«Πες μας πως είμαστε στο Μαϊάμι, σε παρακαλώ…» (σ. 39).
Δώδεκα ιστορίες με κεντρική πρωταγωνίστρια τη γενέτειρα πόλη της συγγραφέως, τη Βερακρούς του Μεξικού. Οι φήμες για περίεργες εμφανίσεις ούφο αναστατώνουν τους κατοίκους, ιδιαίτερα τους ανυποψίαστους και αθώους πιτσιρικάδες, λαϊκά δικαστήρια στήνουν δίκες και λιντσάρουν τους ενόχους, ενώ στοιχειωμένα σπίτια και εξορκισμοί αποτελούν σταθερά σημεία αναφοράς. Η λαμπερή βασίλισσα του καρναβαλιού βρίσκεται ένοχη για τον αποτρόπαιο φόνο των δύο παιδιών της και Δομηνικανοί λαθρομετανάστες αποβιβάζονται σε λάθος λιμάνι αντί για το Μαϊάμι. Και, φυσικά, η ανομία και το χάος βασιλεύουν σε μια περιοχή, η οποία κατακλύζεται από τις εγκληματικές δράσεις του εμπορίου ναρκωτικών.
Με τα μυθιστορήματά της «Η εποχή των τυφώνων» και «Πάρανταϊς», η Φερνάντα Μελτσόρ έχει αναγνωριστεί τα τελευταία χρόνια ως μια από τις πιο καταξιωμένες λογοτεχνικές φωνές παγκοσμίως. Σ’ αυτό το προγενέστερο βιβλίο της συγκεντρώνει αληθινές ιστορίες, γραμμένες από το 2002 ως το 2011 και εμπλουτισμένες με θαρραλέα αφηγηματική πνοή, μαρτυρίες για τη μετατροπή της γενέθλιας πόλης σε ένα ολότελα επικίνδυνο και επισφαλές μέρος. Ο υπόγειος τρόμος, η ανασφάλεια της ανθρώπινης ύπαρξης και προσεκτικές δόσεις πικρού χιούμορ κυριαρχούν στα κείμενα της συλλογής, όπου διαφαίνεται και αναδεικνύεται η ισχυρή πένα και το συγγραφικό ένστικτο της Μελτσόρ.
«Το κέντρο της Βερακρούς είναι γεμάτο φαντάσματα […] Όπως και τόσα άλλα κτήρια στο Ιστορικό Κέντρο του Λιμανιού, το σπίτι όπου ο πατέρας μου έκανε τα πρώτα του βήματα είναι σήμερα ένα ερείπιο γεμάτο μπάζα, που φιλοξενεί μεθύστακες και ψωριάρικα γατιά, φαντάσματα που φυτοζωούν ανάμεσα στα σκουπίδια και τα αγριόχορτα, τρομάζοντας κάπου- κάπου τους καλοκάγαθους ανθρώπους του λιμανιού, όπως έκαναν κάποτε ο Αποκεφαλισμένος Μοναχός, ή οι ψυχές των γυναικών που είχαν βιαστεί μέχρι θανάτου από τους άντρες του πειρατή Λορενσίγιο την περίοδο της αποικιοκρατίας. Φαντάσματα κουρελιάρικα, που είχαν πέσει και κοιμούνται στα γύρω σοκάκια για να ξεσουρώσουν· φαντάσματα με σάρκα, οστά και μαυριδερά πρόσωπα, που κρυφοκοιτάζουν μέσα απ’ τα τρύπια καφασωτά των μπαλκονιών· σκιές που, χάρη στη φιλανθρωπία ή την πονηριά, κατοικούν στα ερείπια πελώριων σπιτιών που χτίστηκαν με άσπρη κοραλλόπετρα και κονίαμα, παλιών αρχοντικών που όταν φυσάει δυνατά γκρεμίζονται, πέφτουν κομμάτια ολόκληρα στα πεζοδρόμια και προξενούν θανάτους, μόνο και μόνο επειδή οι νόμιμοι ιδιοκτήτες τους, κάτι κρεολοί δανδήδες, προτιμούν να βλέπουν την περιουσία τους να καταστρέφεται παρά να δαπανήσουν χρόνο, χρήμα και επιρροή για ν’ αποκαταστήσουν την ιστορική αυτή κληρονομιά (σσ. 45-46)».
Το «Εδώ δεν είναι Μαϊάμι» της Φερνάντα Μελτσόρ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δώμα σε μετάφραση Αγγελικής Βασιλάκου.
Κώστας Μοστράτος
