«Γι’ αυτό είναι σιωπηλό το σύμπαν, μπαμπά. Όλοι κρύβονται. Τουλάχιστον όλοι οι έξυπνοι (σ. 233)».
Ο Θίοντορ, αστροβιολόγος που προσπαθεί να εντοπίσει σημεία ζωής σ’ άλλους πλανήτες, έχει χάσει πρόσφατα τη γυναίκα του και έχει έναν εννιάχρονο γιο, τον Ρόμπιν, στο φάσμα του αυτισμού. Αρνούμενος να δεχτεί φαρμακευτικές και ψυχιατρικές θεραπείες για το παιδί του, καταφεύγει στη βοήθεια της νευροεπιστήμης, χάρη στην οποία ο Ρόμπιν θα συνδεθεί με το εγκεφαλικό αποτύπωμα της μητέρας του. Τα αποτελέσματα στην αρχή θα είναι θαυματουργά, πόσο όμως θα κρατήσουν;
Ο πολυβραβευμένος Αμερικανός συγγραφέας γράφει ένα απόλυτα συγκινητικό μυθιστόρημα για έναν πατέρα και έναν γιο που προσπαθούν να επιβιώσουν σ’ έναν κόσμο που καταρρέει. Η οικολογική καταστροφή είναι προ των πυλών, οι κυβερνήσεις -με σαφείς αναφορές σε σύγχρονες προεδρίες- χρησιμοποιούν μεθόδους δικτατορικών καθεστώτων, η τεχνολογία έχει αλλοιώσει την ανθρώπινη επικοινωνία. Μια αμηχανία κυριαρχεί παντού, με την αρχή του τέλους να είναι ίσως πιο κοντά από ποτέ. Ακόμη και η μοναξιά στο σύμπαν φαντάζει σαν τιμωρία που έχει επιβληθεί στο εγωιστικό ανθρώπινο είδος. Ο Πάουερς χρησιμοποιεί την επιστήμη και τις περιβαλλοντικές ανησυχίες με περισσή ευαισθησία σ’ ένα τρυφερά πικρό μυθιστόρημα που βρέθηκε στη βραχεία λίστα του βραβείου Booker.
«Καθώς έβλεπα την ιατρική να αδυνατεί να βοηθήσει το παιδί μου, επινόησα μια παλαβή θεωρία: ότι η ζωή είναι κάτι που πρέπει να σταματήσουμε να το διορθώνουμε. Ο γιος μου ήταν ένα σύμπαν τσέπης που ποτέ δεν θα κατάφερνα να κατανοήσω. Καθένας από μας είναι ένα πείραμα, και δεν γνωρίζουμε καν ποια είναι τα προσδοκώμενα αποτελέσματα του πειράματος.
Η γυναίκα μου θα ήξερε πώς να μιλήσει στους γιατρούς. Κανείς δεν είναι τέλειος, της άρεσε να λέει. Όμως, ρε φίλε, οι ατέλειές μας είναι πανέμορφες (σσ. 24-25)».
H «Αμηχανία» του Ρίτσαρντ Πάουερς κυκλοφορεί από τη σειρά Aldina των εκδόσεων Gutenberg σε μετάφραση Γιώργου Κυριαζή.
Κώστας Μοστράτος
