«Τελικά το πιο μεγάλο λάθος ίσως να είναι ο ίδιος ο άνθρωπος (σ. 54)».
Η θάλασσα καταπίνει την ξηρά, ο πολιτισμός κι ό,τι μέχρι πρότινος γνωρίζαμε καταρρέουν από τη μία στιγμή στην άλλη. Ένας επιζών με τη βάρκα του, την «Κιβωτό», περιφέρεται μόνος του παρέα με έναν σκύλο, τον Παρασκευά, σ’ έναν απέραντο ωκεανό, γεμάτο από λείψανα νεκρών και ελάχιστα απομεινάρια του χαμένου παρελθόντος. Αφηγητής- ιστορητής στο επάγγελμα, ανακαλεί γνώριμες αφηγήσεις, απαγγέλλει το δικό του Σύμβολο της Πίστεως και προσπαθεί να αποφύγει τους κινδύνους από άλλους επιζώντες ή θρασείς τουρίστες από τον Βορρά. Μόνος θα ξεκινήσει την Ιστορία από το μηδέν ξανά.
Μετά από πολύ διαφορετικές θεματικές στα τελευταία του μυθιστορήματα, τα «Έξοδα νοσηλείας» και το «Χιόνι των Αγράφων», ο Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης στη νέα του νουβέλα αφουγκράζεται τις απειλές του μέλλοντος, τη συνεχή βαρβαρότητα και την περιβαλλοντική καταστροφή για να αφηγηθεί μια ιστορία επιβίωσης. Μετά από αιώνες πολέμων, βίας και κακομεταχείρισης απέναντι στη Φύση, ο όλεθρος είναι επικίνδυνα δίπλα μας. Το παλιό εξαφανίζεται και το χρονόμετρο θα ρυθμιστεί από την αρχή με τα ίδια λάθη να επαναλαμβάνονται ίσως στο διηνεκές.
«Τρέμω στην ιδέα ότι θα ξυπνήσω ένα πρωί και δεν θα υπάρχει ούτε μια πλαστική σακούλα να μου θυμίζει το χέρι του ανθρώπου που την κράταγε, τα ψώνια που έκανε από το σουπερμάρκετ, την επιστροφή στο σπίτι, την τακτοποίηση των ειδών στο ψυγείο και στα ντουλάπια, την ετοιμασία του μεσημεριανού φαγητού, την κούπα με τον απογευματινό καφέ, το άλλο σώμα που χάιδεψε –όλα αυτά, εν πάση περιπτώσει, που με κάνουν να θυμάμαι ακόμη ότι είμαι άνθρωπος, ένα έμβιο ον με νόηση που στέκεται στα δυο του πόδια κι όχι ένα ψάρι που ξεβράστηκε από τον φυσικό νόμο της εξέλιξης στη στεριά για κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια για να επιστρέψει πάλι στο νερό (σσ. 55-56)».
Ο «Νώε» του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κίχλη.
Κώστας Μοστράτος
