«Χτες το βράδυ έμαθα τι σημαίνει πάθος και δεν μπορώ να το συγκρίνω με τίποτα απ’ όσα γνωρίζω (σ. 188)».
Ο διάσημος Ισπανός σκηνοθέτης αφηγείται δώδεκα ιστορίες. Ιστορίες άλλες εμπνευσμένες από την προσωπική ή επαγγελματική του ζωή και άλλες σαν αλλόκοτα παραμύθια. Ο Μιγέλ γεννιέται 25 ετών και σιγά σιγά -ως άλλος Μπέντζαμιν Μπάτον- γυρίζει στη μήτρα της μητέρας του, η ωραία σαλεμένη Ιωάννα ανεβαίνει στον θρόνο της Ισπανίας έχοντας δίπλα τον νεκρό σύζυγό της και βρικόλακες ερωτεύονται σ’ ένα μεσαιωνικό μοναστήρι. Μια γενναία αγάπη δένει τον Ιησού με τον Βαραββά και επηρεάζει αιρετικά τη μετέπειτα πορεία, ενώ ο σκηνοθέτης παραθέτει το διήγημα που ενέπνευσε την ταινία του «Κακή εκπαίδευση», θυμάται τη μητέρα του και το τελευταίο όνειρό της στο νοσοκομείο και μιλάει για τις διαφορές σεναρίου και μυθιστορήματος και το πώς η μυθοπλασία συμπληρώνει καλύτερα την πραγματικότητα.
Ο Αλμοδόβαρ συγκεντρώνει σ’ αυτόν τον τόμο αφηγήσεις γραμμένες κατά τη διάρκεια πολλών ετών, από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 μέχρι σήμερα. Το γνώριμο εκκεντρικό και αναρχικό στιλ του υπάρχει έντονο και εδώ, μαζί με τη λυτρωτική δεξιότητα της αφήγησής του, τη μανία για την εξουσία του ερωτικού πάθους και την απελευθερωτική δύναμη της φαντασίας. Το καυστικό χιούμορ εναλλάσσεται με τη συγκίνηση παντού και ειδικότερα στα τρυφερά σημεία που αποτυπώνεται η μοναξιά του σκηνοθέτη και η αγωνία τού τι σημαίνει να μεγαλώνεις και να βαριέσαι.
«Ίσως να έχει δίκιο η Λεϊλά Σλιμανί στο ότι η δουλειά της και η δική μου απαιτούν πολλές ώρες απομόνωσης, αλλά εμένα μου λείπει πολύ η επαφή με τη ζωή των άλλων, όμως είναι δύσκολο να επιστρέψω στην πρότερη κατάσταση, τότε που ήμουν ένα ον κοινωνικό και είχα περισσότερους ανθρώπους στη ζωή μου, γιατί μεγαλώνοντας παύουν να σου αρέσουν όλα, δεν αρκεί να γνωρίζεις ανθρώπους. Το να σηκώσεις το τηλέφωνο και να τηλεφωνήσεις αδιακρίτως σε φίλους σου δεν αποτελεί πάντα ερέθισμα. Και νομίζω πως αυτό είναι πολύ αρνητικό, κυρίως για κάποιον όπως εγώ, που άντλησα τόσο πολλά από το περιβάλλον μου για να γράψω τα σενάριά μου, από τη μητέρα μου, την παιδική μου ηλικία, τα χρόνια μου στο σχολείο των μοναχών, τα νιάτα μου στη Μαδρίτη, τους δεκάδες φίλους που έβλεπα την εποχή της Movida, τις συζητήσεις που άκουγα, την εκκεντρικότητα κάποιων φίλων, τον πόνο, που επίσης προκάλεσαν οι προσωπικές σχέσεις. Αν ήμουν για κάτι σίγουρος στα νιάτα μου, ήταν πως δεν βαριόμουν ποτέ. Τώρα βαριέμαι. Κι αυτό αποτελεί μια μορφή ήττας (σσ. 202-203)».
Η συλλογή αφηγήσεων «Το τελευταίο όνειρο» του Πέδρο Αλμοδόβαρ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα σε μετάφραση Μαρίας Παλαιολόγου.
Κώστας Μοστράτος
