«Είχε χάσει το πέος, το ερωτικό φυλαχτό, το υποτιμημένο καρτελάκι του ανδρισμού του» (σ. 10).
Ο Γουλιέλμος Σπουτακιέρα είναι 30 ετών, άνεργος και οικονομικά εξαρτημένος από τους γονείς του, με αρκετές σπουδές στο βιογραφικό του χωρίς όμως να πάρει ποτέ κάποιο πτυχίο, εθισμένος στο ψηφιακό πορνό και παρθένος. Μια μέρα ξυπνάει και ανακαλύπτει ότι πλέον το σώμα του έχει μετατραπεί σε γυναικείο. Σοκαρισμένος, προσπαθεί να καταλάβει τι του συμβαίνει. Ολότελα απελπισμένος θα καταφύγει για βοήθεια στην ψυχικά άρρωστη μάνα του, στην οικογενειακή γιατρό, σε μια ψυχολόγο, ακόμη και σε έναν κομπογιαννίτη.
Με αφετηρία μια παράδοξη καφκική μεταμόρφωση, ο νεαρός συγγραφέας Αλμπέρτο Ραβάσιο βάζει στο στόχαστρο την υποκρισία μιας ολόκληρης κοινωνίας, τον κομφορμισμό και τις επιταγές των καιρών μας. Με συνεχή σχόλια για τη σύγχρονη εποχή, την εξάρτηση από την τεχνολογία, τη σύγκρουση των γενεών και τα προβλήματα τού να είσαι νέος σήμερα, ο Ραβάσιο υπογράφει ένα πανέξυπνο, πανούργο έργο με πρόζα πυκνή, καυστική, στυλιζαρισμένη. Ο Σπουτακιέρα -πτυελοδοχείο στα ιταλικά- έχει δεχτεί όλες τις πιέσεις της κοινωνίας στο σώμα του και η παθητική στάση τον έχει κατακλύσει. Τίποτα δεν προμηνύεται να είναι εύκολο γι’ αυτόν, ούτε καν η ριζική μεταμόρφωση.
«Πέρα από τις αποτυχημένες εξετάσεις, ο Σπουτακιέρα άρχιζε να χάνει την εμπιστοσύνη όχι τόσο στον εαυτό του, γιατί κατά βάθος είχε ανέκαθεν την αυτοπεποίθηση ενός καφασιού, αλλά στην ανώτατη εκπαίδευση: εάν επιπλέον, μετά από χρόνια σκολίωσης και εξάρτησης από την καφεΐνη, έπαιρνε πτυχίο, δεν θα αποκτούσε τίποτε περισσότερο απ’ ό,τι ήδη είχε, ήτοι τίποτε απολύτως, και αυτό για δύο λόγους, έναν ειδικό και έναν γενικό.
Πρώτος: η μαζικοποίηση της πανεπιστημιακής εμπειρίας, με ορδές γιων εργατών που ήθελαν να γίνουν μηχανικοί, δεν είχε εκδημοκρατίσει την παιδεία, αλλά αντιθέτως την είχε εκθέσει σε κίνδυνο, μετατρέποντάς την σε πτυχιοπωλείο. Τώρα που όλοι είχαν πτυχίο, αυτό δεν επαρκούσε πια, έπρεπε να ενισχυθεί με ειδικότητες στο εξωτερικό, εκπαιδευτικά ταξίδια, γνώση εξωτικών γλωσσών, όλα προσθήκες που συντελούσαν στο να ξαναμπαίνει από το παράθυρο ό,τι η μαζικοποίηση είχε προσπαθήσει να διώξει από την πόρτα, δηλαδή την εγγενή ταξικότητα στην πανεπιστημιακή εμπειρία.
Το σημερινό πτυχίο ήταν η αντίστοιχη Πέμπτη δημοτικού του λαού των αρχών του εικοστού αιώνα.
Δεύτερος: ακολουθώντας τον καθημερινό δημοσιογραφικομιντιακό πεσιμισμό, η γενιά του Σπουτακιέρα ήταν όχι μόνο χαμένη, αλλά ήταν μια γενιά εκ προοιμίου χαμένη, από τα γεννοφάσκια της κιόλας. Προτού ακόμη γραφτεί στο πανεπιστήμιο, κάποιος ήξερε πως δεν επρόκειτο να βρει δουλειά, γιατί υπήρχε κρίση, και ακόμη προτού βρει δουλειά κάποιος ήξερε πως δεν θα ήταν μόνιμη, γιατί υπήρχε κρίση, και ακόμη και αν ήταν μόνιμη δεν θα έβγαινε ποτέ στη σύνταξη, γιατί υπήρχε κρίση: το μοναδικό πράγμα που δεν ήταν σε κρίση ήταν η ίδια η κρίση (σσ. 25-26)».
«Η σεξουαλική ζωή του Γουλιέλμου Σπουτακιέρα» του Αλμπέρτο Ραβάσιο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οκτάνα σε μετάφραση Κωνσταντίνας Γερ. Ευαγγέλου.
Κώστας Μοστράτος
