Σε μια εποχή που ενδεχομένως να φοβόμαστε το συναίσθημα, στο θέατρο «Άνεσις» παρουσιάζεται μια τρυφερή ιστορία αγάπης που μας βοηθάει να αντιληφθούμε ότι όλοι είμαστε ίδιοι, έχουμε τις ίδιες επιθυμίες, τις ίδιες ανάγκες, τα ίδια όνειρα.
Πρόκειται για το ομώνυμο γαλλικό θεατρικό έργο «Μια ιστορία αγάπης » (Une histoire d’ amour), βραβευμένο με 4 βραβεία Molière, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα.
Η Τασούλα Επτακοίλη, συνάντησε στον ραδιοφωνικό αέρα του Αθήνα 9.84 την ηθοποιό Βίκυ Βολιώτη που πρωταγωνιστεί στην παράσταση μαζί με την Ευδοκία Ρουμελιώτη και συζήτησαν για τα ζητήματα που αναδύονται από αυτή, που συζητούνται ευρέως στον δημόσιο λόγο και απασχολούν, όπως η απόκτηση παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια.
Το έργο εστιάζει στην ιστορία αγάπης μεταξύ δύο γυναικών και όπως τόνισε η Βίκυ Βολιώτη «το κοινό την αντιμετωπίζει ως κάτι το αυτονόητο». Άλλωστε, όπως εξήγησε, σε καμία περίπτωση το έργο δεν στέκεται μόνο στην παρουσίαση της σχέσης ενός ομόφυλου ζευγαριού. Αντιθέτως, κάνει ένα βήμα παραπέρα, αναδεικνύοντας την αλήθεια κάθε ήρωα και επικεντρώνεται στην ουσιαστική σχέση μεταξύ των ανθρώπων.
«Πρόκειται για μια ιστορία αγάπης σε πολλά επίπεδα. Παρακολουθούμε την σχέση μεταξύ δύο γυναικών και πως αυτή αναπτύσσεται και εξελίσσεται μέσα στο χρόνο. Δεν περιορίζεται όμως σε αυτό. Αναφέρεται επίσης σε μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο αδέρφια, μιλάει για τη γονεϊκή αγάπη, καλύπτει όλο το φάσμα της αγάπης και αυτό είναι το πολύ ωραίο στοιχείο σε αυτό το έργο. Το βασικό θέμα του έργου φαίνεται να μην απασχολεί στο τέλος τον κόσμο, το θεωρεί αυτονόητο.
Δεν επικεντρώνεται δηλαδή σε αυτόν τον έρωτα με την έννοια του διαφορετικού και αυτό ακριβώς είναι το συγκινητικό και τρυφερό κομμάτι του. Ο συγγραφέας Alexis Michalik, φαίνεται να αγαπάει πολύ τον άνθρωπο με τις αδυναμίες του και με τις αρετές του. Δεν κάνει ούτε μια παράσταση-κατηγορώ σχετικά με τον τρόπο συμπεριφοράς αλλά ούτε και επιχειρεί να εξιδανικεύσει τον άνθρωπο. Προχωρά σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ψυχολογική τομή. Ο καθένας βρίσκει κομμάτια του εαυτού του σε αυτό το έργο».
Πως έχει κυλήσει όμως μια ακόμα θεατρική σεζόν εν μέσω πανδημίας;
«Αλλοπρόσαλλα», έσπευσε να απαντήσει η Βίκυ Βολιώτη.
Και πρόσθεσε: «Ήταν πολύ παράξενα φέτος γιατί ενώ όλα έδειχναν ότι ξεκινάμε καλά και η αρχή της σεζόν ήταν πιο ήρεμη, τον Δεκέμβριο , ακριβώς την περίοδο που τα θέατρα περίμεναν να γεμίσουν λόγω των Χριστουγέννων, ήρθε η μετάλλαξη «Όμικρον» και καταποντίστηκαν πάλι. Και τώρα που φάνηκε να ξαναπαίρνουν μπρος, ήρθε ο πόλεμος ο οποίος φόβισε τον κόσμο. Το θέατρο είναι πολύ ευάλωτο σε οτιδήποτε εξωγενές οπότε οι διακυμάνσεις ήταν πολύ μεγάλες».
