παρακολουθείτε όλες τις Τέχνες. Πηγαίνετε θέατρο, σινεμά. Μάλιστα μιλήσατε για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου και την αγάπη σας για τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, τον «Νέστορα του ελληνικού δράματος». Η αδυναμία για το θέατρο και το σινεμά υπήρχε από παλιά;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Ναι. Ο πατέρας μου αγαπούσε πολύ το θέατρο και θυμάμαι ότι πρόλαβα να δω τον Χριστόφορο Νέζερ στο Εθνικό στον ρόλο του «Φιλάργυρου». Εκείνη την εποχή πηγαίναμε κυρίως στο Εθνικό Θέατρο. Άλλωστε, δεν υπήρχαν τόσο πολλά θέατρα όσα στην νεότερη Αθήνα. Είδα πολλές παραστάσεις τότε. Είχα δει τον Χορν στον ρόλο του «Ιβάνοφ» και πάλι στο Εθνικό. Ο πατέρας μου αγαπούσε τη Λυρική Σκηνή και το Εθνικό Θέατρο και έτσι σε αυτά πηγαίναμε όταν ήμουν πιο μικρή. Μεγαλώνοντας, ήλπιζα ότι ως Πρόεδρος, θα έχω τη δυνατότητα να πηγαίνω περισσότερο αλλά η πανδημία τα ανέτρεψε. Πάντα παρακολουθούσα θέατρο, τον Λευτέρη Βογιατζή, το Αμόρε του Χουβαρδά. Έχω περάσει και στην κόρη μου αυτή την αγάπη. Στο θέατρο πραγματικά νιώθει κανείς ότι μπορεί να βγει καλύτερος άνθρωπος. Επίσης, η γενιά μου αγαπούσε και αγαπάει πάρα πολύ τον κινηματογράφο. Ωστόσο, η δουλειά και οι υποχρεώσεις δεν αφήνουν χρόνο και δεν μπόρεσα να συνηθίσω και πολύ τα multiplex. Υπάρχει και η δυνατότητα του dvd, μετά άρχισαν οι ταινίες στους υπολογιστές και έτσι δεν πήγαινα στον κινηματογράφο όσο συχνά ήθελα. Φέτος προσπάθησα να πάω μερικές φορές, γιατί λόγω και της πανδημίας ήταν ίσως μια αντίδραση, η ανάγκη τού να κοινωνικοποιείται κάποιος. Οι ταινίες που είδα φέτος μου άρεσαν. Η μία ήταν η ταινία «Η Ζωή Συνεχίζεται» με τον Χοακίν Φινιξ, η οποία μου άρεσε πάρα πολύ. Το «Μπέλφαστ» ήταν εξαιρετικό. Εκείνη που δεν με ενθουσίασε, εντυπωσιάστηκα μεν από την σκηνοθεσία, αλλά όχι συνολικά σαν ταινία ήταν «Η Εξουσία του Σκύλου» της Τζέιν Κάμπιον που κέρδισε και το Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Δεν έχω δει ακόμη το «CODA», αν και είχα δει την πρωτότυπη γαλλική, την «Οικογένεια Μπελιέ».
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΣΤΡΑΤΟΣ: Υπάρχουν κάποιες ταινίες ή σκηνοθέτες που σας επηρέασαν, που σας καθόρισαν, που αγαπήσατε;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Αγαπούσα πάρα πολύ τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Εκείνα τα χρόνια θυμάμαι αφιερώματα και σε θερινούς κινηματογράφους, τον Τρυφώ, τον Γκοντάρ, το «Πέρσι στο Μαρίενμπαντ» του Αλέν Ρενέ. Μου άρεσε και μου αρέσει πάρα πολύ ο Κουροσάβα. Επίσης, ο ‘Οζου. Το «Ταξίδι στο Τόκιο» είναι ίσως η μόνη ταινία ασιατικού κινηματογράφου που έχω δει 4-5 φορές. Τη λατρεύω αυτήν την ταινία, με συγκινεί ιδιαίτερα ο τρόπος που παρουσιάζει την κοινωνία της Ιαπωνίας. Αγαπώ όμως και τον αμερικάνικο κινηματογράφο, ιδίως της δεκαετίας του ’70. Δεν είμαι για παράδειγμα πολύ φανατική με τη Marvel. Παλαιότερα, μια από τις ταινίες που είχα δει και μου άρεσε πολύ ήταν η «Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ».
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΣΤΡΑΤΟΣ: Κεφάλαιο εικαστικές τέχνες; Μουσική;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Μου αρέσει πολύ η μουσική για τον κινηματογράφο, οι ταινίες του Γούντι Άλεν, ο Μπέργκμαν για τον οποίο ο Γούντι Άλεν έχει πει ότι τον θεωρεί τον μέγιστο. ‘Όλα αυτά τα βλέπαμε τότε σε Φεστιβάλ στην ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ, στο STUDIO.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΣΤΡΑΤΟΣ: Εικαστικές Τέχνες;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Πήγαινα αρκετά και σε εκθέσεις και πηγαίνω και τώρα, όσο μπορώ. Πρόσφατα, εγκαινιάστηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση για τον Εγγονόπουλο. Μου άρεσε πάντα και η ζωγραφική.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΑΠΠΑΣ: Τις προάλλες, πήγατε και στην Όπερα και μάλιστα σε πειραματική, ελληνικού τύπου διασκευή, στα «Φτηνά Τσιγάρα».
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Πάντα πήγαινα στην όπερα. Όπως σας προανέφερα, ο πατέρας μου πήγαινε και στο Εθνικό Θέατρο και στη Λυρική Σκηνή. Όταν ήμουν μικρή, ομολογώ ότι έβλεπα λίγο βαρυγκομώντας και τον «Ριγκολέττο» και την «Τόσκα». Είχα δει κάποιο καλοκαίρι και την «Αΐντα» στην Αρένα της Βερόνα και ήταν μια πολύ εντυπωσιακή παράσταση. Πλέον μου αρέσει πάρα πολύ η όπερα και σαν άκουσμα αλλά και να την βλέπω. Είναι εξαιρετική συντροφιά, ιδίως ο Πουτσίνι.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΑΠΠΑΣ: Ενδιαφέρουσα προσθήκη. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε την κλασική ερώτηση τι έχετε στα υπόψιν σας αυτόν τον καιρό για διάβασμα, αν υπάρχει κάποια μικρή λίστα για το καλοκαίρι; Αναφέρατε τον Μαζάουερ, μείζονα βιβλία για την Επανάσταση τα οποία βγήκαν στα τέλη του 2021 και συνεχίζουν.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Διάβασα αρκετά κομμάτια από τον τελευταίο Μαζάουερ, αλλά βγαίνουν συνεχώς νέα βιβλία. Αυτό που θέλω να διαβάσω είναι «Η ΕΝΔΟΞΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» του Χατζή. Διαβάζω τώρα ένα πολύ συμπαθητικό βιβλίο, το οποίο μου πρόσφεραν, «Ο ΦΙΛΟΣ» της Σίγκριντ Νιούνεζ από τις εκδόσεις GUTENBERG και έχω δίπλα μου «ΤΑ ΑΘΗΝΑΪΚΑ» του Παπαδιαμάντη που είναι απόλυτα συνδεδεμένος με το Πάσχα και προσφέρει συγκίνηση. Επίσης, είδα μια πολύ καλή έκδοση από το ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ με έργα του Μολιέρου και το «ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ» σε μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη που έχουν πολύ ενδιαφέρον, αλλά και το «ΖΗΤΗΜΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΖΩΗΣ» του Γιάλομ. Αυτά τα έχω στο πλάι και περιμένω την ευκαιρία για να τα διαβάσω. Επίσης, το «ΛΥΚΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΛΥΚΟΥΣ» του Φάλαντα για τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Επειδή διαβάζω πολλά απαιτητικά κείμενα από τον διπλωματικό χώρο, στη λογοτεχνία θέλω λίγο να ξεφεύγω, όσο μπορώ.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΣΤΡΑΤΟΣ: Στις 2 Απριλίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου και στις 23 Απριλίου η Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου. Τον Απρίλιο, το βιβλίο έχει την τιμητική του. Ένα μήνυμα που θα θέλατε να δώσετε γι’ αυτές τις δύο μέρες;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Νομίζω το έχω ήδη αναφέρει. Είναι πολύ σημαντικό που υπάρχει Ημέρα Παιδικού Βιβλίου και χαίρομαι που υπάρχει τόσος πλούτος στις παιδικές εκδόσεις. Είναι πολύ σημαντικό να μαθαίνουμε από πολύ μικροί να έχουμε πάντα ένα βιβλίο δίπλα μας γιατί το βιβλίο είναι ο καλύτερος σύντροφος, δεν θα σε προδώσει ποτέ, δεν θα σε αφήσει ποτέ, δεν μπορείς να συγκρουστείς μαζί του, δεν έχεις τίποτα να μοιράσεις, έχεις μόνο να πάρεις. Και αν δεν σε καλύπτει, το αφήνεις και πιάνεις κάτι άλλο. Είναι ο πιο σίγουρος φίλος.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΣΤΡΑΤΟΣ: Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να ενισχύσουμε και να προωθήσουμε την ανάγνωση στις μικρές ηλικίες -και όχι μόνο- που λόγω της τεχνολογίας, ακόμα και η αίσθηση του χαρτιού είναι ίσως ανοίκεια;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Και οι γονείς και το σχολείο μπορούν να παίξουν ρόλο παράλληλα, γιατί κανείς δεν μπορεί να πολεμήσει την εξέλιξη. Δεν θα υποχωρήσει ποτέ το smartphone και το iPad και ο,τιδήποτε καλώς είναι εκεί που είναι, αλλά παράλληλα να μην ξεχνάμε και το χαρτί. Προσωπικά, θέλω να κρατάω το βιβλίο στο χέρι μου, έναν χάρτινο τόμο και να τον έχω δίπλα μου, να χαίρομαι και μόνο που τον βλέπω. Ακόμα και αν δεν προλάβω να τον ανοίξω να είναι πάντα δίπλα μου στο κομοδίνο. Επομένως, θα μπορούσαν να μάθουν και τα παιδιά έτσι. Για παράδειγμα, η κόρη μου με έβλεπε από πολύ μικρή να κρατώ ένα βιβλίο στο χέρι, οπότε και εκείνη ήθελε να έχει τα δικά της βιβλία. Το έμαθε και δεν το εγκατέλειψε ποτέ. Άρα, αν κάποιος το μάθει από παιδί, πιστεύω ότι δεν θα το αφήσει ποτέ γιατί καταλαβαίνει πόσο ζωογόνος είναι η ανάγνωση, πόσο τον στηρίζει.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΣΤΡΑΤΟΣ: Να κλείσουμε με μια δήλωση γι’ αυτό που βιώνουμε σήμερα;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Εννοείτε τον πόλεμο, την εισβολή στην Ουκρανία. ‘Ημουν στην Πορτογαλία και στις συναντήσεις μου με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρόεδρο της Βουλής είχαμε όλοι μια κοινή ευχή, να τελειώσει όσο γίνεται νωρίτερα γιατί είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει στη μεγάλη γειτονιά της Ευρώπης και πώς ένας ευρωπαϊκός λαός μετατρέπεται σε πρόσφυγα. Να τελειώσει για τους ίδιους πρώτα απ’ όλα, αλλά και για όλους εμάς. Να τελειώσει όσο γίνεται νωρίτερα, πιο άμεσα. Η κατάσταση είναι απογοητευτική. Να μπορέσουμε να συνεχίσουμε αντιμετωπίζοντας τις προκλήσεις του καιρού που δεν είναι λίγες. Είναι η κλιματική αλλαγή, η οικονομική κρίση, η πανδημία. Είναι τόσα πολλά αυτά που έχουμε να χειριστούμε. Το τελευταίο που έλειπε ήταν ένας πόλεμος και μάλιστα στην Ευρώπη. Και χαίρομαι που βλέπω ότι αντιστεκόμαστε και κρατάμε και ας ευχηθούμε να μπορέσουμε να πάμε όσο γίνεται καλύτερα.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΑΠΠΑΣ: Φυσικά, θα θέλαμε να έχουμε κι άλλο χρόνο να ρωτήσουμε και για γάτες και για άλλα στοιχεία που έχουν καθορίσει τη ζωή σας. Αλλά νομίζω ότι ήταν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, η οποία μας έδειξε και διαστάσεις που ακόμα και αυτά τα πολύ ωραία γραμμένα κείμενα των αναρτήσεων δεν μας είχαν φανερώσει στην ολότητά τους. Οπότε, από τη μεριά μας, να σας ευχαριστήσουμε πραγματικά πάρα πολύ.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΣΤΡΑΤΟΣ: Ήταν πολύ μεγάλη τιμή και χαρά μαζί.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Ευχαριστώ κι εγώ πάρα πολύ. Το χάρηκα γιατί μίλησα για ένα θέμα που αγαπώ, όπως είναι το βιβλίο. Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση.
