Του Βασίλη Πάικου
Είναι το ερώτημα που απασχολεί τους πάντες. Φίλους και αντιπάλους του σημερινού Πρωθυπουργού, περισσότερο και εντονότερα, φυσικά, τους φίλους του. Γιατί ο Μητσοτάκης τους ανέχεται; Όλους εκείνους που, καθημερινά, τον εκθέτουν. Όλους εκείνους που, με την στάση τους, αλλοιώνουν την φυσιογνωμία που ο ίδιος προβάλει για τον εαυτό του και για το κόμμα του. Γιατί, στην τελική, επιμένει να «τους χρεώνεται»;
Το φαινόμενο έχει ενταθεί τελευταία, προσλαμβάνοντας διαστάσεις πολιτικού σκανδάλου. Με άξονα το προσφυγικό-μεταναστευτικό κατά κύριο λόγο. Και αφορά στα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη τα προερχόμενα από τον ΛΑΟΣ. Αλλά που, στο πλαίσιο του εσωκομματικού ανταγωνισμού, «ενδημεί» σε όλο και ευρύτερη κομματική κλίμακα. Και διαρκώς επεκτείνεται. Θεωρείται, βλέπετε, πως είναι «πιασάρικη» πολιτικά και –προπάντων- εκλογικά, η περί ης ο λόγος πολιτική στάση. Πολύ περισσότερο που ο αρχηγός δεν εννοεί επ’ ουδενί να την αναχαιτίσει. «Όσο δεξιότερα τόσο καλύτερα» είχε πει, στην δεκαετία του 1960, ο στρατηγός Καρδαμάκης. Ε λοιπόν σήμερα ο Καρδαμάκης είναι κατά πολύ ξεπερασμένος. «Όσο ακροδεξιότερα τόσο καλύτερα» για τα σημερινά νεοδημοκρατικά ήθη. Κόντρα, εντελώς κόντρα στην παραταξιακή λογική του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Γεωργίου Ράλλη, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Κώστα Καραμανλή. Σε ευθεία γραμμή πάντως προς την λογική που εισήγαγε στη ΝΔ ο Αντώνης Σαμαράς…
Ε λοιπόν φαίνεται πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης «βολεύεται» μ’ αυτήν τη νέα κομματική (και κυβερνητική πλέον) πραγματικότητα. Εκτιμώντας πως ο ακροδεξιός λόγος που εκφέρεται από σειρά στελεχών του, βρίσκει έρεισμα σε μεγάλη, ίσως και πολύ μεγάλη μερίδα του ακροατηρίου του. Εκτιμά δε επί πλέον πως «συγκρατείται» έτσι το τμήμα εκείνο των ψηφοφόρων του που, σε διαφορετική περίπτωση, θα αναζητούσε άλλες, ακόμη δεξιότερες κομματικές επιλογές.
Τι γίνεται όμως με τους άλλους; Εκείνους τους μη καθαρόαιμους δεξιούς, ανάμεσά τους και πολλοί αυτοπροσδιοριζόμενοι ως κεντρώοι ή ακόμη και κεντροαριστεροί, που στήριξαν Μητσοτάκη. Οι οποίοι, αν το προσέξατε, ποτέ δεν σου λένε «ψήφισα ΝΔ» αλλά «ψήφισα Μητσοτάκη». Ότι, ας πούμε, ενώ η ΝΔ «τους λερώνει», ο Μητσοτάκης είναι κάτι άλλο, διαφορετικό, καλύτερο, προοδευτικότερο ίσως. Κάνοντας, προφανώς, πως δεν καταλαβαίνουν ότι, διά του Μητσοτάκη, στην πραγματικότητα επιλέγουν Σαμαρά, Βορίδη, Γεωργιάδη, Πλεύρη, Μπογδάνο, κι όλα τ’ άλλα (τα πολλά…) ομοειδή ακροδεξιά μπουμπούκια.
Τι γίνεται λοιπόν μ’ όλους αυτούς τους κεντρο-δεξιο-αριστερούς; Αυτούς οι οποίοι εν τέλει του έδωσαν τη νίκη και του εξασφάλισαν την αυτοδυναμία. Στη βάση, προπάντων, των αντι-ΣΥΡΙΖΑ εμμονών τους. Αισθάνονται ακόμη άνετα με την επιλογή τους; Περιμένουν άραγε ακόμη από τον Μητσοτάκη να επιδείξει κάπου, οπουδήποτε, στην κυβερνητική πράξη πάντως, το κεντροδεξιό ή το φιλελεύθερο προφίλ του; Αν όντως περιμένουν (όσοι τέλος πάντων ακόμη περιμένουν), μάλλον τζάμπα περιμένουν.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι δέσμιος, πολιτικός όμηρος στην πραγματικότητα, της –με δική του ευθύνη-πανίσχυρης ακροδεξιάς «συνιστώσας» του κόμματός του. Και έτσι θα παραμείνει. Και είναι επίσης δέσμιος (και όμηρος) των ακραία νεοφιλελεύθερων ιδεοληψιών του. Όσο και της εθνικιστικής από τη μια, ξενοφοβικής από την άλλη υστερίας που καλλιέργησε ή που επέτρεψε να καλλιεργηθεί όλο το προηγούμενο διάστημα. Και που διαπερνά πλέον σχεδόν στο σύνολό του το μεσαίο στελεχικό δυναμικό της παράταξής του. Οπότε ναι, όσοι περιμένουν κάτι άλλο από την Κυβέρνηση Μητσοτάκη, κάτι διαφορετικό, κάτι πιο φιλελεύθερο, κάτι πιο κεντροδεξιό ας πούμε, μάλλον τζάμπα περιμένουν…
