Χρειάστηκαν έξι χρόνια αντοχής σε δυσκολίες και απρόοπτα, καθημερινής αναζήτησης των πρωταγωνιστών, ατελείωτες ώρες δουλειάς, εκατομμύρια πλάνα και κοπιώδες μοντάζ προκειμένου να ολοκληρωθεί μια ταινία-ντοκυμαντέρ για τις διαδρομές και τις σχέσεις ανθρώπων και ζώων στην Αθήνα.
Είναι η νέα ταινία της Αγγελική Αντωνίου «Οι άγνωστοι Αθηναίοι» που καταπιάνεται με το θέμα των αδέσποτων σκυλιών, αλλά και των ανθρώπων που τα φρόντισαν και βγαίνει από αύριο Πέμπτη σε 17 ανοικτές και κλειστές κινηματογραφικές αίθουσες.
Ενα πορτρέτο της πόλης και των διαφορετικών προσώπων της, σε μουσική του Σεραφείμ Γιαννακόπουλου (ντράμερ των Planet of Zeus)
«Εχει συγκίνηση και εκπλήξεις, όπως η ζωή μας. Τίποτα πλέον δεν είναι μονοδιάστατο αυτή την εποχή, όλα αδέσποτα, μετέωρα. Από συναισθήματα μέχρι τετράποδα» λέει η ίδια στον Αθήνα 9.84 και τη Μαργαρίτα Μυτιληναίου. «Είναι η αποκάλυψη του κέντρου της Αθήνας μέσα από τις περιπλανήσεις των σκύλων, τις συναντήσεις τους με τους ανθρώπους, αλλά και τις προτιμήσεις τους.»
-Δηλαδή;
«Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς που πηγαίνουν τα αδέσποτα, διαθέτουν εξαιρετικό γούστο. Συχνάζουν σε πεντάστερα ξενοδοχεία, όπως ο Γλύκας που επί 12 χρόνια ήταν η μασκώτ της Μεγάλης Βρετανίας. Μια κυρία μάλιστα έφτασε να μου πει ότι …είναι ωραία η πολυτέλεια, αλλά εγώ και το παιδί μου ερχόμαστε γι αυτόν.
Αλλα πάλι προτιμούν τους Ευζώνους ή την πολύ δυνατή μουσική. Υπάρχουν και κάποια που είναι ροκ. Οπως ο Μάρκος, ακόλουθος μιας μπάντας που έπαιζε τον Μπάμπη τον Φλου του Παύλου Σιδηρόπουλου. Ακόμη, υπάρχουν σκυλιά που είναι φίλοι και το πρωί συναντιούνται στην Αμαλίας, ενώ τα βράδια σουλατσάρουν στα μπαράκια της Αθήνας.
Ο Θρύλος, είναι το αιωνόβιο σκυλί της ταινίας που είχε φτάσει 20 χρόνων και ζούσε μεταξύ Συντάγματος και οδού Ερμού φορώντας μια κονκάρδα του Ολυμπιακού. Χρωστά το όνομά του στο κόκκινο τρίχωμά του και ήταν το πιο ήσυχο ζωντανό που συνάντησα. Μάλιστα, όποτε έχανε ο Παναναθηναικός, τον κλωτσούσαν ανεγκέφαλοι οπαδοί που τύχαινε να περνούν από εκεί. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μου αποκάλυψαν τα σκυλιά… Γεννήθηκα, μεγάλωσα και σπούδασα στην Αθήνα, αλλά την έμαθα από τα αδέσποτα.»
-Υπάρχουν και σκυλιά με αρχαιολογικά ενδιαφέροντα ;
«Bεβαίως, ίσως γιατί στους αρχαιολογικούς χώρους αισθάνονται περισσότερο προστατευμένα. Τα συνάντησα στην Ακρόπολη και γύρω από το Μοναστηράκι, όπου φιλοξενούνται με κάποιο τρόπο…»
Παράλληλα με τις ιστορίες των αδέσποτων όμως η ταινία μιλά και για τους ανθρώπους. Εκείνους που τα προσέγγισαν, τα αγάπησαν και τα φρόντισαν, αποκτώντας στενή σχέση μαζί τους.
«Η συμβιωτική σχέση ανθρώπων και αδέσποτων μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Κάποιοι είναι αθόρυβοι προστάτες τους. Οπως ο Αχιλλέας και ο Αδάμ που τα φροντίζουν για 30 χρόνια και πάσχισα να μου ανοιχτούν στη διάρκεια των κινηματογραφήσεων. Πέρασε πολύς χρόνος για να αποκτήσω την εμπιστοσύνη τους» λέει η σκηνοθέτης
-Και οι δυσκολίες
«Η ανεξάντλητη υπομονή που έπρεπε να αναπτύξω για να καταγράψω καθημερινές τους στιγμές, κάθε στιγμή της ημέρας .
Κατέβαινα μεσάνυχτα, μέσα στα σκοτάδια στο κέντρο και επέστρεφα πολύ συχνά άπραγη διότι τα αδέσποτα δεν σου δίνουν ραντεβού να τα συναντήσεις. Είχα υποστεί επιθέσεις και προσβολές. Συνάντησα ακόμη επίδοξους κλέφτες, τοξικομανείς και περίεργους περαστικούς που έμπαιναν στα πλάνα»
